regenboog, 8 juni

Regenboog in de wolken

Heb je er ooit bij stilgestaan dat een regenboog alleen te zien is als er donkere wolken, regen of storm is geweest? Misschien heeft God dit zo gemaakt omdat het juist in donkere tijden is dat we herinnerd moeten worden dat Hij trouw is aan Zijn beloften. In Genesis   :    zegt God: Als ik de boog zie zal ik gedenken aan de beloften die Ik gedaan heb.

Afgelopen week was het een letterlijk en figuurlijk stormachtige dag. ’t Regende flink, wat de temperatuur heerlijk aangenaam maakt. Rond etenstijd druppelde het alleen nog maar, dus vrolijk liepen we in een groepje naar beneden naar de eetzaal. Toen hoorden we een hartverscheurend gehuil. Een jonge vrouw liep de kliniek uit, haar handen opgeheven in een hartverscheurend gehuil. Een oudere vrouw liep naast haar met een klein bundeltje in doeken gewikkeld. Samen stapten ze op de brommertaxi en reden weg. Niemand praatte er meer, de eetzaal was stil en iedereen voelde iets van het gebroken hart van een moeder die een kind had verloren. Op de pilaren in de eetzaal staan 3 woorden: Hoop, herstel en leven. Dat waren de 3 woorden die men kreeg toen met nieuw leven in de campus wilde blazen. 3 woorden die we zagen als een belofte van God, dat Hij de campus zou gebruiken om hoop, herstel en leven te brengen aan wie op de campus kwam, of het nu studenten, patiënten of gasten zijn. Wat we zagen was dood, wanhoop en vernietiging! Het bleek een babietje van een maand oud te zijn, die 3 dagen eerder naar de kliniek 5 km verderop was geweest. Ze hadden hem een injectie gegeven, maar verder niet behandelt. Toen ze bij ons kwamen, was het al te laat, binnen een uur stierf het kindje. Voor ons gevoel had het niet gehoeven, als ze maar de juiste behandeling had gekregen op tijd. Zoveel vragen kunnen boven komen, zo’n machteloos gevoel in ons hart. De getallen en statistieken van Togo krijgen ineens weer een gezicht.

Na het eten lopen de eersten naar boven en blijven verrukt staan: over de hele campus heen staat een prachtige regenboog afgetekend tegen een asgrauwe lucht. De boog, Gods teken dat Hij aan Zijn beloften gedenkt. Een teken van hoop, van verandering en een fluistering in ons hoofd: Ja, Ik ben hier, juist hier, waar het ineens zo donker en hopeloos lijkt. Er komt verandering, want Ik heb het beloofd. Een traan wegvegend loop ik het pad weer op naar boven naar onze kamer: snappen doe ik het niet, maar het antwoord geschreven in de lucht geeft een vreemd gevoel van hoop door alle wanhoop en onbegrip heen.

Die dinsdag personeelsvergadering. Goed nieuws: onze eerste oogst is binnen. Binnen een maand een schaal vol prachtige komkommers en een heerlijk sappige ananas. Dat zal de kosten in de toekomst voor het eten drukken. Want het slechte nieuws volgt: de kwartaalrekening voor de electriciteit moet betaald worden binnen 2 weken: ongeveer €600,-. En er is geen geld meer. Als het binnen 2 weken niet wordt betaald, wordt de stroom afgezet en kunnen we geen schoon drinkwater meer oppompen, geen licht ’s avonds en ook onze laptops zijn dan snel uitgeschakeld. We bidden er samen om. Verschillende gedachtes komen op onder het bidden. “Wat heb je zelf in je handen?” Wees transparant, controleer je hart of er iets is wat God blokkeert om te geven. Altijd die financien die ons tegenhouden verder te groeien kan frustrerend zijn! Maar afgelopen donderdagavond tijdens de gemeenschappelijke samenkomst is er het verlossende bericht: De Heer heeft weer voorzien! Het geld is weer binnen, de komende 3 maanden is er toch weer stroom!

Makkelijk, zo leven? Nee, niet echt. Maar of we Gods nabijheid voelen door dat alles? Ja, absoluut! En ergens willen we dat toch voor geen groot salaris missen.

Bedankt voor jullie steun, ook financieel. Zonder dat blokkeert hier de groei en ontwikkeling van de campus en het werk in de omliggende dorpen!