weeshuis
dankzij de nachtdiensten heb ik soms een weekje vrij van lesgeven. Wat me dan weer de mogelijkheid geeft om mee te gaan naar een 'weeshuis'. 't Zijn veel ondervoede en gehandicapte kinderen, of aidspatientjes. De meesten hebben dus nog wel ouders. Het huis wordt gerund door nonnen van de orde van moeder Theresa.
Het regende dus alle kinderen zaten op een kluitje in een kamer. Een stuk of 20 kinderen denk ik. We hadden wat speelgoed meegenomen, maar het werd een hoop gekrijs en gevecht, dus alle speelgoed verdween weer in de doos. Te zitten temidden van 12 huilende, boze, verdrietige kindertjes, tussen de 1 en 4 jaar, gaf me een enorme bewondering voor de nonnen!
Nadat we begonnen te zingen en te klappen bedaarde de boel wat. Even later zaten we dan op de grond met allemaal 2 of 3 kids op schoot. En dan begint de strijd opnieuw, want elk kind wil de onverdeelde aandacht. Met wat kunst en vliegwerk kreeg ik er 1 in slaap tegen mijn been, en 2 met hun ruggen naar elkaar toe op mijn schoot, met het idee dat zij helemaal alleen mijn aandacht kregen. Tot het ineens heel erg warm werd op mijn schoot, en er 1 mijn schoot als wc gebruikte. Vooruit maar, plens water eroverheen, over een uur gaan we terug naar het schip. En bijna alle kinderen hebben een vochtige broek, dus ruiken deden we allemaal al.
Even later doet 1 ventje een ontdekking: hij kan mijn slippers uittrekken! Hij gooit ze over de leuning van een stoel, waarop ik met mijn gezicht een groot vraagteken maak. Hij ligt helemaal in een deuk! Slippers tevoorschijn, weer op mijn voet. Hele klus, maar het lukt. En we beginnen weer van voor af aan. En wat met speelgoed niet lukt, krijg je met een paar slippers voor elkaar: ze gaan als 1 team met elkaar mijn slippers verstoppen! En dan terugkomen om mijn vraagtekenhoofd te zien. Vervolgens rennen ze weg om hem te halen, en aan mijn voet te doen.
1 kereltje rukt brillen van het hoofd, doet agressief, en begint vervelend te worden. In een helder moment pak ik hem beet en hou hem in een stevige knuffel stijf tegen me aan. 'k Zou elke dag zo'n helder moment willen hebben: hij smelt helemaal weg in dit moment van volle liefdevolle aandacht! Zoveel aandacht tekort, en niemand die genoeg tijd heeft om het elke dag even te geven. Want alles moet gedeeld worden, vooral de aandacht! Even later is het etenstijd.
20 kinderen jonger dan 4 pakken hun plastic stoeltje en gaan netjes aan tafel zitten. bordje met pap voor hun neus, maar ze wachten netjes. Een van de nonnen begint een versje te bidden en ze doen allemaal een beetje mee. Aan het eind doet iedereen een poging om een kruisje te slaan, en 'bon appetit!' Met mijn kleine strijder naast me, is het 5 kinderen tegelijk eten geven. Het figuurlijk naar binnen rijden van auto's en vliegtuigen in kindermondjes werkt ook hier goed. Helaas heb ik niet genoeg ervaring om te voorkomen dat er 1 kleintje een prachtig papschilderij maakt met haar handen op de tafel...
Als het grootste deel klaar is met eten, is het tijd voor het potje, een grove wasbeurt en schone kleren. Allemaal op een rijtje op de pot... Hoe het verder gaat in het huis weet ik niet, onze tijd zit er op, en we gaan weer naar het schip terug. De auto ruikt al snel naar een dagenlang niet schoongemaakte wc, heerlijk dat we altijd werkende douches aan boord hebben! En jammer dat ik vrijwel elke week lesgeef 's ochtends, zodat ik niet vaker mee kan.