Hertendorp
Dzjoj-village, zo spreek je de naam uit van dit dorp. Gordon is de zendingswerker in dit gebied. Zo'n 20 jaar geleden werden christenen het dorp uitgejaagd, geen behoefte aan andere goden dan hun natuurgeesten. De rivier is de voorziener, en verder hebben ze nog een hoop andere geesten die ze te vriend moeten houden. In dit gebied kennen ze de naam van God als de Schepper. Maar lang lang geleden is de relatie met de Schepper kapot gegaan, sindsdien moeten ze hulp halen bij de geesten die in de natuur leven.
Vorig jaar wilde het IPHC-team naar een 'onbereikt gebied'. Gordon dacht: dat is hertendorp. (regelmatig zie je nog groepen herten daar de rivier oversteken. Niet gezien toen wij er waren.) De geestelijke spanning was daar zodanig dat je 2 keer nadacht voor je over God zou praten. Maar Gordon kwam er toch regelmatig en hielp als dat nodig was.
Het IPHC-team kwam. Ze baden veel als team, maar tijdens de kliniek die ze er deden werd er voor niemand gebeden. De dorpsoudste was echter erg ziek. Een van de werkers voelde die nacht dat ze hem de volgende morgen op moesten zoeken en hem de keuze moesten voorleggen: voor of tegen God. Als ze nu de kans niet grepen, zou hij spoedig sterven. Ze ging met een vertaler, terwijl de anderen in het 'logeerhuis' baden. De vrouw vertelde van Jezus, dat Hij kwam om de relatie met de Schepper te herstellen. En God raakte zijn hart en hij werd de eerste christen!
De vrouw gaf advies voor een dieet en toen moest het team gaan. Gordon vertelde ons hoe hij meestal zat te luisteren naar een recorder met de bijbel ingesproken in zijn eigen taal. Zijn vrouw wilde offers brengen voor zijn ziekte, maar hij weigerde. Een paar maanden geleden is hij echter overleden. Opnieuw geen christen in het dorp. Zijn vrouw is een vrouw die sterke meningen heeft, en nog niet open staat voor God. Ze luistert, is geinteresseerd, maar maakt geen keuzes.
Met de helft van het team gingen we opnieuw naar hertendorp, een ander IPHC-team, zelfde mensen.
De leider, die vorig jaar ook in het dorp was, zei een verschil te merken. Mensen waren meer open naar ons toe, ze lachten als we hen groetten, wat vorig jaar niet het geval was.
Die avond baden we voor het dorp en vroegen wat God wilde dat we doen zouden de volgende dag. We kregen de indruk te zoeken naar personen wiens hart was voorbewerkt door Gods Geest om het evangelie te ontvangen.
De volgende dag was er een grote groep mensen. voor verschillende konden we bidden. En er was een man die zo open was om het woord te horen!
Die nacht voelde een van de vertalers dat hij moest bidden ipv slapen. Hij voelde Gods roep om te investeren in dit dorp. De volgende dag gingen wij weg, maar het was bijzonder te zien hoe God door gaat met Zijn kerk te vergaderen, tot in de vergeten dorpen van Cambodia, waar de regering zelden of nooit komt, waar telefoon niet werkt, 3 uur rijden met de brommer, auto's niet mogelijk.
Nog iets grappigs/vies' over dit dorp. Het is er middeleeuws, met varkens en kippen overal! En honden, en allemaal hebben ze jongen. Geen latrines of poephokjes, altijd in de bosjes. Antonia waarschuwde me dat de varkens achter je aankomen als je de bosjes in loopt. Zodra ze je richting de struiken zien lopen komen ze op het gemakje achter je aan sukkelen. Heb ik eindelijk een schoon en verborgen plekje gevonden, komt wroetsnuit zijn neus om de hoek steken! Kssst, ga weg, kluit naar zijn kop, hij druipt af gelukkig. Op een nette afstand blijft hij wachten. Als ik klaar ben, schiet hij de struiken in zodra ik eruit kom! Als ik even later terugga, is alles verdwenen!!
Snap nu waarom ze nog steeds geen latrines hebben, 't zou maar magere varkens geven! Maar je snapt misschien ook dat ik geen varkensvlees eet in die dorpen!
Sorry voor alle vieze verhalen, maar zijn de kleine bijzonderheden in de outreach.