Moeder zijn in Noepe


Daar zitten we nu samen, Gabrielle  en ik. 24 augustus zijn we trotse vader en moeder geworden van een prachtige dochter. En sinds die tijd is 95% van mijn dag gevuld met Gabrielle, Gaby noemen de meesten haar hier. Emails, website en nieuwsbrieven komen allemaal achter op schema. Nu we een maand verder zijn dan toch weer een poging.

De bevalling ging net zo voorspoedig als de zwangerschap. ‘s Middags kon ik nog een les geven tijdens een seminar met alle personeel van de campus over ‘contact houden met je achterban’. Voor velen is het schrijven van weblog en nieuwsbrieven een last en geen lust. Er is ook niet altijd veel te zeggen als je secretaresse of kok bent. Ik zie het als een uitdaging mensen thuis te laten horen over wat God doet en hoe menselijk het er ook hier aan toe gaat. Ik wilde deze ‘lezing’ graag geven, dus met milde weeen kon ik mijn verhaal toch kwijt.

6 uur ‘s avonds thuisgekomen op de basis, waar een uur later ook de buurvrouw Elodie terug kwam van de seminar. Ook bij haar was de bevalling begonnen! Zo liepen we dan ‘s avonds laat samen op en neer over het balkon, af en toe over de railing hangend. Er is zeker humor in 2 dikke dames die om beurten over de balustrade hangen omdat de pijn teveel wordt! Gedeelde smart is halve smart. Maar om 10 over 2 ‘s ochtends vroeg waren wij dan toch de eerste kamer waar gehuil van een baby te horen was! Een applausje ging op in de gang waar Elodie met haar assistenten zat. Ik kreeg goede hulp van Wilson en Amy + Ellen Leeuwestein die als onze privé verpleegster/kraamhulp 2,5 week bij ons was.

Wat waren we blij met Gabrielle. Tot we een paar uur later te horen kregen dat het rechteroogje niet goed is. Ze had tot dan toe steeds met 1 oog liggen kijken naar ons, het andere hield ze dicht. Er zit een grijs vlies over dit oog, en ze kan er niet mee zien.

Na een paar dagen zijn we naar het ziekenhuis in Tsiko gegaan, 2 uur rijden van hier. Wat een zegen dat we sinds een week een eigen auto hebben! Anne en Lennart zijn hier 2 weken geweest en hadden thuis een sponsoractie opgezet, waar ze een geweldig bedrag mee hebben opgehaald: ruim 1000 euro! Met een kleine bijdrage van ons zelf kon Lennart, die automonteur is,  samen met Wilson een auto kopen. Die kwam nu al perfect van pas! Want met een baby en pas bevallen zit je niet graag in een taxi waar je met zijn zessen in geperst wordt.

In Tsiko tussen alle anderen een paar uur op een houten bankje zitten wachten, de siësta uitgezeten in onze auto met de deuren open. Toen van de kinderarts te horen gekregen dat we beter naar Europa kunnen gaan om haar door een specialist te laten bekijken. Zij is geen oogarts, en daarnaast is het goed om na te kijken of de baby misschien nog meer dan alleen een oogprobleem heeft. Vanaf toen is het plannen begonnen om naar Nederland te komen. Wilson moet een visum krijgen om naar Nederland, Gabrielle moet in Accra om een paspoort bij de Nederlandse ambassade. Om echter in Ghana te kunnen komen, moet ze een identiteitsbewijs hebben en ik moet een Ghanese visum hebben. Vorige week zijn we dan eindelijk naar Ghana geweest om het paspoort aan te vragen. Het kan 1-2 weken duren voor die opgehaald kan worden, sneller kunnen/willen ook Nederlandse bureaucraten het niet L.

Ondertussen hadden we natuurlijk ook gewoon de kraamweken. Ellen L. Deed haar best om rust, reinheid en regelmaat te creeren, maar dit bleek nagenoeg onmogelijk. Met maar 1 kamer waarin we wonen is slaapkamer, zitkamer, kantoor, alles in 1.  Kraambezoek klopt op onze deur en zodra je open doet kun je dus weinig anders doen dan de bezoeker binnen laten, want ze zien je al zitten. En visite komt er dus vanaf 8 uur ‘s ochtends tot ongeveer 8 uur ‘s avonds.

Er is wel geen familie hier, maar de hele campus is een soort plaatsvervangende familie. Sommigen komen ongeveer elke dag even langs, vragen hoe het is met Gabrielle. Ook de leerkrachten komen allemaal minstens 1 keer langs. Voordeel: ze zijn allemaal ook weer verdwenen binnen een paar minuten. Plaats om te zitten is er zoiezo niet voor meer dan 3 mensen. Na een paar dagen komt er een papier op de deur te hangen: familie Wilson slaapt tussen 1 uur en half 4. Dat helpt.

We zijn nu een maand verder en het bezoek is ook afgelopen. Inmiddels is ook de 3e baby geboren, na 2 meiden nu een jongen op de basis, zoon van de campusleiders Joseph en Meleah. Nu is het wachten op de laatste baby, die wordt binnen een maand geboren.