Cultuurschok
Allereerst iedereen de beste wensen voor 2014! De jaren vliegen door onze vingers. En met elk jaar moet ik op mijn website een oud jaar verwijderen. ‘k Vind dat elke keer weer een akelig moment. Net of ik met het verwijderen ervan een hoop herinneringen weggooi. Ik las ze nog eens een keer door, en was geraakt bij wat ik in de afgelopen jaren allemaal heb beleefd. Toen ik gisteren rondkeek in mijn volgestouwde kamertje van 4x4m, dat meer op een pakhuis lijkt dan op een gezellige woonruimte kreeg ik zin om overal een schop tegen te geven en een lelijk woord te zeggen. Als ik iets wil pakken moet ik eerst iets anders verschuiven of er valt wat op de vloer omdat alles zo op elkaar is gepakt. En dan niet te gaan piepen zoals de Israelieten:”Was ik maar in Egypte gebleven”, of in mijn geval Nederland.
Goed om dan juist vandaag weer terug te lezen en te beseffen dat comfort en luxe niet alles is waar het om draait in ons leven. We leven met het oog op de finish, waar de race zal eindigen in een eeuwigdurend feest. En daar moeten zoveel mogelijk mensen bij aanwezig zijn. Dat moeten we vast houden, ook in 2014. Want ook dit jaar zal om zijn voor we het beseffen (als God het geeft), en van alles wat er is gezegd en gedaan doet uiteindelijk alleen dit er toe: Was het voor de Koning of voor onszelf? Dat zet de kleine ongemakken weer even in het juiste perspectief.
We zijn dus weer aangeland in Togo. We hebben een goede reis gehad, We hadden geen enkel probleem met bagage of papieren dit keer, handbagage werd niet eens naar gekeken en we kregen voor Gaby een eigen stoel waar ze in haar maxicosi kon zitten. Gaby heeft zich voorbeeldig gedragen, sliep, lachte of dronk, 8 uur lang! Daar kun je mee op reis dus. In de auto naar het vliegveld wel 20 minuten gehuild, maar dat zijn we alweer vergeten :-).
Ik had deze keer denk ik wel weer de cultuurschok die jullie ook ervaren als je aankomt. Wat is het vochtig warm, en 't ruikt ook net als in broeikassen hier! De lucht is zoet, alsof er net gehooid is. En wat een oude douchedeurtjes hebben we toch, en onze kamerdeur is ook een enorm somber bruin ding dat niet echt uitnodigt. Daar moet ik maar weer eens creatief voor bezig gaan.
Gaby heeft eerst een half uur sprakeloos in haar bedje gelegen, waar ze gelukkig nog ruim in past. Daarna heeft ze even flink gehuild, gedronken en daarna in slaap gevallen. Wij probeerden hetzelfde te doen, weer onder het muskietennet en zonder deken. Gelukkig stond onze ventilator er nog, maar om de een of andere reden was de stekker eraf getrokken. Balen, maar een Afrikaan is niet voor 1 gat te vangen: De draadjes gesplitst en die in het stopcontact, dan doet ‘ie het ook weer. Ik mag dat absoluut niet doen van Wilson, maar hij is dan blijkbaar schokbestendig?? 'k Heb wijselijk mijn mond gehouden en genoot van een klein beetje verkoeling.
't Was pas 1 uur als we op onze kamer waren, maar toch waren er nog verschillenden wakker om ons te verwelkomen, dat doet toch wel goed!
Om de een of andere reden werd ik vanochtend wakker met Gaby tussen ons in ipv in haar bed. Blijkbaar niet helemaal bij mijn positieven geweest vannacht en haar na het voeden niet meer teruggelegd. Om haar hoodje een natte kring van het zweet. Toen ze pas geboren was had ze soms lelijke pukkeltjes, waarschijnlijk van de hitte en het zweet. In Nederland was je 1x per dag of minder, hier wassen we minstens 2x per dag, desnoods 3x. De eerste dag was er geen warm water bij de hand zo gauw, dus ze kreeg een spartaans bad, een graad of 23 denk ik. Niet helemaal relaxed, maar ze friste er lekker van op en heeft er niks aan overgehouden, Afrikaanse opvoeding maakt sterke kinderen!
De eerste dagen komen veel mensen ons welkom heten en vragen dan hoe het is met alle Nederlanders die ze ondertussen kennen hier! De hartelijke groeten terug voor hen die in Togo zijn geweest! Tussen die bezoekjes door bidden we dat de muren wat verwijden en onze spullen wat mogen krimpen, zodat alles toch weer in onze kamer past. Gelukkig is een groot deel van onze inhoud giften die we vol blijdschap uitdelen, zodat we weer wat meer ruimte hebben.
Al met al lagen we de eerste nacht om half 2 zo bewegingloos mogelijk de schok te bespreken. Tot de conclusie gekomen dat we van de ene wereld in de andere zijn beland, en dat die 2 gewoon niet te vergelijken zijn. Maar we weten dat God ons vraagt hier te zijn, en dan is dit hier thuis. Niet achterom kijken en alles af gaan kraken, maar zoeken naar de blessings van deze plek. De eerste blessing klonk in onze oren toen we wakker werden: een koor van honderden vogels en de ramen open met een briesje over ons bezwete vel. Rust, geen stress, geen verleiding om bergen brood te eten al bij het ontbijt.
We waren het ontbijt misgelopen dat om half 7 is, maar we vonden het voor de deur toen we wakker werden. Chocolademelk met een stuk stokbrood met jam en een ei. Kan gekker toch? De opgelopen overtollige kilos zullen er zo gauw genoeg weer af zijn. En ook dat is eigenlijk een zegen J. ‘k Word hier trouwens openlijk verwelkomt met een: Wauw, jullie zijn dik geworden daar!
'k Zag meer tegen de terugkeer naar Noepe op dan anders, maar de eerste dag is me toch meegevallen. ‘t Gebed voor de mieren is verhoord, er lopen er wel rond, maar niet van die snelwegen van mieren die van een of ander potje of zakje richting het plafond loopt! (We hadden voor vertrek zoveel mieren, dat ik dagelijks de oorlog verklaarde aan deze kleine onderkruipsels die onverwoestbaar lijken.)
Toen Wilson terug kwam uit Lomé kwam de volgende Togolese zegen uit de tas: Een flinke sappige mango!
Gaby ligt nu lekker naast me te draaien en te kraaien, die past zich dan toch weer redelijk makkelijk aan heb ik het idee. Drinkt veel, zweet veel, maar lacht al voorzichtig naar wat nieuwe gezichten.
Gebedspunten: goed onze draai weer kunnen vinden en de balans houden tussen ouder zijn en het werk dat moet gebeuren.
-Wijsheid hoe we goed voor Gaby kunnen zorgen in de hitte, en dat ik geen heimwee zal krijgen. 'k Weet dat veel van julie voor ons hebben gebeden en bidden, en het werkt! (Natuurlijk!)