vluchtelingenkamp en 4 weken in een hote

15 juni
Gisteren naar een vluchtelingenkamp geweest. Alleen maar mensen uit Sierra Leone, de meesten zitten er al jaren, tot 15 jaar toe. Tenten zijn vervangen door hutjes van bamboe en leem ertussen, strodakken met rijstzakken/plastic tegen de regen. 10.000 vluchtelingen zitten er volgens Helen, maar ik weet niet of ze dat echt bedoelde voor dit kamp alleen, of samen met de andere 2 kampen hier in Monrovia.

 Ineke, een van de nederlandse verpleegsters, kende via via een Liberiaanse die daar werkte. Dus landrover vol dutchies en 1 amerikaanse, met de contactpersoon op pad. Na een uur wachten in de auto kwam Helen dan uiteindelijk opdagen, dus konden we gaan. 't Had al even geregend, dus het was een slalomrit om de plassen/kuilen heen, en soms er dwars doorheen! 

In het kamp aangekomen, werden we door de chief meegenomen naar een lokaaltje. Er werden banken en stoelen gehaald en neergezet. OEPS! Blijkbaar verwachtten ze dat we iets gingen doen! Ik had de ballonnen (dankje voor de gift bij mijn afscheid!) meegenomen, de restant sleutelhangers van mijn school-afscheid en de testers van creme van de drogisterij meegenomen, dat was alles wat we hadden!
En ondertussen stroomden de mannen, vrouwen en wat kinderen binnen. Snelle inventarisatie gehouden welke kennis we in huis hadden. 't Was weer net dts-outreach, alleen heb je dan allicht iets in huis, en ben je al een beetje op elkaar ingespeeld. Maar 't ging weer wonderlijk goed. 1 iemand deed een kleine voorlichting over hygiene, de ander over hiv, ik met Anne 'de statue', waarna Ineke een kleine 'testimony' zou geven. Een paar liederen gezongen, bewegingsliedje tussendoor, en aan het eind mochten mensen komen als ze voor zich wilden laten bidden.Denk dat we zo 2 uur verder waren voor het programma was afgerond. Zoveel mensen kwamen om gebed te vragen. Veel zieken, van maagproblemen tot malaria, vrouw met allemaal bulten, en 2 moedertjes met een heel erg ziek kind. 't jongetje was 1,5 jaar oud, maar was heel slap, dunne beentjes, oogjes dicht. Dan voel ik me even heel machteloos, het enige wat je kan doen is wat tips geven over hoe zoveel mogelijk voedingsstoffen binnen te krijgen, en dan je machteloze handen maar vouwen en vragen of God wil genezen. Het meisje had heel erge koorts, voelde ook zo slap! Als er iemand simpele tips heeft die je kunt geven in zo'n geval, hou ik me aanbevolen!  Maar 't was zo goed voor al deze mensen te bidden, te luisteren en ze te bemoedigen.

Aan het eind de ballonnen, creme en sleutelhangers uitgedeeld. Heerlijk om dan wat te geinen met die vrouwen. Ze wilden weten of het poeder of creme was, dus ik 1 geopend, en white women van ze gemaakt. Aan het eind had ik er nog over, dus die maar aan de mannen uitgedeeld, met de mededeling dat ze nu een nice present voor hun vrouw hadden. :-)

We zitten er erg over te denken om vaker te gaan, maar dan moet je er met een paar achter staan, en heel regelmatig kunnen. En er moeten auto's beschikbaar zijn. Met het regenseizoen voor de deur, kunnen we over een maand misschien ook nog maar amper komen daar. Dus het is nog even zoeken en kijken wat en hoe vaak we iets kunnen gaan doen daar. Maar we gaan een keer terug, dat is zeker!

Ik zit de komende 4 weken in een hotelkamer! Janette, die hier al 4 jaar zit, is vandaag vertrokken voor 4 weken vakantie. En nu ben ik aan het 'cabin-sitten'. Oftewel, ik pas 4 weken op haar kamer! Nu heb ik een eigen kamer, met een gezamenlijke voordeur en badkamer, + internetverbinding. Oftewel, tis een 3-persoonskamer, maar ieder heeft zijn eigen afgeschermde hoekje. En ik zit aan het eind! De grootste zegen hiervan is: ik heb daglicht in mijn kamer!! Klinkt voor jullie vast heel raar, maar 't is echt heerlijk om ramen te hebben, en natuurlijk daglicht ipv lampen. Wie mij wil bellen, het nummer is dus de komende weken niet 3439, maar 4333.

Tot slot nog de laatste sensatiestory van het dock. Gisteren zou er 2 uur lang een haai in de haven hebben gezwommen, van bijna 2 meter lang!!!
Er zit ook een schildpad, die woont in het wrak aan het eind van het dock. die heb ik met eigen ogen gezien, maar die haai zou ik wel gaaf vinden om ook een keer te zien. Waarschijnlijk is hij even verdwaald geweest, en zien we hem niet meer. Weer es wat anders dan de herten in het bos van Oostkappel! En ter plekke slaat hier ook de bliksem in vlakbij. Een enorme flits en klap zeg! Nog niet eerder zo dichtbij meegemaakt. Met die stortregen eroverheen zou de brand nog snel geblust kunnen zijn, maar gelukkig lijkt het mee te vallen. Nature is still amazing!