U belijden met mijn mond

As it is in heaven…

Een stukje hemel op aarde, ondanks alle gebreken. Elke maandagmorgen hebben we op de campus gezamenlijk zingen (praise en worship), prijzen en aanbidden van God. Dat is op zich al een stukje hemel op aarde als het goed is. Zo vers uit Nederland ervaar je alles weer met een nieuwe blik. En dit keer viel me op hoe vrij iedereen was in zijn manier van aanbidden. Iemand zat op zijn knieen op de vieze betonnen vloer, hoofd op de houten bank, tranen over zijn wangen. Een volgende persoon zat ernaast rustig mee te zingen. Een ander stond met de handen omhoog enthousiast te zingen, een vierde klapte en danste, en zo kan ik nog even doorgaan. Maar iedereen deed het op zijn eigen manier. We waren dit keer maar met een man of 25, en sommige liederen klonken helemaal niet zo perfect. Maar de vrijheid die er was, het ongedwongene, maakte het zo puur, bijna kinderlijk. Niks emoties voor je houden, allemaal blijven zitten en doen wat je buurman doet. We zijn allemaal anders, ervaren anders en uiten anders, maar een kerk vol mensen die allemaal hetzelfde doen is toch eigenlijk niet natuurlijk?

Ik weet dat het volgende gezegde in een veel andere context gebruikt wordt, maar het schoot door mijn hoofd: Hier doen we het ieder voor zich, en God voor ons allen. Of misschien beter: met zijn allen voor God.
De buurman deed er niet toe, en wat hij ervan vond nog minder. Dit was aanbidden, loven van onze God voor alles wat Hij doet in ons leven. Ik voelde me jaloers worden, want dat vind ik nou zo moeilijk, niet letten op de ander, en zingen met heel mijn hart alleen tussen God en mij.

Op verschillende momenten is er ook gelegenheid om een getuigenis te geven. Wat heeft God de afgelopen week voor je gedaan? Het zet mij altijd weer aan het denken die momenten: Welk concreet iets kan ik aandragen dat God voor me heeft gedaan? Zo bemoedigend zijn die getuigenissen, want ze vertellen allemaal dat we een God dienen die leeft, die onze Vader wil zijn en zich bezig houdt met de kleinste dingen in ons leven.

Priscille bedankte voor het gebed voor haar ministry (vrouwen leren naaien). Ze was eerder die week erg bemoedigd doordat ze haar 2 studenten bij aankomst samen had zien bidden. Op een dag waren ze iets kwijt en Priscille besloot de tafel waaraan ze werken op te tillen om te kijken of het daar lag. Tot hun schrik zat er een slang! Slang kon gedood worden en niemand werd gebeten. God zij dank!

Ilaire dankt voor de vrouwen in zijn team die graag de bevallingen doen. Hij werkt ook in de kliniek en helpt graag patienten, maar als een vrouw komt om te bevallen begint er van binnen iets te beven. En jawel hoor, toen hij dienst had kwam er weer een vrouw. Godzijdank kwam net ook een van de collega’s naar buiten en was  die bereid deze patient over te nemen van hem.

Gaston is net terug van Brazilie waar hij een school heeft gedaan om meer te leren over educatie en pedagogiek. Na 2 weken vroegen ze hem het schoolgeld te betalen, maar hij had maar 10 dollar. Dit vertelde hij eerlijk. ‘t was een YWAM-school en daar denken ze iets anders dan op andere scholen. “Oké, dan zullen we daarvoor bidden en zoek ondertussen naar manieren.” Gaston bad hard. Een week later kwam de schoolleider naar hem toe. “Gaston, maak je geen zorgen over je schoolgeld, het is al allemaal betaald!” Gaston was verrast, want niemand had hem iets gemaild. Wat blijkt? Iemand zou de school komen doen, maar kwam niet opdagen. Ondertussen had al wel iemand zijn schoolgeld betaald. Toen de schoolleider vroeg wat hij met het geschonken geld moest doen, zei de supporter: “Geef het maar aan een andere student die het nodig heeft”. Ja, God zij dank!

Elke keer als de oproep komt om een getuigenis te geven, komt de vraag op me af: wat zou ik te vertellen hebben? Ik ga niet graag naar voren, denk dat ik me nog te vaak zorgen maak wat mensen van me zullen denken. Laat een ander maar vertellen. En toch is dat niet goed. Want wat gaat er een kracht uit van een getuigenis waarin we zien en horen dat God leeft!

Wat zou jij/u te vertellen hebben als zondagmorgen de gelegenheid werd gegeven een getuigenis te geven over de afgelopen week? Zien we Hem aanwezig in ons eigen leven van alledag?