de bubbles-madame

Ik heb een nieuwe functie: bubbelmevrouw! Dankzij 2 oud-klasgenoten die me een stel bellenblazen (noem je ze zo?) hebben meegegeven!
Ik ga nu geregeld met een tas vol bubbles, een puzzel, pen en papier naar de loods/hospitalitycenter.

Na 3 dagen bellenblazen, wordt ik mevrouw bubbles genoemd. Elke keer neem ik de bellenblazen weer mee terug om bij te vullen. Nu en dan kom ik precies op het moment dat er iemand weg gaat, dan stop ik een bellenblaas in zijn tas. Over 5 weken zou ik er dan vanaf moeten zijn!

Mijn nieuwe student voor nu is Daniel van een jaar of 7. Hij zit in alleen een shirt met 2 benen in het gips op bed, al een week of wat. Hij had zulke vergroeide benen, dat hij zijn leven tot nu toe alleen maar kruipend heeft doorgebracht. Van de fysiotherapeute hoorde ik dat hij zo moest huilen de eerste keer dat hij rechtop stond. We kunnen niet wachten om hem zijn eerste stapjes te zien doen!
Daniel is nog nooit naar school geweest, en het kost me heel veel geduld om hem de 'e' te leren. 'k Ben blij dat zijn naam maar 5 letters heeft.
Zijn moeder maakte de eerste dag een gebaar van: nee, hij kan niet schrijven, en begin er maar niet aan ook. En ook Daniel schaamde zich om zijn eerste letters, maar nu gaat het al beter, en hij zit breed te grijnzen als we samen helemaal blij worden als hij uiteindelijk toch zijn hele naam op het papier heeft staan. Maar een kind blijft een kind, en bellen blazen blijft leuker dan schrijven!
Ook de oude oma met nog 3 tanden in haar mond doet mee met bellenblazen. En een baby klapt blij in de handen om alle bellen die om zijn hoofdje zweven. Ik laat de puzzel achter voor Daniel, de knuffel voor een baby, en allemaal een bic (pen).
 't is niet altijd feest, maar af en toe maken we er gewoon een feestje van!