Nog maar 6 weken!
Nog maar 6 weken, dan moet ik mijn tassen in gaan pakken! Sinds ik dat besef, geniet ik weer meer bewust van de bijzondere dingen hier:
We hebben een nieuwe kapitein, een gepensioneerde. Donderdagavond, tijdens de community meeting (soort kerkdienst, met worship en een preek, waar gelijk belangrijke mededelingen worden gedaan) werd de taak overgedragen. Hij had de afgelopen 3 jaar op een casinoschip gewerkt. (after 3 years for the sinners I'm happy to give my time for the saints now, zei hij lachend.) Terwijl we met zijn allen staan te zingen, zie ik hem staan, met een intens gelukkige smile op zijn gezicht. En ineens zie ik het weer zoals ik het zag toen IK net hier kwam. De veelkleurigheid van de gemeenschap, de vrijheid waarin ieder God prijst op Zijn eigen manier, de talenten die verborgen zitten in elke gemeenschap, de variatie in leeftijd, nationaliteit, stijl en charme. God houdt niet van eenzijdigheid, en mensen veroordelen om hun uiterlijk (meestal door onze eenzijdige kijk op het leven) leer je hier aan boord drastisch af!
En zo zit ik ook weer te genieten als ik met een kop koffie in het starbuckscafe de hele sfeer weer op me in laat werken. Of in de eetzaal een tafel zoek met goed gezelschap. Thuis heb je meestal een bepaald soort mensen om je heen. Of het is familie, of je hebt dezelfde vakrichting, of komt uit dezelfde omgeving. Hier is vrijwel niks hetzelfde. Een tafel met een 27jarige deckhand (zweterig, vlekkerig shirt), een chirurg in zijn blauwe pak en OK-petje op, ik in mijn zwart-wit uniform, een dining room werker met een schort voor, een oudere dame uit de housekeeping, waar vind je zo'n combinatie aan 1 tafel? Het enige wat overenkomt is dat de meerderheid christen is, dat iedereen familie/ vrienden heeft achtergelaten, is de meerderheid tussen de 23 en 63, vrijgezel/weduwe/gescheiden, en spreekt 99% engels. Val je niet binnen deze categorie, dan hoor je bij de 'bijzondere bemanning'. Inderdaad, ik ben maar heel gewoon hier aan boord! ;-)