Hakani

Ik sta in de rij voor het eten. Voor me staat een jonge knul van een jaar of 19. Naast hem een kort stevig meisje met donkere ogen en zwart haar. Ik kan niet precies thuisbrengen waar ze vandaan moet komen, maar in elk geval Latijns-Amerika. Qua lente zou ze 8 kunnen zijn, maar daarvoor is ze toch te ver ontwikkeld. Ze is niet helemaal '100%', maar babbelt er vrolijk op los tegen de jongen. Hoe hij heet, en waar hij woont, of hij een hond heeft, enz. zij komt uit Brazilie. En dan ineens de vraag:"Wil je mijn broer zijn?" 'Oh, das goed!" Gelijk krijgt hij een dikke knuffel. "Ik heet Hakani, niet vergeten he?" Blij tegen haar ouders:"Mom, this is my new big brother". Allemaal lachen we om deze brok opgewektheid en vrijmoedigheid. Een Braziliaans Rozemarijntje. Maar dan anders.
De volgende ochtend hebben we het in de klas over wereldvisie, door welke bril zie je de dingen om je heen. Vervolgens wordt een video getoond, met de naam 'Hakani'. Het ongelooflijke verhaal van het leven van de nu 14-jarige Hakani wordt uitgespeeld.
Hakani werd geboren midden in de jungle van het Amazone-gebied, als kind in een van de Indianenstammen. Tot haar 3e was ze als alle andere kinderen, maar daarna ging ze raar lopen en praatte amper. Een van haar oudere broertjes had hetzelfde probleem. In de stam noemden ze hen 'kinderen zonder ziel'. Ondanks dat hielden haar ouders zielsveel van allebei en zorgden voor hen even goed als voor de anderen. Maar de buren praatten over deze kinderen. Ze waren een vloek van de goden. Als op een keer een storm de centrale dorpshut verwoest is er een zondebok nodig. Hakani en haar broertje worden schuldig verklaard. Met een 'meeste stemmen gelden'-principe besluit het dorp dat beide kinderen moeten sterven. Levend begraven. Op zo'n moment komt er een enorme druk op de ouders. Toestemmen en je eigen kind doden? Weigeren en de schuld zijn van alles wat er fout gaat? Omdat de goden dan boos blijven? Beide ouders houden van hun kinderen, kunnen deze beslissing niet aan; ze plegen beiden suicide door een giftige wortel te eten. 2 gezonde broers blijven achter. De ene heeft net de test doorstaan om man te zijn. De ander is een jonge knul, tiener? Dan besluit het dorp zelf de taak op zich te nemen. Beide kinderen worden levend begraven. Vreselijk! De tienerjongen kan het echter niet aanzien en graaft Hakani weer op. Haar andere broertje is echter al overleden. 3 jaar lang zorgt dit broertje zo goed als hij kan voor Hakani, die dan een peuter is. Maar ze mag niet delen in de rijkdommen van het dorp, mag niet in de dorpshut komen, wordt geplaagd door de andere kinderen. Op een dag verhuisd het hele dorp, weg van de vervloekte plek. Dan besluit broer met Hakani naar de zendingspost te vluchten, dagen lopen verder. Zwaar ondervoed en ziek komt ze daar aan. Ze wordt verzorgd en uiteindelijk geadopteerd door een van de werkers. 
Meer en meer echter willen indianen stoppen met deze gruwelijke praktijken. Er zijn mensenrechten, maar deze kinderen schijnen geen rechten te hebben. Vanuit Ywam-Hawai is een filmploeg naar de Amazone gegaan en heeft samen met de stammen die gestopt zijn met deze gruwelijke traditie een korte film gemaakt van het verhaal van Hakani. Om te strijden voor de rechten van deze kinderen. Nu is ze hier in Kona, met haar adoptie-ouders, die hier werken of misschien een training volgen, ik weet het niet. 
Hakani gaat naar school, spreekt nu de stamtaal, portugees en engels, is 14 jaar, blij en opgewekt. Ze is niet zwaargehandicapt. Hakani betekent 'lach'. En dat is wat ze is, een zonnestraal die een lach brengt op ieders gezicht.
Satan wil dood, vernietiging, ellende. Hij gebruikt de angst die hun geloof beheerst zo, dat ze zelfs babies kunnen begraven, die een nachtlang huilen onder de grond voor het eindelijk stil wordt. Wie zal hen vertellen van een God die liefheeft, leven geeft, en Licht brengt in de duisternis? 

check www.hakani.org om haar verhaal te lezen en het filmpje te zien.