laatste dag alweer!?
Vanochtend werd ik wakker, even bedenkend wat er vandaag ook alweer op het lijstje stond. Ik heb de laatste week vrij gehad van receptie, maar elke dag had ik een hele waslijst met dingen die ik wilde/moest doen. Hoofdzakelijk was dat het hospitality center om daar met de patienten bezig te zijn. Op vakantie gaan kan ik nog zo vaak, naar het strand ook, maar deze mensen heb ik straks niet meer. Zodoende werd ik vanochtend wakker, en tot mijn schrik realiseerde ik me dat ik morgen nog 1 keer wakker wordt in dit bed!! De hele week ben ik drukdrukdruk geweest, geen zin/tijd om aan afscheid te denken.
'k Heb vandaag 'gepreekt' in het hospital-centrum. Ik wilde op tijd naar huis, maar de hele tijd had ik het gevoel alsof er een grote steen op mijn borstkas drukte. Gewoon geen zin om echt afscheid te nemen van deze mensen. Dus maar blijven hangen, nog even dit en nog even dat. Tot het weer 5 uur was, en ik dus echt naar het schip terug moest. 2 dagwerkers brachten me een eindje weg, maar het laatste stuk naar het schip (15 min.) loop ik alleen. Even mijn gedachten weer op een rijtje krijgen. Zo onwerkelijk! Nooit meer die mensen zien, niet meer Elena zijn, over 24 uur niet meer de yovo (blanke), niet meer in de hitte rondlopen. Met een beetje mineurhoofd loop ik naar huis, in een poging te beseffen dat het echt over en uit is hier. Tot een kerel naast me komt lopen. "Hello, are you going to the ship?" Ja. "What's your name?" Zeg ik niet. He verdraaid, nou heb ik nooit last gehad van kerels die me lastig vielen terwijl ik naar het schip liep, en mijn laatste dag komt er ineens een aanzetten. Hij doet me niks, maar hij blijft alleen maar irritant naast me meelopen. En in 10 minuten kun je 't dan heel vervelend krijgen. Mijn hoofd staat er helemaal niet naar, hoe moet ik die vent nu afpoeieren?! Wonder boven wonder komt ineens vanachter een plantenbak Jean tevoorschijn! Jean is vertaler op het schip. "Ha Ellen, hoe is het? Problemen, of is dit een vriend van je?" Nope!! Heerlijk hoe een andere kerel binnen 10 seconden voor elkaar krijgt, wat mij in geen 10 minuten zou lukken! Hij druipt teleurgesteld af. Dankjewel Jean! Gelijk word ik uitgenodigd om wat te komen drinken, (achter de plantenbak is namelijk een terrasje waar Jean met Patrick zat.) Erg aardig, maar ik zeg dat ik echt mijn tas in moet gaan pakken, want morgen vertrek ik! WAT??!! Dat kan niet. Ja, schijnbaar is het mogelijk, ik besef het ook nog niet helemaal. Maar nu we elkaar dan voor het laatst zien, moet ik er dan maar even bij komen zitten. Een uur later wordt ik veilig tot de poort gebracht. 't Was goed om even over en weer te delen wat we moeilijk vinden of niet begrijpen van elkaars cultuur en de regels aan boord. Goed om open te zijn, we leren er alledrie van!
Erg gezellig, maar zodoende vind ik wel de hond in de pot! Gelijk maar door naar de crewkeuken om gevulde speculaas te bakken (opgestuurd door moeder) voor mijn laatste 'Nederlandse uurtje' die we elke zondag na de kerdienst hebben. Vervolgens kom ik erachter dat ik nog wat geleend gereedschap heb laten liggen in het hospitalcenter, dus op de brommer weer terug om dat op te halen. Hilariteit alom daar, want ik had net uitgebreid afscheid genomen vanmiddag!
Wat een dag! 't Is nu 17 mei, bijna middernacht. Mijn laatste nacht hier begint. Morgen sluit ik me op in mijn cabin tot ik alles heb ingepakt. Doe ik dat niet, dan praat ik de hele dag, en kan zonder koffers naar huis, omdat er niks is ingepakt. Of ik er klaar voor ben? Helemaal niet!!!
'k Hoop dinsdagmiddag thuis te zijn. De komende weken zal ik echter de schade van nietgeschreven verhalen misschien inhalen, en die alsnog op de site zetten.