7 jan. Overweldigd, maar op de juiste pl

De beste wensen voor 2012! 
Wij vierden oudejaarsavond op de basis hier, met ons team, het vaste team hier, een man of 40. Frites, en 's avonds een kampvuur met marshmallows. 
1 januari zijn we naar Wilsons kerk geweest en hebben uitgebreide lunch gegeten bij zijn familie. Als yovos (blanken) leerden we van zijn moeder en zussen hoe we occra-soep, bakbanaan en andere afrikaanse gerechten klaarmaken. 
In de kerk werd extra tijd besteed aan gebed voor zegen op het nieuwe jaar. 1 van onze studenten heeft al jaren extreme gluten allergie. In de kerk echter geloofde hij dat God zei dat Hij hem vandaag van zijn allergie genas. Bij Wilson thuis nam hij zijn eerst koekje. En werd niet ziek! Nu eet hij al 2 weken alles wat los en vast zit met gluten, en heeft geen enkel probleem! Wat een bemoediging de eerste dag van het jaar. 
Onze weken zullen vol zijn. Maandag, woensdag en vrijdag zetten we ons 'medische kamp' op in een van de omliggende dorpen en helpen zo veel mogelijk mensen. Altijd bieden we gebed aan. Maar met Kevins genezing van allergie hebben we meer geloof en hoop gekregen op wonderen op gebed waar onze handen tekort schieten! Opdat men geloven zal in de God die de wereld liefheeft. 
 
Dinsdag en donderdag blijven we op de basis en zullen we les in preventie en gezondheidslessen geven. Dat is het onderdeel waar ik de verantwoordelijkheid heb. 
 
We zijn hier nu 2 weken, maar voelen ons 'thuis' hier in Noepe. Meer dan ik had verwacht. We leven in de bush, schijnbaar zien ze soms een slang, maar wij hebben meestal electriciteit en stromend water. Geen warme douche, maar met deze hitte is een koude douche na de eerste 5 seconden erg lekker! 
Bid voor de pomp en watervoorziening hier. Elke keer als een team arriveert, gaat de pomp kapot. 
 
Meer en meer wordt mijn hart naar de school getrokken. Van de 120 kinderen haalt ongeveer 10% de nationale eindtest. Er is me gevraagd of ik wil helpen, leerkrachten wil trainen, de school beter te maken. Ik zie de nood, maar wil het doen op Gods tijd en wijze. 'k Voel me soms behoorlijk overweldigd, en tegelijkertijd groeit het enthousiasme om te beginnen. Om daarna weer vertwijfeld mezelf af te vragen: Hoe ga Ik dat doen? Oh ja, niet in eigen kracht. Niet vergeten.
 Soms overweldigd het leven me hier.Terugrijdend van Lome naar Noepe achterop de brommer bij Wilson zie je zoveel. Een jonge man die helemaal vergroeid was en op handen en voeten bedelde bij het stoplicht. Hij lachte naar de chauffeur en vroeg om geld. Mijn eigen longen voelden zwaar van alle uitlaatgassen. Hij zat al de hele dag met zijn neus op de hoogte van de uitlaten. Dan gaat het door me heen: dat verdien je niet, jij bent ook een mens met een hart en gevoel, net zo als ik. Maar hoe kan ik je helpen? Zulke mensen zouden een baan moeten hebben waar ze kunnen zitten, gerespecteerd worden en geholpen waar hun lichaam tekort schiet.

Een psychisch gestoorde man halfnaakt en ongewassen, dolend door de straat. Het enige wat hij aan had was een shirt dat meer gat dan stof was, grauw van het vuil, geen idee wat de originele kleur is geweest. Hoe lang duurt het voor iemand hem een nieuw shirt geeft en een broek om aan te trekken? Hoe lang loopt hij al zo rond?
En dan komt de gedachte boven: hoeveel mensen hebben al geprobeerd dit land op te lappen? Hoeveel energie, geld en tijd is er al in gestopt? En wat is het resultaat? Wat doe ik hier? Kan ik werkelijk een verschil maken? Nederland is heel wat comfortabeler, familie dichtbij. Wat een gedachtenspinsels komen op als je een uur lang achter op de brommer hobbelt.
Toen ik het Amy vertelde, zei ze: laat de duivel geen voet krijgen met deze gedachten. Ze zijn begrijpelijk, maar niet van God. Hij heeft een plan voor Togo, maar wat Hij van ons vraagt, is de persoon voor ons te helpen. Op dat moment liepen we langs de school. 5,6 kinderen komen de klas uit rennen en vliegen Amy en daarna mij om de nek. Geen leerkracht vandaag. Maar de kinderen zijn gekomen, ze willen leren, maar er is niks te leren. Een honger voor liefde, aandacht, hoop, perspectief. Ja, ik wil blijven. Ik moet blijven, omwille van die 100 kids die ik hier elke dag op de campus rond zie lopen.

We hebben een postadres! Nu voelen we ons nog meer thuis! 

 

Ellen de Pagter 

Universite des nations,

BP 1413 Lome,

Togo. 

Gebed voor de basis, kinderen, Wilson en mij, het team, allemaal bij jullie aanbevolen! We hebben het nodig om vrucht te kunnen dragen.