21sept. update van wat ik doe

Ik geloof dat deze werkplek wel het toppunt van flexibiliteit, improvisatie en creativiteit is! 

Ik heb nu een enorme map vol werkbladen rekenen. Zoveel mogelijk verschillende niveaus. Ik heb een stappenplan gemaakt voor het rekenen. Beginnend van het kennen van de cijfers 1-10, vervolgens +/-, eindigend in x-sommen over de 100. Rekenen is vrij eenvoudig te geven, omdat ik de nummers in frans ken, en veel strategien kun je uitschrijven op het bord. 

Zodra ik aankom in het centrum, begint meestal de vraag: wanneer is het class? Ik probeer half 11 te beginnen. Tot die tijd bereid ik voor, doe wat handwerk met vrouwen, geef kinderen een spelletje of kleurplaat. Van half 9 tot 10 gaan patienten naar het schip om verband te wisselen of controle. Maar rond half 11 hoop ik dat de meesten terug zijn. Vervolgens loop ik een rondje langs de bedden en nodig uit voor class Matthematic facile (eenvoudig rekenen), Mattematic difficil (rekenen moeilijk) , abc of anglais. 

Dan ga ik naar mijn klas, de legertent. En wacht een minuut of 10 voor ik begin. Terwijl iedereen binnendruppelt, beginnen in mijn hoofd alle radertjes als een dolle te draaien. Welk niveau heeft iedereen ongeveer? Van welk niveau heb ik de meeste studenten? Welke groep kan ik met een korte instructie aan het werk zetten? Welke werkbladen heb ik? Is de vertaler er al? Of heeft hij helemaal geen tijd?

Het antwoord op al die vragen wisselt per dag, en met het binnenkomen van de leerlingen vormt zich een soort lesplan in mijn hoofd. Ik begin allerlei bladen uit de map te halen, leg de vertaler uit wat ongeveer mijn plan is, en dan begint de les. Sommige dagen zit ik goed, juiste inschatting van het niveau, en de vertaler heeft geen telefoon die af gaat. Soms blijk ik een niveau te hoog te zitten, dan moet halverwege de les het plan ook weer veranderen. Soms is de vertaler ineens ergens anders nodig, dan moet ik verder met de paar woorden die ik ken. En soms betekent dat stoppen met het vak dat ik doe, en verder met een vak waar ik minder bij hoef te praten. 

Aan het eind van de les proberen de kinderen meestal zo lang mogelijk te blijven, vragen dingen die ik niet begrijp, kijken of ze nog wat extra's mee kunnen krijgen. En met handen voeten en vooral mijn mimiek maak ik ze duidelijk of ik het wel of niet met hun plan eens ben. Ik geef max. 3 lessen per dag, maar ik ben 's avonds echt moe! Wat me eerst verbaasde, maar steeds aanpassen en improviseren kost schijnbaar energie. 

Vorige week had ik een klas vol mannen die minstens een paar klassen hadden doorlopen. Zij waren erg gedreven om te leren, en hielpen mij en elkaar enorm.

De vrouwen hebben over het algemeen veel minder belangstelling! Ik pik nu al vrij snel de intelligentere personen uit de groep. In hun ogen zie je een honger naar kennis. Een deel van de vrouwen heeft dat verlangen gewoon niet! Dat had ik niet verwacht toen ik hier naar toe kwam. In een gesprekje  met een paar vrouwen kwam als antwoord: ach, over een week zijn we weg hier, en wat doen we dan met wat we geleerd hebben? Als ik vraag of ze het niet fijn vinden dat ze hun naam kunnen schrijven, geven ze toe dat ze dat wel fijn vinden, maar meer is niet zo nodig geloof ik.

Ik heb het plan om voorlichting gezondheid en kindzorg te geven, hopenlijk spreekt dat ze meer aan.

De afgelopen 3 dagen ben ik begonnen met engelse klas. Ze vinden het geweldig. Voor ik les geef, pak ik nu de franse kinderbijbel en lees het verhaal voor. Het bijzondere is dat ik zelf niet versta wat ik lees. Maar ik weet dankzij de 2 jaar frans op de Mavo hoe ik de woorden moet uitspreken. En omdat ik het verhaal ken, kan ik het verhaal lezen met meestal de juiste intonatie! Erg grappig, ik lees vloeiender frans dan de meeste mensen hier, maar een gesprek voeren met ze kan ik niet! Als de vertaler beschikbaar is, geef ik nog een korte meditatie over het gelezene. Op dit moment ben ik de geschiedenis van David aan het lezen. Elke dag vertel ik wat de les is die ik leer van het verhaal. Gisteren vroeg ik wat de leerlingen voor les haalden uit het verhaal. Mooi om dan met elkaar te kunnen delen wat God spreekt.

Voorlopig heb ik het nog niet allemaal op de rails, maar er komt steeds meer een zeker ritme in de dagen.