De bruiloft
Verslag van mijn zus Willeke.
Trouwen in Afrika.
10 maart begon gezellig met Ellen en ik samen. Haar kamergenoot was voor een nacht naar Lome om haar haar te laten doen, dus waren we samen. Ellen was erg ontspannen. Voor het ontbijt keken we nog even in de keuken. 2 stevige afrikaanse kokkinnen waren de halve nacht druk geweest om het eten op tijd klaar te krijgen voor vanavond. De paar uur rust die ze genomen hadden, hebben ze op een mat voor de kookpotten gelegen.
Na het ontbijt begon de drukte van het klaarmaken voor de bruiloft. Ellen werd helemaal gekapt en gedaan en toen mocht ik als zus meehelpen om haar in de jurk te helpen en zelfs haar schoenen dicht te doen. Pa kwam er nog aan te pas om haar ketting om te doen, wat weer erg leuk voor de foto’s was. Wilson ging vanaf thuis met zijn moeder naar het gemeentehuis maar Ellen had bedongen dat ze elkaar eerst op de galerij zouden ontmoeten.
Wilson moest met zijn rug naar haar toestaan tot ze wat dichterbij kwam en toen omdraaien…
Beautiful!! Een stralend stel, en inderdaad, heel mooi!
Toen Wilson vooruit vertrokken was naar Lome, ging Ellen de trap af en tot haar grote verrassing waren er veel schoolkinderen op hun vrije zaterdag gekomen om haar te zien.
Ellen is dol op de kinderen en de kinderen op haar, maar even was ze streng…echt een juf!
“Zien jullie deze jurk? Hij is wit en moet wit blijven! Dus niet aanraken!”, ze gaven het aan elkaar door “niet aanraken, niet aanraken”. Een traktatie op een lolly en natuurlijk op de foto met de bruid. “Hier had ik op gehoopt" zei El, "dat ze er zouden zijn, dit is toch leuk.”
Op naar het stadhuis van Lome waar het inmiddels 41 graden was!
Gelukkig was er in de auto en het stadhuis airco. Aan de arm van pa schreed de bruid naar voren waar de bruidegom al met zijn moeder stond te wachten.
De burgemeester van Lome voltrok het huwelijk, ze doet dit lopende band dus je hebt maar 20 minuten. Maar het was erg leuk dat de zaal propvol zat, de mensen van de basis natuurlijk, Wilsons’ familie, vrienden en bekenden van Mercy Ships. Het was een kleurrijk geheel aan mensen uit allerlei landen, maar toch met elkaar verbonden in hun liefde voor de Heere God en voor de mensen van Afrika.
We hebben steeds geprobeerd internetverbinding te krijgen met skype zodat het thuisfront ook mee kon genieten. Dat bleek maar af en toe een flits te zijn, maar de stemming was daar ook feestelijk.
Na de ceremonie werden foto’s gemaakt en toen voor de receptie terug naar Noepe, waar de eetzaal versiert was en er een lopend buffet was van salades en Afrikaanse lekkernijen.
Het was heel druk. De oudste kinderen gaven nog een traditionele dansvoorstelling waar enthousiast op gereageerd werd. Ook waren er stafleden van de DTS die een lied voor Ellen en Wilson zongen. De vaders’ hielden een toespraak, onze vader gaf vanwege taalbarrières het stokje over aan mij en we hebben Wilson een kleine test laten doen in hoeverre hij op de hoogte is van NL. Tenslotte kreeg hij de Nederlandse vlag omgewikkeld wat hij erg leuk vond. Ook konden we een hele stapel post uit Oostkapelle overhandigen wat erg gewaardeerd werd!
Er was een hele fotosessie van het bruidspaar die op de muur werd vertoond en ook van thuis waren er korte filmpjes waar het publiek van genoot.
Tot slot bedankte Wilson en ook Ellen kreeg nog even het woord. Toen ze de mensen bedankte dat ze haar als ‘yovo’(blanke) in hun midden hadden opgenomen en zei dat ze zich thuis voelt bij hen, ging er een enorm gejuich op.
Naar traditie ging het bruidspaar als eerste weg, maar niet nadat er voor hen gebeden was door de dominee die les gaf die week en de hele staf van YWAM, Noepe.
De hele groep deed hen uitgeleidde naar de auto en nam afscheid waarna ze werden uitgezwaaid. Het feest ging daarna nog een poosje door, maar rond half 10 was het afgelopen.
De muziek ging uit en bijna gelijk erna viel de regen met bakken uit de lucht.
Heerlijk, want dat betekend een wat koelere nacht!