crisis
Een update die al een paar weken oud is, geen tijd gehad om het eerder op de site te zetten. Vandaar 2 verhalen tegelijk.
‘t Is crisis op de campus. ‘t Is Pasen vandaag en het zou een dag moeten zijn waarop we in de feeststemming verkeren. De Heer is waarlijk opgestaan!
Traditie in Togo is dat de kerken zaterdagavond tot zondagochtend samen zijn in de kerk, en zingen en bidden. Tegen de ochtend gaan ze de straat op, of in ons geval, de smalle paadjes op en laten het de hele buurt weten met hun gezang: de Heer is waarlijk opgestaan!
Gisteravond ging Wilson met het Evangelisatieteam naar Lomé om daar de film ‘Sodji de medicijnman’ te laten zien en te Evangeliseren. Hij was al een dag niet helemaal lekker, maar daar aangekomen overviel hem de koorts: malaria! Er moet een mug in onze kamer hebben gezeten. ‘t Zal een wonder zijn als dat beest mij niet heeft gestoken. We wachten af.
In elk geval gingen wij vanochtend om 5 uur nu niet naar het kruis met de hele campus om daar te zingen en te danken. Wilson ligt onder een deken terwijl ik het zweet van mijn rug voel lopen zonder veel bijzonders te doen.
Normaalgesproken is er ontbijt om 7 uur en dan krijg je gelijk brood mee voor de lunch. Maar vandaag is een feestdag, dus was er ook lunch. Ik verwachtte deze keer dus een wat groter stuk vlees en iets speciaals. Niet dus: vanochtend een bruin soort pap en vanmiddag couscous. Met een blokje vlees van 2cm2, dat grotendeels uit vet, vel en bot bestaat. Ja, ’t is crisis op de campus. Ongeveer 70% van de mensen op de campus zijn Afrikaan. En een Afrikaan kan vaak moeilijk supporters vinden. Sommigen hebben dus al maanden hun kostgeld niet kunnen betalen. Zodoende worden de kosten gedragen door een kleine groep, maar eten we met een grote groep. We dragen zo elkaars lasten, en op dagen als deze baal ik daarvan. Gelukkig is er hoop aan de horizon. Een Nederlandse stichting, ‘Hands&Feet heeft een website waar mensen elke maand geld kunnen doneren voor een bepaald project. De maand mei is het voor onze Afrikaanse collega’s. Ze zijn met zo’n 30 personen, dus er moet flink wat binnen komen wil het ook echt voor iedereen een mooi bedrag zijn. Maar alle beetjes helpen en we zijn helemaal blij dat nu iedereen al bijna 10 euro heeft! Dat zal niet alleen voor hen verlichting betekenen, maar hopelijk groeit daarmee ook weer de kwaliteit en kwantiteit van het eten dat we dagelijks krijgen!
Nu hebben wij gelukkig wel genoeg support op het moment en hadden we natuurlijk best wat extra’s in kunnen slaan voor vandaag. Maar we waren met ons hoofd bij andere zaken en nu is het dus crisis in de magen. Op zich kunnen we dat gerust hebben, er zit nog steeds een laagje vet van de maanden in NederlandJ. Altijd blijven zoeken naar de zonnige kant.
De crisis met de huisvesting is ook nog niet veranderd. Hoewel ik er elke keer weer genade over krijg om niet chagrijnig te worden in ons opgestopte hokje, moet ik soms toch een keer extra zuchten en bewust aan iets anders denken.
Er gloort echter hoop aan de horizon, het lijkt erop dat het eerste bouwproject dat hopelijk dit jaar van start kan gaan als de financien meewerken, huisjes voor de gezinnen zullen zijn! Och mocht het komen te gebeuren.
En dan tot slot begint er een crisis te komen in de computersferen. Wilsons laptop geeft geen geluid meer en op mijn laptop valt regelmatig een programma weg en moet ik de laptop opnieuw opstarten. Voorlopig kunnen we er nog wel mee werken, maar dat zijn de eerste verschijnselen van een opkomende crisis en beter hebben we vervanging voor hij het helemaal begeeft.
En dan tot slot is er voor het eerst een kakkerlak gesignaleerd in onze kamer! En daar kan ik niks positiefs tegenover verzinnen. Misschien dat een slang erger was geweest? Kakkerlakken vermenigvuldigen als gekken en je komt er moeilijk vanaf. Ze zitten overal, en ik heb een soort van fobie voor ze sinds ik wakker werd met een grote op mijn borst.
Soms helpt het om even alle zogenaamde problemen op te schrijven. Om dan tot de conclusie te komen dat het eigenlijk helemaal zulke drama’s niet zijn. Ik heb geen honger, ‘k heb een dak boven mijn hoofd, Wilson begint alweer op te knappen en zodra we weer naar Lomé kunnen koop ik weer wat Westers eten ter compensatie van de crisis.