Lamatu
Al vanaf maart zag ik regelmatig Lamatu en haar vader voor een korte tijd. Haar gezicht is verbrand, 1 oog heeft ze daarbij verloren. Ik had gehoord dat ze enorm veel pijn had, dat haar oog eigenlijk een grote open wond was die niet goed wilde genezen.
Pas deze week kreeg ik van Tertius, plastisch chirurg, het verhaal van Lamatu te horen. Ze heeft epilepsie. Tijdens zo'n epilepsie-aanval was ze met haar gezicht in het vuur voor het koken gevallen. Blijkbaar was er dus ook niet gelijk iemand bij. Ze is dit voorjaar geopereerd, heeft weer een ooglid gekregen, en de binnenkant van haar oog is nu bekleed met weefsel uit de binnenkant van haar mond. Vervolgens moet er straks weer een nepoog in komen. Wat een pijn en ellende heeft dat meisje meegemaakt. Ik denk dat ze een jaar of 12 is nu.
Bijkomend probleem is dat zij en haar vader alleen Bariba spreken, een taal die vrijwel niemand in Cotonou spreekt. Dus zitten ze al die weken aan boord, omringd door mensen die niet begrijpen wat je bedoelt, en zij snappen waarschijnlijk vaak niet wat van hen gevraagd wordt. Is het ook nog een andere cultuur, en wat ze doen is vaak pijnlijk. Geen wonder dat het 2 gesloten mensen waren, een huis zonder ramen of deuren om licht en liefde binnen te laten.
Wat ik ook probeerde, ik voelde afweer. Als ik groette, knikte de vader alleen maar met een beleefde glimlach soms. Als ik iets vroeg met allerlei gebaren, was het enige antwoord: Bariba. Hij wilde het niet eens proberen te begrijpen. Een arm om Lamatu heenslaan liet ze toe, maar ze onderging het, werd er voor mijn gevoel niet heel blij van.
Nu is er een bewaker op het centrum die een paar woordjes wist. 1 ervan was Lafiya, het gaat goed. De vraag 'hoe gaat het' ben ik vergeten. 2 weken terug was ze er voor 1 nachtje, en toen kreeg ik het voor elkaar dat ze probeerde scoubidou te doen. In eerste instantie was het een onzeker lachje, en afwijzen, maar ik deed of ik dom was, en ze kon het natuurlijk net zo goed als de rest.
De volgende dag was ze weer naar huis voor ik het wist, maar dinsdag was ze er dus weer ineens. Ik was helemaal blij, ik heb echt een zwak voor haar. Lamatu lachte dit keer, vader begon weer met 'bariba'. Ik graven in mijn geheugen, gaf hem toen een hand en zei heel blij: Lafiya! Er kwam me daar toch een schitterende grijns op dat gezicht! En Lamatu giechelen! Dat ene woord brak iets, een enorme barst in die hoge muur! De buurman was aan het haken geslagen, en ik wilde zijn techniek leren. Pa wilde het ook wel, maar zei na 1 blik met een duidelijk gebaar dat hij dat niet kon. Ik kon het ook niet, maar oefening baart kunst. Vervolgens ging ik met mijn nieuwverworven kennis bij hen op bed zitten en liet het zien, heel rustig, en tellend. un, deux, trois. (1,2,3 in frans.) En wat ik al zo vaak geprobeerd had, maar nooit voor elkaar kreeg, gebeurde. Hij ging mij in Bariba leren tellen. Er was communicatie! Ik kon iets uitbeelden, en hij zei wat het woord in Bariba was. Waardoor ik natuurlijk in de onzekere positie zit dat ik de fouten maak met uitspreken, niet hij!
Toen vervolgens Lamatu (die naast me mee zat te genieten van mijn pogingen de rare klanken van hun taal na te bootsen), spontaan haar arm door de mijne stak en haar hoofd tegen me aanlegde, kon mijn dag niet meer stuk! Jammer dan dat de helft van mijn plannen 2 dagen vertraging hebben, dagwerkers niet enthousiast helpen, en wat had ik nog voor struikelblokken? Hier doe je het toch voor??
De volgende ochtend waren ze alweer vertrokken voor ik kwam. Maar als het goed is komen ze weer terug binnenkort. Willen jullie meebidden voor deze 2 mensen? Dat iets van de liefde die ze aan boord hebben gezien hun ogen zal openen voor de liefde van Christus? Ook al is onze communicatie te klein om het Evangelie met woorden uit te leggen?