Terug in Nederland
We zijn weer terug in Nederland. Hoewel de reden natuurlijk niet leuk is, is het toch heerlijk om weer even terug te zijn. Even mijn kraamtijd inhalen en het werk echt even achter me laten. (Hoewel: als ik dit schrijf klik ik mezelf snel offline van de skype anders word ik gebeld door de coordinator van het traininsprogramma dat ik draai met de leerkrachten :-).
Allereerst wil ik iedereen bedanken voor de kado's, kaarten en bezoek. Ook dat echt iedereen ons de eerste weken tijd heeft gegeven om ook echt uit te kunnen rusten. Dat hebben we gedaan en ik kan nu zeggen dat we weer op een normaal energielevel zitten.
Er is nieuws over Gaby's oogje. De oogspecialist in het Sophia ziekenhuis heeft er naar gekeken. De uitslag was teleurstellend. Tijdens de zwangerschap is de ontwikkeling van het oogje op een gegeven moment gestopt. Daardoor zijn de verschillende vliezen van het oog niet gedeeld en dus niet helder. Dat zorgt ervoor dat over het oogje een grijzige waas zit. De ontwikkeling van een oog kan een dokter niet weer in gang zetten, dus was de conclusie ook: we kunnen er eigenlijk niks aan doen.
Wat ze misschien nog wel kunnen doen is een operatie om iets meer licht door te laten in het oogje. Maar dan nog is het beeld dat op het netvlies komt heel slecht. Het goede nieuws is dat het linkse oog helemaal goed is en ze daarmee dus gewoon alles kan waarnemen.
Alles bij elkaar opgeteld zijn we blij met haar goede oog. Vooral omdat deze aandoening meestal bij beide ogen voorkomt. Er zijn vrij veel mensen die met 1 goed oog leven en die kunnen er eigenlijk alles mee. Dus ook Gaby zal goed met 1 oog kunnen leven. Toch geloven en bidden we dat God een wonder zal doen en de ontwikkeling van het oogje alsnog afmaakt, zodat ze op een dag met 2 blinkende bruine oogjes naar ons zal kijken!
We moeten nog voor verder onderzoek naar een kinderarts e.d., maar we verwachten dat alles daar goed zal zijn. Ze is een vinnige dame die afgelopen week met 10 weken al tot 2 keer toe van haar buikje op haar rug rolde! Dat heeft ze niet van haar moeder :-).
Wat we verder zoal doen? Administratie bijwerken, documenten van Gabrielle in orde maken, een paar keer per week bij iemand eten, bezoekjes, uitslapen, lekker eten, genieten van het samenzijn als familie (zonder steeds onderbroken te worden door een klop op de deur), de vrijheid om overal naar toe te lopen/fietsen/rijden, fotoboeken en presentaties maken, en op dit moment het werken aan de ondertiteling van Wilsons film 'Sodji, de medicijnman.' Voor wie geinteresseerd is, binnenkort komt de Nederlandse versie dus uit. Misschien verkrijgbaar op de presentatie-avond die we 21 november zullen houden in de kerkzaal van de ger. gem. aan de noordweg in Oostkapelle. Aanvang 19.00. We hopen rond 21.00 af te sluiten.
Wat er anders is tussen hier en Togo? onder andere dat ik in Togo verlang naar regen en er vaak zelfs om bid. SInds ik weer hier ben kijk ik uit naar weer een streepje blauw en het einde van die regenbuien!
En wat Nederlandse tradities betreft: Wilson ziet met ons uit naar de pakjesavond, inclusief zwarte Pieten!
PS: vraag om gebed vanuit Togo. 2 van de 5 werkers in de kliniek zijn ziek. Tussen donderdag en maandag kwamen 9 vrouwen om te bevallen! Dat moet allemaal gebeuren tussen de gewone kliniekuren door. Op het moment zijn er veel zieke kinderen. Verdrietig genoeg kwam een moeder met haar 4-jarig kind naar de kliniek, maar bij aankomst was het kind al overleden. Een collega schreef: "een moeder zou het verlies van een kind niet mee moeten maken. Het breekt mijn hart hun verdriet te zien." Graag gebed voor het kliniek-team. Ze maken een verschil, maar het is geen makkelijke plaats om te werken.