Happy birthday
We zijn weer thuis, Togo-thuis. Alle koffers zijn weer leeg of opnieuw in gebruik als opslagruimte. De belangrijke dingen zijn weer uit de dozen gehaald en wat niet nodig is blijft mooi opgeslagen op het kantoor van Willen Programs. Dat geeft weer wat meer ruimte in onze 4x4m kamer. Helaas konden we toch niet in 2 kamers zoals eerst beloofd, dus zitten we weer in dezelfde kamer als voorheen, nu met zijn vieren. Een klein huis is minder schoonmaken, maar ik ben wel de hele dag aan het opruimen om het een beetje leefbaar te houden.
Toch valt het me mee hoe snel ik toch weer mijn draai heb gevonden. ik was op erger voorbereidt. Bedankt voor de gebeden!
Gaby worstelde nog het meest met de veranderingen. De eerste dagen overdreven enthousiast en aandacht vragen door de clown uit te hangen, daarna dagenlang vaak stil, humeurig en zoveel mogelijk bij mama blijven. Ook het slapen wilde niet erg. Geen wonder na alle veranderingen de afgelopen maanden. (Een maand zonder haar vader bij een tante, dan een maand alleen met haar moeder in een huis, toen kwam haar vader weer thuis, dan ineens een zusje erbij en 2 maanden daarna zit ze weer in Togo!) Afgelopen maandag was ze jarig en ik vond het sneu dat ze niet beter in haar vel zat. Maar dat veranderde gelukkig.
‘s Ochtends enthousiast over alle ballonnen. Het grote feest was ‘s avonds. Samen met Mienwa het buurmeisje vierde ze het feest in de eetzaal. Allemaal zingen we ‘Happy birthday’ en daarna ‘Joyeux anniversaire’. Ze kan allebei bijna helemaal meezingen, met een stralend gezicht. Alle kinderen, 12 zijn het er, mogen aan de speciaal gedekte tafel komen zitten. Groot en klein krijgt popcorn, bisap en cake. Bellenblazen en figuurballonnen tot slot. Als de kinderen genieten, genieten de ouderen minstens evenveel.
Sinds de verjaardag lijkt het tij weer gekeerd te zijn bij Gaby, ze is meestal weer het vrolijke meisje met veel energie en humor. En de eetzaal noemen we sindsdien de ‘Happy birthday’! J Ze groet Adjete nu bij het wakker worden met ‘Bonjour, bien dormir?’ en dan krijg ik een dikke zoen met ‘Hallo mama, lekker geslapen?’ Met de andere kinderen brabbelt ze ook alweer behoorlijk wat frans en de mensen groeten gaat haar ook weer prima af en engels en frans. Wat een zegen als je als kind al die talen al kunt leren!
Mika doet het trouwens ook prima. Ze is goedlachs en is tevreden zolang ze haar natje en droogje krijgt. Ben soms wel bezorgd om de muggen, als ze maar geen malaria krijgt! De eerste week moeten zoeken naar een geschikte slaapplaats voor haar, maar ze ligt nu in een klein bedje naast ons bed, met een net over de bogen van een speelkleed. Gaby slaapt aan het voeteneind onder een soort inklapbare kaasstolp-net, waar ‘s avonds een doek overheen gelegd wordt tegen het felle TL-licht. En op die manieer gaat het eigenlijk allemaal best goed in ons kleine ‘thuis’.
De moeilijkste momenten zijn de momenten dat Gaby moet gaan slapen. Mika moet dan niet gaan huilen, want dan doet Gaby gezellig mee. Ook wij zitten dan even zo stil mogelijk en praten pas weer als we haar horen snurken. Mika heeft haar eigen bedje of ons bed als box en daar is ze zeer tevreden mee. Elke dag 1 of 2 keer in badje vindt ze ook heerlijk en weinig kleren aan is ook een genot! Op en neer de heuvel af voor de maaltijden is niet altijd geslaagd, en een hele onderneming met zuslief op slippers over het grindpad en ik met een stoeltje voor Gaby onder mijn arm en Mika in de draagzak. In een heuptas slabbetje, fopspeen en flesjes water, de familie Wilson komt aan tafel! De dagen dat Adjete thuis is zijn nu helemaal een zegen! Gelukkig is er ook meestal wel iemand die helpt met de stoel en Gaby dragen als ze geen zin heeft in de wandeling van 3 minuten. En als de moed ons in de slippers zakt, dan zingen we voor de verandering nog maar een keer ‘Happy birthday’.