Liberia, Africa Mercy, home sweet home?
Hehe, 9 uur 's avonds land ik dan in Monrovia. 't is hier 2 uur eerder, dus de zon gaat hier net onder. Raar hoe sterk geuren in je geheugen blijven hangen. Ik stap het vliegtuig uit, en bij de eerste adem vult mijn hoofd zich met een heleboel herinneringen. Oh ja! Zo voelde Liberia. Warmvochtig, beetje zoetige lucht. Niet de afvallucht van de haven als je met het schip aankomt, maar meer de lucht als je een eind ging fietsen. Liberia, sweet land of Liberty; 't volkslied zit ineens in mijn hoofd.
Het is heerlijk om voor mercy ships te werken, want op de airport wordt je dan zonder veel gezeur gelijk verder geholpen. Ben blij dat ze me op komen halen, want ik ben de deur nog niet uit, of 3 man staat al om mijn karretje te springen: what organisation ,madam? En geescorteerd door deze 3 jongens die hopen een fooitje te krijgen kom ik bij de chauffeur, ook een afrikaan. Nou ja, zal wel goed zijn allemaal. Ik ken hem niet, maar de witte jeep staat al klaar.
Immanuel weet dat we uit het koude westen komen blijkbaar, en zet de airco op volle toeren. Ik rits mijn fleecetrui tot boven toe dicht, en zo gaan we dan Liberia in!! Ik geef een opmerking over de airco die op zich best zachter mag, en hij vertelt blij dat hij het altijd iedereen naar de zin wil maken, dus voor een goede temperatuur wil zorgen. Het blijft echter koud. Ik grijns even in het donker, laat het er maar bij zitten, zie er de humor wel van in. Met een dikke fleecetrui aan AFrika ingetrokken.
Monrovia is echt veranderd!! Er is licht, dus electriciteit! Er is een enorm sportcomplex. Ik zie winkeltjes, die ook nog redelijk vol staan met artikelen. Verschillende apotheekjes. Taxis gelukkig nog steeds oud en met 3 man voorin. Grootste deel van de route is de weg putloos. Bijna geen VN-checkpoints meer. Zomaar wat eerste indrukken. Gebouwen zijn hersteld, er zitten weer ramen in.
Na een uurtje herken ik de weg weer, we zijn vlak bij de haven. En daar ligt dan mijn nieuwe huis: groot, wit, en ik vind hem nog steeds plomp, haha. 't Zal nooit de charmes van oma Anastasis hebben.
Heerlijk, ik stap uit, en daar komt mijn black sister met een brede grijns als een queen de gangway aflopen. Oh sister!! Janette is de enige waarvan ik nog zeker wist dat ze op het schip zit van alle mensen waar ik goed mee was. Dat voelt echt verdraaid goed! Stukje thuiskomen.
Na de eerste formulieren en toestanden word ik naar mijn cabin gebracht, tis een 6persoons geworden. 3 stapelbedden, allemaal met een schot afgescheiden van elkaar. Ik heb 1 kast van ongeveer een halve meter breed waar al mijn bagage in zou moeten. hmmm, had ik maar wat minder meegenomen? mijn cabinmate heeft niet de moeite genomen de helft van de ruimte onder haar bed vrij te maken voor me. Komt nog wel dan. Ik mag natuurlijk boven, als nieuwkomer moet je niet verwachten dat je gelijk beneden slaapt. Zucht, oke, 't kan veel gekker! Ik zeg Janet goede nacht, ontmoet 2 andere roommates, echt lieve meiden denk ik. Michelle wordt mijn collega, weet nog niet waar ze vandaan komt.
Ik kruip mijn bed in, ben echt heel moe. Bedenk nog dat ik morgen eerst alle foto's en kaarten een plekje moet geven.
Lig je dan, te luisteren naar het gestage ruisen van de airco. WAar hoor je zullk geluid nou in Nederland? Volgens mij bij de koeling in de supermarkt, zo'n geruis. Even luisteren als je boodschappen gaat doen, dan weet je wat hier het constante achtergrondgeluid is. Oh ja, zo was het. En zo is het voor 1 jaar. Niet aan denken, dag voor dag leven, en over 2 dagen hoor ik het niet eens meer.
Ik word nog wakker van mijn stapelbedmaatje die naar bed komt. Ben te moe om haar te begroeten, zie haar morgen wel. ik weet dat ze rasta-haar heeft, Zal dus wel een relaxed figuur zijn. En ze gaat zondag al weg, dus dan lig ik vanonder! ;-) tja, zo gaat dat hier.