opgenomen in de lingeriekraam

Nog een verhaal dat al lang in mijn hoofd zit, maar nog nooit is opgeschreven. 't gebeurde de dag dat ik inkopen wilde gaan doen voor ik naar huis ging. 

Augusta, een van de dagwerkers die ik nog ken van 2004, zou me meenemen naar de markt. Ze is een vrouw van rond de 40, die duidelijk weet wat ze wil! 

De afspraak is zeer westers. 10 uur bij de gangway en niet later! Want ik ga geen half uur wachten. 't Zal je als blanke maar gezegd worden door een afrikaan! 

Augusta houdt er niet van uitleg te geven waarom dingen gebeuren, of mensen beledigd reageren. Ik hobbel als een kind achter haar aan, observerend en proberend te begrijpen wat er gebeurd. 't Begint al bij het zoeken van een 'zimidjan', de brommertaxi. Er wordt aan boord gewaarschuwd dat het levensgevaarlijk is met die dingen mee te gaan, maar gewone taxi's rijden er niet, en ik moet toch op de markt zien te komen. Dus met een schietgebedje aan we op stap. Ze houdt 2 brommers aan, waarna er gelijk nog 2 anderen stoppen. Blijkbaar is de prijs veel te hoog, want de neus van Augusta schiet omhoog, haar lippen stijf op elkaar, en de chauffeur is geen blik meer waardig. Ze zegt nog een prijs, en schud daarna alleen haar hoofd. Ik als yovo (blanke) hou mijn mond, sta erbij en kijk ernaar. De andere chauffeurs zien hun kans, en zo vertrekken we. 2 vechten om een been, de 3e vliegt er mee heen. Na een paar minuten ben ik Augusta kwijt! 'k Heb geen idee waar de markt is, dus hoop maar dat de chauffeur me niet ontvoert ofzo. 't Laatste stuk doemt ze dan toch weer op, en zo stoppen we dan toch tegelijk op de hoek van de markt. Dan gebeurt er iets wat ik tot op heden niet goed begrijp. We stoppen schijnbaar op een punt waar de concurrentie zijn plaats heeft. Een man met hoed op pakt de brommer van de ene af, draait snel het sleuteltje eraf, en begint een preek af te steken, die ik natuurlijk niet begrijp. Augusta was juist aan het afrekenen met de chauffeur, maar had niet gepast. Dus wilde ze dat hij het deelde met de andere chauffeur. Maar meneer rijdt er als een haas vandoor met al het geld. En wederom stond ik erbij en keek ernaar. Augusta gaat nu tekeer tegen de man met hoed, dat het niet terecht is dat de jongen zijn brommer is afgepakt, en dat hij het sleuteltje terug moet geven. Dan het geldprobleem nog. 'Wat is er nu precies aan de hand?' vraag ik als de discussie wat bedaart. Met een geergerde blik en een gebaar met haar hand zegt ze: ah, these people, don't mind them. (ach, die lui hier, let er maar niet op.) Verder zegt ze niks, pakt me bij de hand en sleept me mee de markt op. Gebeurt dit vaak? vraag ik nog. 'Nee, goeie genade, dit is de eerste keer dat ik het meemaak!' en met een grijns loopt ze verder, het hele drama vergetend. Afrika? Cultuur? Ga ik er ooit iets van snappen?

De markt is druk als altijd. Stoffige paadjes, met overal plastic op de grond. Sjouwers met handkarren moeten steeds langs, dus druk ik me dan maar zoveel mogelijk naar de kant, want wachten lijken ze niet te doen. Soms een kar vol met kippen ondersteboven bij bosjes samengebonden, dan weer een lading fruit of kleren. 't Is een kakofonie van geluiden, geuren en kleuren. Cotonou heeft een van de grootste markten in West-Afrika schijnbaar, ik ben blij dat Augusta me helpt te vinden wat ik moet hebben. Maar zelf heeft ze ook wel wat op haar lijstje staan. Ze ziet mooie schoenen, dus gaat daar op het gemak over de prijs onderhandelen. Ik sta een paar stappen verder de pennenkraam te bestuderen, als ik ineens omgeven wordt door wit en zwart satijn en kant! 't Duurt maar een paar seconden en dan is mijn hoofd weer vrij. Wat verdwaasd kijk ik naast me, en zie nog net het zaakje verdwijnen tussen de andere beladen hoofden. De lopende winkel is erg handig bedacht. Een groot rond blad zetten ze op hun hoofd, en de rand hangen ze vol met kleerhangers met daarop shirts, onderbroeken, sjaals, en in dit geval de wat pikantere lingerie! Omdat de vrouwen dus nogal breed beladen zijn, kunnen ze niet iedereen ontwijken. Ach, liever dat dan een tros kippen tegen mijn benen! 

Beladen met spullen zet ze me na een uur of 2 op een nieuwe zimidjan, de man op het hart drukkend zich te gedragen en netjes te rijden. Mijn tassen staan tussen zijn voeten en op het stuur, ik achterop met nog een tas om mijn schouder. Daar scheur ik dan door Cotonou, met een gangetje van 55 km/uur zonder helm op mijn hoofd. Heere bewaar me! 't Beste wat je dan kan doen is maar vertrouwen dat je leven in Gods hand is en ondertussen genieten van het feit dat je dit dan toch maar meemaakt! want met bang zijn en bedenken wat er allemaal zou kunnen gebeuren red je jezelf uiteindelijk ook niet...