God is good!

Genoeg over bevallingen voorlopig. Wilson zit ook niet stil en ‘k wil graag wat van zijn bezigheden vertellen.

In 2010 zijn we begonnen met een programma in zijn kerk. Alfabetisering, hygiëne en gezondheidsvoorlichting en Engels. Kort na mijn vertrek naar Hawaï is Wilson begonnen met kleine leningen te geven aan een paar studenten. We noemden onze programma’s Willen Programs.

Het is nu 2 jaar later en ipv 5 mensen helpen we nu 50 vrouwen (ook 1 man trouwens) met hun kleine handeltje. We geven een kleine lening waarmee ze hun winkeltje uitbreiden, of sommigen beginnen voor het eerst met iets. Hun inkomen verdubbelt of verdriedubbelt binnen een jaar!
Alfabetisering gaan we beginnen in een dorp achter de campus. In het hele dorp kunnen op dit moment alleen 2 kinderen lezen en schrijven.
Met de groei was het tijd om aan een kantoor te gaan denken. Wilson steekt vooral tijd in het coördineren en controleren van Willen Programs. Het kantoor is afgelopen maandag geopend. Het bevindt zich in een rustige wijk van de stad. Een zandstraat met kleine handeltjes en aan het eind van de straat een markt. Op die markt verkopen veel van de vrouwen die we helpen. Ze weten niet dat wij ons kantoor daar hebben, maar geregeld zien we er een langslopen.

Het kantoortje is voor Nicole, die de administratie bijhoudt. Een klein houten bureautje met een computer en een stoel voor haar + 3 rode ikea-stoeltjes voor als er ‘klanten’ zijn. De ruimte is in het midden gescheiden door een houten wand, zodat we evt. les kunnen geven aan een kleine groep mensen. Omdat we geen geld hebben om een leerkracht te betalen, kunnen we het programma niet draaien hier. Maar we hebben de foto’s ophangen van de business-support en van de alfabetisering.

Op dit moment zit ik in het kantoortje te werken met mijn laptop. Nicole voert alle administratie in de computer, terwijl Nicolas en Wilson verder gaan met de timmerman instructies geven voor een bureautje in de andere helft en andere praktische dingen.

Een oud vrouwtje steekt haar hoofd om de hoek. Ze heeft mij nog niet gezien, maar vraagt aan Nicole wat de foto’s betekenen. Ze legt uit van de business-support en dan de foto’s van de alfabetisering. ‘k Hoor aan haar stem dat ze interesse heeft. Ze stapt het kantoor in en met een gezicht vol verlangen begint ze te praten in Ewe. ‘k Begrijp uit haar woorden en gebaren dat ze zo graag zou willen lezen, maar ze heeft het nooit geleerd. Ze kan de Bijbel niet zelf lezen! Altijd moet iemand anders bereid zijn om voor te lezen. En ze kan ook geen frans.

Ik zie dit oude vrouwtje staan. Ze denkt er vaak aan hoe het zou zijn als ze kon lezen. Ze zou komen hoor als de school gaat beginnen! En er komt een hoopvolle lach op haar gezicht, haar ogen schitteren. ‘k Voel mededogen en medelijden. Zo oud, en nooit de kans gehad. Maar nog steeds de hoop en wil om te leren.
De wijk is vol met vrouwen die niet kunnen lezen of schrijven. Ze worden benadeeld bij het verkopen, kunnen de franse taal niet en zelfs geen handtekening zetten. Dus geen been om op te staan in de Togolese samenleving. ’t Is moeilijk vrijwilligers te vinden, want iedereen heeft geld nodig voor zijn eigen onderhoud. Willen jullie meebidden voor supporters, zodat we onze medewerkers een klein salaris kunnen geven + nog verder uit kunnen reiken?

Een getuigenis daarvan. Vorige week begon Wilson de ochtend op de rand van zijn bed met zijn hoofd in zijn handen. De tweede dag vroeg ik waarover hij zat te tobben. Willen Programs. De huur moet worden betaald straks. Er werken nu 2 mensen in het kantoor en we kunnen ze niet eens iets betalen voor hun harde werk. Ze doen het als vrijwilliger, maar ze hebben ook geld nodig voor hun onderhoud. Een brommer is nodig voor Alphonse, die les gaat geven in het dorp. Bovendien moeten we zeer binnenkort een extra geldophaler vinden, die ook weer een brommer nodig heeft om al het geld op te halen. Benzine voor hun brommer. Waar gaan we dat steeds van betalen?
“Laten we ervoor bidden. Willen Programs is niet ons idee, maar een idee dat God heeft gegeven en gezegend.” Nadat we samen gebeden hadden gingen we verder met de dingen van elke dag. Maar ‘s middags toch even hoopvol de email nagekeken. Wie weet of er iemand zich heeft aangemeld als supporter! Maar niks wat daarop leek. Ach, God antwoord tenslotte niet altijd direct.
Wilson reed die hele dag op en neer om spullen op te halen voor de campus. Net een uur thuis klopt een bezoeker op de deur. Hij was 1 nacht op de campus geweest en moest die avond weer naar het vliegveld. Of Wilson een taxi kon bellen voor hem. Ik dacht: ja, doe maar een taxi, je bent zelf al de hele dag op en neer gereden. Maar Wilson zei: We hebben een auto op de campus, ik vraag wel of iemand je wil brengen. Zo niet, dan breng ik je wel. ‘t Was een ontzettend drukke dag geweest voor de hele campus (meer dan 60 nieuwe studenten gearriveerd) en niemand had dus zin om nog een keer een uur op en neer naar de stad te rijden met een man die 1 nacht was geweest. Dus pakte Wilson de bus van de campus en reed voor de zoveelste keer die dag weer naar Lome. Onderweg vroeg de man naar Wilsons werk hier en Wilson deelde wat over Willen Programs en zijn filmwerk, de brommers, enz.
Bij het vliegveld aangekomen pakte de man zijn chequeboek terwijl Wilson de koffers pakte  De man stopte hem een cheque in de hand. Voor Willen Programs. $1000,-!
Het duurt 4 weken voor de cheque is verwerkt, maar het is weer genoeg om de huur te betalen en nog meer leningen uit te geven. En het kwam weer uit een onverwachte hoek! Vaak komt het binnen in tientjes, maar deze keer was het alsof God ons er weer even aan herinnerde dat Hij een rijke Vader is, die overvloedig geeft en niet verwijt.

Een andere mooie gift kwam binnen van familie die voor hun jubileum een giftenpot voor een brommer voor de leerkracht  Alphonse had neergezet. ‘t Is bijna genoeg voor een brommer, met een deel van de 1000 dollar kunnen we een goede brommer kopen die nog jaren voor Willen Programs kan functioneren.

Misschien hebt u het nieuws gemist: deze week kregen we na 3 afwijzingen deze keer eindelijk een Schengen visum voor Wilson! We komen 12 oktober naar huis!!! Een week om de projecten en werk netjes achter te laten. Dankzij deze giften kunnen we de projecten voor de komende 10 weken dus zonder financiële zorgen achterlaten. Huur vooruit betalen, transport voor de meester, God voorziet!
Met zulke ervaringen voelen we dat we God beledigen als we ons weer zorgen maken om geld. Het is zo makkelijk om deze gedachten toe te laten, zeker nu met onze komst naar Nederland. Reizen kost geld, trouwen kost geld. Maar in kleine dingen zien we al zijn trouw. Goedkopere tickets dan verwacht, korting op spullen die we moeten kopen, enz. We zien erg uit naar een tijd van genieten van familie vrienden en voor Wilson kennis te kunnen maken met de Nederlandse cultuur. Dankjewel voor al jullie gebed en meeleven. Het was hartverwarmend en opbeurend op dagen dat ik de moed liet zakken.

Tot gauw!