Mijn God is zo groot, zo sterk en zo mac
Het regent weer sinds weken. Niet hard, zomaar wat druilerig. ‘k Zit op mijn kamer te werken als ik hulpgeroep hoor buiten. Als ik uit het raam kijk zie ik op het kleine paadje achter ons huis een vrouw liggen.
Ik ren naar buiten en roep ondertussen naar Wilson dat hij hulp moet halen. Hij snapt niet wat er gaande is, tot hij zijn hoofd om het hoekje steekt en een vrouw halfnaakt op de grond ziet liggen!
De vrouw staat op het punt te bevallen. Aan mijn arm sukkelen we naar de kliniek. Wilson is onze loopjongen, moet allerlei spullen en mensen erbij halen. Het kindje ligt niet helemaal in de juiste positie, dus het loopt allemaal niet zo soepeltjes. We roepen op een gegeven moment de kokkin erbij om in Ewe uit te leggen hoe ze op de juiste manier moet persen. Een meisje van 17 kan het niet zo helder uitleggen als een vrouw die zelf verschillende kinderen heeft gekregen.
Grappig genoeg komt iemand de post brengen, 1 kaartje voor mij. Het blijkt een geboortekaartje van vrienden. De Heere die leven gaf en leven spaarde heeft op Zijn tijd ons een dochter en zusje gegeven! ‘t Was als een bemoediging voor ons! We proberen allerlei posities om het voor de vrouw makkelijker te maken. Uiteindelijk ‘schiet’ het kindje er in 1 keer uit op de grond. Placenta volgt gelijk. Pff, dat was 3 uur worstelen. ‘t Kindje heeft een punthoofd, maar alles is goed. De vader komt even later ook binnen. Ontroerend om ze even later samen te horen zingen en bidden. Met een tevreden en blij gevoel halen we ons avondeten op om half 9 en een uur later lig ik in bed. De dagen gaan altijd anders dan je denkt hier!
Half 5 in de volgende morgen hoor ik stemmen buiten. Weer een bevalling? Maar er wordt niet op mijn deur geklopt, dus ik blijf mooi liggen. Als we half 7 naar beneden lopen voor het ontbijt blijken Amy en Erica vanaf 3 uur al in de kliniek te zitten. 3 uur kwam de eerste vrouw, maar zij was voor zwangerschapscontrole naar een andere kliniek geweest, dus Amy stuurde haar door. Half 4 kwam nummer 2, een vrouw van 20, om te bevallen van haar eerste kindje.
Ze blijkt een sterke energieke vrouw te zijn! De ene seconde ligt ze nog op bed, de volgende staat ze aan de andere kant van de kamer! Ze weet zich geen raad van de pijn. Op de grond, en weer op het bed. Op de knieën, hangend tussen ons in; dat vreet energie, niet alleen van haar! Met masseren en rustige duidelijke instructies wordt ze rustiger en luistert prima naar wat ze moet doen. Taalbarriere is op zo’n moment zo’n frustratie! En omdat er geen vrouw is om te vertalen, zat een van de manlijke stafleden erbij om te vertalen! Iedereen verlegt hier constant zijn grenzenJ. Zeg nooit nooit, want op een dag doe je wat je nooit voor mogelijk had gehouden! (Achteraf bekende Robert dat hij op een gegeven moment de deur uit wilde rennen. Alleen het besef dat we niet zonder hem konden, hield hem tegen.)
Tegen half 11 was ze ver genoeg gevorderd om te gaan persen. Ze luisterde goed naar wat ze moest doen. Op een gegeven moment was het kruintje van de baby te zien. Hou vol, nog even! Maar na een uur persen waren we nog niet veel verder. Na bijna 3 uur leek het hoofdje iets verder, maar het leek wel klem te zitten. Amy voelde en werd bezorgd. “ Haar bekkenopening is gewoon te smal voor deze baby. In de VS zouden we nu een keizersnee doen”. En bijna wanhopig erachteraan: “DAAROM moeten we een hospitaal hebben hier! Ik kan niet nog eens 2 uur in de auto naar Chico rijden nu.”
Mijn antwoord was: maar we hebben nog geen hospitaal, dus nu zal God een wonder moeten doen.
Amy, die al bijna de hele nacht op is, zegt zacht: “mijn geloof is erg klein op dit moment Ellen.“ Voor mij is Amy altijd degene met een rotsvast en groot vertrouwen. Als zij het niet ziet zitten... “Dan heb ik nu het vertrouwen voor ons allebei. God laat ons nooit in de steek.” ’t Komt er zeker uit, maar ‘k voel ook een lichte wanhoop opkomen. We kijken elkaar aan, en buigen ons weer over de moeder. Een noodroep gaat op tot de God die wonderen doet. “Heere, Help! Laat Uw kracht zien Vader, Uw trouw en liefde. U hebt deze vrouw gemaakt en de baby. Geef leven Heere, Help ons! Doe iets alstublieft!” De troon van de Schepper die onze Vader is bestormen omwille van een jonge vrouw en haar kindje. Ik bid voor Amy, dat ze wijsheid zal krijgen. In de stress en spanning blijft een kinderliedje zich in mijn hoofd herhalen: Mijn God is zo groot, zo sterk en zo machtig, er is NIETS wat God niet kan doen. Ik begin het hardop te zingen, het geeft moed en mijn vertrouwen groeit. ’t Is immers waar? Er is niets wat God niet kan doen!
Amy staat op en loopt naar de grote kom die we altijd vullen met alle spullen die we nodig hebben. Achteraf gebruiken we die kom om de baby’s in te wassen. Ze kom terug met een scalpel. “Toen ik de spullen klaarzette, zei de Heilige Geest dat ik er ook een mesje bij moest doen. ‘k Heb het gedaan, maar er verder niet bij nagedacht. Ik denk dat ik een knip zal moeten geven.” En met een blik op mij en Erica: “ Maar ik heb het nog nooit eerder zelf gedaan.” We bidden voor Gods sturing in Amy’s handen en gedachten. Voorzichtig gaat Amy te werk. We zeggen niks meer. Kijken, wachten. En dan gebeurt het wonder. Heel langzaam zien we het hoofdje draaien en langzaam verder schuiven. “Zie je dat?”, fluister ik. Amy knikt alleen maar. Terwijl we de navelstreng doorknippen veeg ik mijn tranen weg. Geen woorden voor mijn verwondering en dankbaarheid. Het ventje heeft een enorm punthoofd, maar alles is goed verder. We stellen aan de familie voor dit jongetje Immanuel te noemen: God is met ons. De familie stemt ermee in. De moeder heeft veel bloed verloren en valt verschillende keren flauw als ze overeind wil komen. We geven haar een infuus met extra vocht en verplichten haar niet van bed te komen tot de volgende ochtend. ’s Ochtends zit ze echter weer rechtop op een stoel, heeft al een douche genomen ook!
Een Bijbelvers dat we voor de kliniek hebben gekregen is Jesaja 41:20. Opdat zij zien, en bekennen, en overleggen, en verstaan, dat de hand des Heeren zulks gedaan, en de Heilige Israels zulks gedaan heeft. Alle eer en glorie aan Immanuel, God met ons.