Nog 2 nachtjes slapen
19 juli 2009
Bijna is het weer zover! Mijn koffers zijn gepakt, de laatste boodschappen moet ik nog halen, en dan vertrek ik vrijdagmorgen vroeg naar Schiphol, om via Parijs 's avonds om 7 uur te landen in Cotonou!
Het doet me echt goed hoor, dat er zo meegeleefd wordt! De laatste weken zijn verschillende vrienden langs geweest die niet in het Zeeuwse wonen. Met elke reis krijg ik meer contacten buiten Zeeland. Dan merk ik weer in wat voor uithoek we wonen! Maar als ze dan toch de moeite nemen om hier te komen, kan ik ze mee laten genieten van de rust en schoonheid van ons eiland! Eerlijk is eerlijk, toen ik net terugkwam, genoot ik het meest van de natuur en de omgeving hier. De mensen was eigenlijk een soort probleem. Voor wie nog nooit langere tijd in een andere omgeving heeft geleefd zal ik proberen uit te leggen hoe het kan voelen vlak nadat je terugkomt.
Op de een of andere manier zit je zo vol met eigen ervaringen die een plekje moeten krijgen, dat er schijnbaar geen plek meer is voor de belevenissen van een ander. Tijdens gesprekken kon ik me maar kort concentreren en dan dwaalden mijn gedachten weer af. Alsof alleen mijn leven van belang was. Terwijl ik dat echt niet wilde, maar het ging gewoon niet. Mijn eigen verhaal vertellen werkte vaak ook niet, want waar moet je beginnen? En snapt een ander wel waar je't over hebt? Dus genoot ik die eerste weken vooral van de rust, de natuur en mijn eigen kamer. Mocht het je zijn opgevallen, dan weet je nu de reden. Van verschillende andere luitjes hoor ik hetzelfde verhaal, dus wie langere tijd weg gaat, ze zijn een beetje vreemd, maar wel lekker :-).
12 weken thuis zitten is natuurlijk wel luxe!'k Heb me geen moment verveeld deze periode, maar ben nu wel blij dat er weer concreet werk te doen is! Er was een korte periode waarin ik tussen wal en schip hing. Er kwam geen antwoord van het schip of ik terug kon komen, en er was geen concreet toekomstplan als ik in Nederland zou blijven. Ik kwam er ineens achter hoe goed het is perspectief te hebben in je leven! In die paar weken kon ik me nergens op voorbereiden, want het kon echt alle kanten opgaan. Daar werd ik toch lusteloos van! Er kwam niks meer uit mijn handen, 'k voelde me verre van blij, geen energie om iets te ondernemen.
Toen kwam het antwoord van Mercy Ships dat ik terug kon komen. De plannen bruisten weer omhoog, en ik had weer energie en zin om wat te gaan doen! Is dat een klein beetje wat werkloze mensen ervaren? Is dat wat ik soms zag in Liberia? Geen zin meer om nieuwe dingen op te starten? De dag uitzitten en zien waar hij eindigt? Niet echt een sterke houding, maar toch kan ik er wel inkomen.
Gelukkig had ik weer iets om naar uit te zien en het verzamelen begon. Mijn slaapkamer was net een pakhuis. Ladingen brei- en haaknaalden kwamen binnen. Wol in alle soorten en maten. Later een periode van scoubidou, gevolgd door bellenblazen! Andere spullen kwamen in ook binnen. En ik was zelf al enthousiast kleedjesmarkten langs geweest. Wat je voor 10 euro al niet binnen haalt daar!
Geweldig al die spullen, maar hoe krijg ik het in 2 koffers gestopt? Zuslief had een enorme koffer, die heb ik gisteren dan maar zo vol mogelijk gestopt en gewogen. Geloof het of niet, 33 kg! Dat is officieel 1 kg teveel, maar dat risico neem ik dan maar. Dus.. afsluiten, wegzetten, niks meer aan doen.
Vandaag mijn eigen koffer dan maar ingepakt. Maar er lagen nog spullen die per se mee moeten. Dus dan maar weer wat minder kleren, geen toilettas maar alles in schoenen en kleine hoekjes gestopt. Mijn schoenen zitten vol met sokken, oplaadapparatuur en pennen. Ik kan me daar kleden en verkleden, en zelfs nog wat drop e.d. meenemen voor Nederlandse bemanning die er nog is. Maar het is proppen! En nog steeds staan daar wat bellenblazen, een zak wol en nog wat spulletjes. 't Gaat gewoon niet meer! Iedereen die mee heeft verzameld: dankjewel!! Ik ga mijn best doen er veel mensen blij mee te maken!