nieuwsbrief dec 2009
Benin, november 2009 Beste allemaal,Nu ik al weer 2 maanden terug aan boord ben, wil ik weer eens van me laten horen. De laatste week thuis was een week van tasjes in ontvangst nemen, koffer herindelen, wegen, selecteren, en tussendoor afscheid nemen. 2 afgeladen koffers gingen mee op reis, waarvan het grootste deel gevuld was met giften die ik kreeg om te gebruiken in het werk met de patiënten. Dank jullie wel! Terugkomen aan boord was leuk. Niet iedereen was vertrokken in die 3 maanden. Na afscheid genomen te hebben ‘forever’ in mei, was het zo goed sommige gezichten weer te zien! Zaterdagmorgen ben ik gelijk naar het Hospitality Center gelopen. Geen bekende patiënten op dat moment, maar wel de dagwerkers.Het centrum wordt voor het grootste deel draaiend gehouden door dagwerkers. Zij wonen in het land zelf en krijgen een kleine vergoeding. Alleen de coördinator en manager zijn bemanningsleden. En nu ben ik daar dus de derde niet-afrikaan. Hoewel ik geen enkele patiënt meer kende, was het weerzien met het dagwerkers-team goed. Samenwerken met hen is erg leerzaam, soms ook confronterend en verwarrend. Je bent je pas echt bewust van je eigen cultuur als je in je eentje tussen een andere cultuur zit! De eerste maand was pionieren. Omdat ik de eerste ben die een lesprogramma wil maken voor patiënten, ben ik maar gewoon begonnen met te doen wat mijn hand vond om te doen. Een legertent die voorheen gebruikt werd voor fysiotherapie kon ik omtoveren tot klaslokaal. Een alfabet, getallenlijn, kastje met boeken, een stuk triplex beschilderd met schoolbordverf, stoelen in een halve cirkel en 2 matrassen op de grond, dat is mijn klas! De eerste weken is er hard gebreid en gehaakt door een groep vrouwen. Het leren breien is echter erg intensief, en vooral toen er meer patiënten kwamen kwam ik handen tekort. Ik ontdekte 3 kinderen die nog nooit naar school waren geweest. Zij bleven behoorlijk lang, dus ik had de gelegenheid hen de basis voor rekenen en lezen/schrijven mee te geven. Vervolgens was er een groepje mannen die ik wat meer vaardigheden in wiskunde kon leren. Daarna kwam Engelse les aan bod, vervolgens alfabetisering aan vrouwen. Voorlezen uit een franse kinderbijbel leek een groot succes tot ik terug ging vragen. De meesten begrepen alleen de grote lijnen van het verhaal. Het probleem in deze West-Afrikaanse landen is het grote aantal stamtalen. Alleen mensen die naar school gaan kunnen echt goed Frans. De meest gesproken stamtaal in Benin is Fon, maar ook dat spreekt niet iedereen. Erg ingewikkeld. Soms geef ik les met 3 vertalingen, wat het tempo erg vertraagt. De kunst is dus lesgeven met zo weinig mogelijk woorden! ‘k Heb in de vijf jaar dat ik leerkracht ben nooit zo’n enthousiaste klas gehad! Zodra ik arriveer hangen er een paar kinderen aan mijn arm die vragen wanneer de klas begint. En wanneer ze huiswerk krijgen! En liefst zoveel mogelijk! Sommige patiënten blijven 2-3 maanden, het grootste deel is echter binnen 2 weken weer vertrokken. Hoewel het behelpen is soms, en mensen niet heel veel kennis op doen, is er wel een andere verandering te zien bij vrijwel alle patiënten. De meesten van hen hebben/hadden vergroeiingen door tumoren of brandwonden. Het anders zijn dan anderen heeft vaak afwijzing en eenzaamheid tot gevolg. Voor sommigen is dat de reden geweest dat ze niet naar school zijn gegaan. Nu zitten ze samen in de klas, waar iedereen wel wat mankeert. In een plaats waar iedereen wordt gerespecteerd, niemand wordt afgewezen, waar je ‘normaal’ bent! Na 1 maand werken realiseer ik me hoe goed ik me op mijn plek voel hier. Vanaf mijn tijd op de Anastasis in 2005 ben ik aan het zoeken waar ‘mijn plek’ is. Lesgeven in Oosterland gaf me niet de rust die ik zocht. Het receptiewerk aan boord gaf me ook niet de voldoening waar ik naar zocht. Op een bijzondere manier kwam er in juni toch ineens een vacature, waardoor ik nu terug ben aan boord. En in jaren heb ik me niet zo op mijn plek gevoeld als nu! Eind november is de outreach Benin ten einde. Het schip zal 2 maanden naar Tenerife vertrekken voor onderhoud en vakantie voor de longterm bemanning. Februari 2010 hoopt men naar Togo te gaan voor een outreach tot augustus. Er komt weer een hospitality center, en zoals je zult raden: Ik heb weer bijgetekend voor Togo! Deze 4 maanden in Benin ben ik vooral aan het uitproberen. In Togo hoop ik vanaf het begin iets op te kunnen bouwen. De maanden in Tenerife mag ik gebruiken om voor te bereiden op Togo. Ik maak echter gebruik van de goedkopere vluchten om ‘even’ naar huis te komen voor de jaarwisseling en mijn verjaardag. En als alles goed mag gaan zal ik een nieuw neefje/nichtje kunnen bewonderen! Begin februari begint de outreach in Togo. Dit is echter ook het moment van presidentsverkiezingen daar. Dit kan spanningen in het land veroorzaken. Een van de vorige verkiezingen is geeindigd met militair geweld, waarbij veel mensen zijn omgekomen of gevlucht. We hopen en bidden dat het deze keer weer vreedzaam zal verlopen. Als schip zijn we in staat uit te varen als de spanning te hoog wordt, maar we hopen en bidden dat dit niet nodig zal zijn. Nieuws van de thuisfrontcommissie: We zijn blij dat Ellen mag ervaren dat ze op de plek is waar ze moet zijn. Nu ze besloten heeft om ook in Togo het hospitality centrum te gaan draaien zal ze dus langer weg zijn.. Wij hopen dat u ook bereid bent langer door te gaan met supporten. Financieel is het nodig maar zeker ook in gebed en meeleven. AF en toe komt de postzak vanuit Nederland. Het is dan erg leuk als er wat bij zit voor Ellen. Wil je aan haar blijven denken?Dankpunten: - Gezondheid
- Dat God het werk tot zegen laat zijn in de levens van veel mensen.
Gebedspunten:
- Goede voorbereiding voor Togo. -Vreedzame verkiezingen voor Togo - Op God gericht blijven en niet op andere zaken die afleiden - Eenheid en openheid in het team
- Voorspoedige sail en reis naar huis.