vrienden van de ward
We hebben een project op het schip: 'adopt a patient'. De namen en leeftijd van de patienten hangen aan een infuus in het towncenter van het schip. Je kiest een naamkaartje uit, en gaat vervolgens op bezoek. Maar voor mij werkt dat gewoon niet. Ik loop ze vanzelf tegen het lijf!
Kossi blijft vaste klant natuurlijk! En zijn moeder (Hawa) is nu mijn compagnon als ik naar Jamaica road ga. Zondag- en donderdagavond is er altijd een soort dienst op deck 6. Als ik vrij ben, vraag ik Hawanatu altijd mee. Zo ook deze zondag. Schuin tegenover lag Oscar, een klein baasje van 2, met zijn moeder. Zelfde probleem als Kossi, allebei zijn beentjes in het gips. Nog zo'n 'vergeten moeder', die weken op de ward zit, zonder dat iemand haar eens even mee neemt ergens naar toe. Je zou toch gek worden als gezond mens in een zaal zonder ramen? En het enige wat je doet is elke dag even op dock kijken. Misschien heeft zij ook wel zin in een kerkdienst met de crew. Oscar is nogal een schreeuwerd, dus misschien werkt het niet. Ik leg uit wat we gaan doen, kijk haar vragend aan, ze lacht blij, knikt nog wat. Dan hoor ik Hawanatu lachen: Ellen, stop nou toch met praten, ze verstaat er geen bal van! Zie je niet op haar kaart dat ze geen engels spreekt??
Oke, heb ik weer. We moeten allebei lachen, heb ik daar weer zitten ratelen als een kip zonder kop. Hoe dan ook, het ijs is gebroken tussen ons. En vanaf dat moment zijn we vrienden! Ik pest Oscar een beetje, omdat hij zo'n driftkikkertje is. Marcellina komt uit Guinee, samen met nog 2 mannen, die naast haar lagen. Dus nu was het engels/frans op de ward. Ik geniet daar zo van! Zodra je op de ward komt, praatje links, praatje rechts, met Kossi nog steeds als uiteindelijk doel:-).
Eergisteren zijn de fransen echter verhuisd naar een lege ward. En dat was onze kans! Met glimmende ogen vroeg Marcellina: Ellen? You and me, camera, foto!! Want morgen gaan we naar huis.. Op de ward mag je geen foto's maken is de regel, maar dit was de kans natuurlijk! Ik om mijn camera, en een lol dat we hadden. Monsieur moest de foto maken, maar hij had dat duidelijk nog niet vaak gedaan. Hij keek naar het schermpje, werd helemaal draaierig van het beeld wat langsvloog als hij de camera bewoog. Dus met 1 oog voor het kleine loergaatje, helemaal scheef gericht. Nee, geef maar aan mij, zei Kossi. Tja, beetje vervelend moment. Klein ventje zal grote man wel even laten zien hoe het moet! Ik kon het ook niet helpen. (Naderhand nog maar even een klein digitaal lesje gegeven aan de man.) Tijdens de fotosessie ga je ineens beseffen hoe anders hun wereld is. Een foto van hen achter de computer, alsof zij de dokter zijn! Een foto bij het aanrecht, natuurlijk hebben ze zo'n ding niet thuis! Nog niet bij stilgestaan..
Gisteren de foto's gebracht. Toen ik om 11 uur klaar was met werken even op de ziekenzaalgang gekeken. En warempel, daar liep Marcellina rond met Oscar op haar rug gebonden! Meneer had besloten dat het nog geen tijd om te slapen is! Die moeders sjouwen wat af zeg! Nog even gepraat, toen beseften we ineens dat we afscheid moesten nemen. Ik kon ineens wel een potje huilen. Weer afscheid nemen! 2 weken terug van vriendin Ellen, Eergisteren Jantine, vandaag van deze vriendin en mijn keine vriendje. En deze mooie vrouw en haar driftkikkertje zie ik waarschijnlijk nooit meer. Leven is mensen omhelzen en weer loslaten. Veel mensen passeren je levenspad, maar een enkeling laat een voetafdruk achter in je hart. Ik weet niet waarom, maar zij waren er 2 van. Ik geef ze allebei een dikke knuffel, en loop naar mijn cabin. 'See you in heaven', dat is het enige wat in mijn hoofd opkomt, terwijl ik een brok in mijn keel probeer weg te slikken. Wat moet dat gaaf zijn, als je straks zulke mensen inderdaad weer zult ontmoeten!
Eergisteravond mijn volgende vriendje alweer ontmoet. Sekouh, van een jaar of 15. Hij lag al in bed om half 10, maar wilde er nog even uit. Zou pas de volgende dag geopereerd worden, dus wat moet je met je gezonde lijf dan in bed he! Ik ging toch net weg, dus bood aan met hem mee te lopen. Op een bankje zittten praten. Vorig jaar was de generator in brand gevlogen, brandwonden op zijn armen en nek, waardoor zijn hoofd niet kon draaien. Rare bulten zijn het geworden. Ik had nog een engels boekje liggen, te moeilijk voor Kossi. Daar Sekouh nu blij mee gemaakt. Gisteren nog even langsgeweest. Wat zag hij eruit! Helemaal onder het verband, kon nog net fluisteren dat hij pijn had in zijn armen. Morgen kom ik weer kijken, dan gaat het vast een stuk beter hoor! Hij grimlachte. Adopt a patient? Ik prik mijn vrienden niet met een vinger vanaf het infuus. Werkt gewoon niet voor mij. En trouwens: zij adopteren mij geloof ik!