Geestelijke strijd, 11 okt.
Want wij hebben den strijd niet tegen vlees en bloed, maar tegen de overheden, tegen de machten, tegen de geweldhebbers van de wereld, van de duisternis van deze eeuw, tegen de geestelijke boosheden in de lucht.. Efeze 6:12
Nieuwe Vertaling: Onze strijd is niet gericht tegen mensen maar tegen hemelse vorsten, de heersers en de machthebbers van de duisternis, tegen de kwade geesten in de hemelsferen.
Annicette is een baby met een hazelip en open verhemelte. Ze Ze zit al maanden in het voedingsprogramma om op gewicht te raken. Maar haar armpjes waren nog zo mager, ze woog niet meer dan een pasgeboren baby. 't Was om moedeloos van te worden. Het gaat een poosje goed, dan wordt ze verkouden, spuugt alle melk weer uit en verliest weer alle gewicht. Zo gaat het sinds ik hier ben.
Ik praat erover met Martin, de dagwerker die elke dag schoonmaakt. 't is iets geestelijks, zegt hij. Ik heb gebeden, en ik geloof dat het iets heeft te maken met de relatie tussen de ouders." (schoonmaken is een geestdodende bezigheid, mooi als je die tijd gebruikt om te bidden en te zingen.) Ik wil graag meer weten. Dit stukje geestelijke strijd ken ik nog niet zo goed, maar is wel belangrijk om te leren kennen. "Nu je dat weet, wat ga je nu doen dan?" Zijn antwoord is logisch als altijd:"ik bid dat God een moment of mogelijkheid geeft dat ik erover kan praten met haar. Ik kan haar wel vertellen wat ik denk, maar als haar hart niet wil veranderen, wordt ze alleen maar boos of draait er omheen." (Dacht ik dat ik Afrikanen iets kan leren? 't is de Yovo die weer in de schoolbank zit :-) )
Ik bid mee, afwachtend hoe het verder zal gaan. 2 dagen later is er zoals altijd een avondsluiting. Dit keer doet Martin de meditatie. Op een gegeven moment vraagt hij:"is er iemand die een speciaal gebedspunt heeft?" Zenab gaat staan: ik wil dat jullie voor mijn baby Annicette bidden." Ik kan het niet helpen, ik krijg een grijns op mijn gezicht, en zit zachtjes te knikken. Wie het van God verwachten komen niet beschaamd uit. Hoe vaak gebruiken we ONZE 'wijsheid' en goede timing om de ander de waarheid te zeggen? Martin heeft zijn preek vast gericht op het probleem met Annicette, maar 't is de moeder die zelf aangeeft dat ze wil bidden! Martin stelt voor dat ze aan het eind van de avondsluiting tijd zullen nemen voor gebed.
Na de avondsluiting word ik in beslag genomen door andere patienten, en vergeet dat er voor Annicette gebeden zou worden. Ik zie ze later ook niet meer. Als ik 2 uur later echter naar huis wil gaan, hoor ik ze bidden in mijn 'lokaaltje'. Ook over volhardend gebed kan ik hier leren!
Terug aan boord kom ik een Nederlandse verpleegster tegen. Ze klaagt over hoe de moeders hier hun kinderen als poppen behandelen, helemaal geen verantwoordelijkheid hebben, blabla. Ik verdedig Zenab, ze is al maanden aan het ploeteren om haar kind te voeden, ik kan snappen dat je dan een keer blij bent als je dan de kans hebt een ander je kind een keer te laten voeden! Als ik zeg dat het misschien wel iets geestelijks is, krijg ik een veeg uit de Nederlandse pan der logica. Geestelijk?! Weet je dat veel zulke kinderen meer dan alleen maar een hazelip-probleem hebben? de darmen zijn misschien ook wel helemaal niet goed. En nu heeft ze vast helemaal een geestelijke achterstand ook, want met die 6 maanden en zo weinig gewicht moet ze er wel iets aan overhouden. Ik doe er het zwijgen maar toe. Wat weet ik tenslotte op medisch gebied? En wat weet ik uiteindelijk van de geestelijke wereld? 'k Besluit het achteraan te zien. Als het natuurlijk is, zal baby Anicette waarschijnlijk uiteindelijk sterven. Zo niet, dan moet er na 3 uur gebed verandering komen. Dat is dan mijn versie van logisch beredeneren!
't is nu 2 of 3 weken later. Annicette groeit, krijgt dikke wangen, lacht, volgt je met haar ogen, maakt geluiden. De vader is pas een keer langs geweest. De geestelijke wereld is reeel, net zo goed hier als in Nederland. Ik denk alleen dat men zich er hier veel meer van bewust is, dat er een wereld is buiten de wereld die we kunnen zien. Phoeh, wat leer je een hoop als je buiten je eigen box gaat leven!
Christine is een ander verhaal van geestelijke strijd, waarmee we meer vertrouwd zijn. In het foto-album staan wat foto's van haar. Ik vermoed dat een bacterie een deel van haar wang heeft weggevreten, maar mijn medische onkunde speelt me ook hierin weer parten. In elk geval ziet het er vreselijk uit. Ze is nu voor de 2e keer geopereerd en ziet ze er al een stuk beter uit, maar is ze naar menselijke maatstaven nog steeds lelijk. Christine is ongelukkig, diep ongelukkig. Ze is al een dag of 5 in het centrum als het tot me doordringt dat ze nooit bij de anderen zit. Meestal zit ze in een donkere hoek van het centrum, waar ze niet opvalt. Ik zeg tegen Wilson (vertaler) wat ik heb ontdekt, en dat we moeten praten met haar. De deur wordt al een eind voor ons geopend als ze vraagt om een foto. Ik ga naast haar zitten, foto wordt gemaakt, en ik vraag waarom ze eigenlijk nooit naar de klas komt. Ze praat er wat omheen, maar uiteindelijk vertelt ze: ik ga niet bij de anderen zitten, want ik lek wondvocht, en ze denken dat ik daardoor stink. "Zeggen ze dat?" 'Nee, maar ik denkt dat ze dat denken. Want als ik bij hen zit, wijzen ze er naar en vragen: wat is dat?' 't Is waar, er is een miniscuul gaatje in haar linkerbovenkaak, en daar druppelt steeds een druppel wondvocht uit. Net of ze huilt uit haar kaak.
Weer die ogen! Die je niet lang aan kunnen kijken, die smeken om acceptatie maar het eigenlijk niet verwachten. Heerlijk om dan te kunnen zeggen: 'ik zit nu vlak naast je, ik ruik niks hoor! Er zijn wel ergere patienten hier geweest. Die steeds speeksel weg moeten vegen, of een lopende neus hebben, of wonden die open zijn en vies. Dat maakt voor mij niks uit, en voor God al helemaal niet. En als het goed is maakt niemand hier daar een probleem van. Waar het hier om gaat is de binnenkant van de mensen. God wil niet dat je in je eentje blijft zitten, daarvoor ben je veel te speciaal. Daar word je alleen maar ongelukkiger van." Op dat moment komt Maria aanlopen. (Maria is mijn 'queen of Nigeria', de vrouw die een enorme tumor had, maar God bleef prijzen in de kerk. Die weigerde zichzelf op te sluiten vanwege haar mismaakte gezicht. Zie foto-album) Ik moet lachen, want Maria steekt werkelijk overal haar neus in, maar ze bedoelt het te goed om haar weg te sturen. Met een bezorgde trek op haar gezicht zegt ze: ik heb al een paar keer geprobeerd haar te vertellen dat het niet goed is dat ze zo slecht denkt over zichzelf. Ze moet God danken voor haar leven, en blij zijn dat Hij van haar houdt. Maar ze verstaat me niet, dus kan ik het niet uitleggen. Maar ik bid elke dag voor haar. Vervolgens legt ze een hand op Christines schouder en zegt: "je moet je niet afsluiten voor anderen. Jezus houdt van je, en de mensen hier ook!" Mooi he, hier spreekt iemand die recht van spreken heeft! Die alle reden had om zelfmedelijden te hebben. Maria gaat weg. Wij praten nog een poosje. Dat ik van haar hou zoals ze nu is, dat God van haar houdt, dat ze niet stinkt, dat ze een bijzondere vrouw is, enz. enz. We bidden samen, handen in elkaar. 'k Geef haar een knuffel en dan moet/mag ik haar letterlijk en figuurlijk weer loslaten.
De volgende ochtend hoor ik van Wilson dat ze glimlachte toen ze hem zag. Eerste pluspunt. Maar vandaag... kom ik haar tegen in het centrum. "Ha Christine, ca va? (hoe is het?)" Ze praat eigenlijk alleen fon, en begint te vertellen met gebaren dat ze weg gaat. Morgen gaat ze naar huis. Maar ze komt terug volgende week! Oke, dan hebben we nog wat kansen om de leugens uit haar hoofd te krijgen. Even later loop ik langs de 'tv-hoek', waar een groep patienten een film zit te kijken. Dit is het mooiste moment van vandaag: Christine zit tussen alle patienten in film te kijken! zij aan zij met 2 andere vrouwen. Als ik haar nog even gedag kom zeggen, vertaalt een van de andere patienten voor haar, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is dat ze tussen hen in zit!
Dank U HEER!