28 sept Jozua en Kaleb

De afgelopen 2 maanden hebben we er naar toe gewerkt: de komst van onze studenten! Morgen is het zover, dan komen er weer een paar honderd van over de hele wereld een van de scholen op de campus doen. 

De afgelopen weken waren gezellig druk. Sommige studenten meldden pas 2 weken van tevoren aan, omdat ze eerder op een outreach waren van een andere school.(dat woord is niet te vertalen geloof ik. Je gaat dan met je klas voor 3 maanden naar het buitenland, God bekend maken is het doel van de reis.)  Vanaf dat de aanmelding binnen is, bidden we als team regelmatig voor de studenten. Of we ze wel of niet moeten accepteren, daarna bidden we voor hun visas, financien, net wat een knelpunt is voor hen. We bidden voor de school die start, enz. Het is tijdens het bidden soms net of we de studenten al een beetje kennen. We krijgen 13 studenten, 3 meer dan vorig jaar. Fiji, Canada, Zweden, Amerika en Papua Nieuw-Guinea zijn de nationaliteiten. 

Verder verschillende workshops en vergaderingen gehad de afgelopen weken. Geweldig om mensen te ontmoeten die al 20 jaar of langer in de zending werken voor YWAM/JMEO en dan nog steeds zo vol vuur zijn. YWAM bestaat nu 50 jaar. De mensen die toen begonnen zijn nu 70+. Tijdens de internationale workshop die in Hawaii werd gehouden, ontmoette ik een paar van deze 'oude rotten in de missie'. Wat een zegen om op 'hun schouders' te mogen staan. Of zoals een collega het zei: Hun dak is onze vloer.

1 verhaal van 2 vrienden wil ik delen. Bruce is psycholoog zover ik weet. Zijn vriend Ton is doktor/ chirurg. Bruce was op de campus toen het nog niet meer was dan een wildernis van bomen en gras waar je niet overheen kon kijken. Hij is een van de pioniers die met kapmessen een baan door de wildernis kapte, in tenten sliep en maandenlang hetzelfde eten at, omdat er simpelweg geen geld was voor meer. 

TOen de eerste gebouwen werden gebouwd kwam Don. God gaf hun een visie, meer dan 40 jaar terug. Het gebouw waar wij nu onze medische school IPHC hebben moest een plaats zijn die uitreikte naar de gemeenschap op het eiland, maar verder dan dat! Lichaam en geest moesten samenwerken, counceling en lich. gezondheidszorg moesten hand in hand gaan. Het zou een gebouw zijn waar mensen werden voorbereid om hun kennis naar de verre einden van de aarde te brengen. Jaren gingen voorbij. Op een zeker moment is Don weer terug in de maatschappij gegaan, met een 'normale' baan als dokter. Bruce bleef in de fulltime missies, maar op een andere plek. De scholen in het gebouw gevestigd werden kleiner en kleiner. Ging de visie die God had gegeven in vlammen op? Die visie is doorgegeven van de ene groep op de andere, zelfs toen ze er niet waren. 't Werd herhaald en doorverteld als Gods belofte, die niet vergeten moest worden, ook al vertoefde het.  

40 jaar later: Bruce en Don zijn weer samen hier op de campus. In mijn ogen als een Jozua en Kaleb. Ze hoeven maar naar elkaar te kijken en ze weten wie zal spreken. Er waren tijden dat een van hen wilde opgeven, gekwetst was door medebroeders in de zending, twijfelde. Maar de ander was er dan altijd om weer te bemoedigen en vast te houden aan Gods beloften. 

De school bloeit op sinds een jaar, counceling en gezondheidszorg werken meer samen. Dit jaar gaan we voor het eerst samen op outreach naar dezelfde plek. Er is een begin gemaakt om uit te reiken naar de daklozen en verslaafden op het eiland. Jozua en Kaleb zien Gods belofte van 40 jaar terug waar worden. Mannen van geloof. Ik bewonder ze. Hun leven is vol verhalen over gehoorzaamheid in schijnbaar onmogelijke opdrachten. Wat je ziet is 2 oudere mannen, nederig en dienstbaar. Maar ogen die schitteren als ze getuigen van hun Koning, ogen die begrijpen zonder te veroordelen. Omdat ze weten dat we geen van allen iets van onszelf kunnen. Maar hun geloof stopt daar niet. Ze weten dat er meer is: in Hem zijn we meer dan overwinnaars. Al die jaren! 

1 voorbeeld waarom ik een diep respect heb voor deze mensen. Iemand anders vertelde hoe dr. Bruce in Cambodja werkte vlak na de val van Pol Pots regime. Het land lag vol mijnen. Maar Bruce voelde dat hij moest helpen. Om in een dorp te komen, moest hij echter een landmijnenveld oversteken. In gebed zette hij stap voor stap door het veld. God toonde hem de weg. Dat is zo'n kinderlijk vertrouwen waar je heilig jaloers op wordt. Wat een verrijking om een bak koffie met Jozua en Kaleb te mogen drinken! 

'k Hoop binnenkort van Steve Saint te vertellen, een andere zendeling die me jaloers maakt.