Twee zeeuwen op bezoek
Maandagavond zijn mijn vader en ik hier in Togo aangekomen en inmiddels is het alweer vrijdag. Een indruk voor op de site van mijn kant.
Het is niet de eerste keer dat we in afrika zijn, de geweldige warmte valt echt op je maar dat wend toch redelijk. We passen ons aan en net als de mensen hier gaat het gewoon een tandje lager.
We logeren in het ‘roze hotel’ net als Ellen en andere mensen van de staf en studenten. Er is geen airco en ook geen ventilators op de meeste kamers maar ik werd door Ellen verrast met een heerlijke verfrissing van de plantenspuit. Daar kruipt ze mee onder haar muskietennet en als het te heet is besproeit ze zich!
Wat me het meest raakt is de liefde van de gemeenschap, je ervaart hier een hele bijzondere sfeer onder elkaar. Drie keer per dag eten we met elkaar.
Dat zijn ongeveer 60 mensen, ook kinderen zijn hierbij omdat hun ouders op de campus werken. Ontbijt is om 6.30u en om 5.30u komen de meesten uit bed om hun stille tijd te houden. 12.00u lunch, dat is warm eten en om 17.30u weer een warme maaltijd.
Koffiedrinken kennen ze niet, iedereen heeft een fles water bij zich van 1,5ltr waar je er gemiddeld 2 van op drinkt door de dag heen. Dat er hier water uit de grond omhooggepompt kan worden en ervoor zorgt dat er stromend water is, is een enorme zegen. Want toen ze dit water hebben getest bleek het prima drinkwater te zijn! De mensen uit de omgeving kunnen het ook komen halen. Helaas is er in de omliggende dorpen veel gebrek aan goed drinkwater.
Er zijn studenten van de DTS, ze studeren de bijbel en allerlei onderwerpen. Ik was bij een les waarin ze vragen konden stellen en dingen vertellen die met het thema van die week te maken had. Ze leren deze week over hun identiteit in Christus en ook over hoe om te gaan met de wonden die je oploopt in dit leven. Heel praktisch allemaal en mooi hoe open ze durven zijn en leren elkaar daar voor te bedanken.
Gisteravond was een avond waarin het team van Ellen van de IHPC (gezondheidszorgwerkers) werd bedankt. Wilson heeft een paar filmpjes van hun werk in de dorpen gemaakt, heel mooi om te zien. De verpleegkundige hier, Amy, is erg dankbaar voor wat ze gedaan hebben. Dit heeft veel deuren geopend, er komen nu steeds meer mensen naar haar polikliniek, ze is nu overal in de dorpen welkom. Maar ze kan dit nooit allemaal alleen, er zijn hier dokters en verpleegkundigen nodig. Wie wil gaan?? Het is een erg gedreven vrouw.
Er is hier naast de keuken een huisjes van de militairen. Zij zijn hier speciaal om toezicht te houden over de basis van YWAM. Een vertaler vertelde dat dit heel belangrijk is omdat een afgelegen plaats als dit voor dieven aantrekkelijk kan zijn. Vanmorgen zaten we nog in de eetzaal, deze is aan een kant helemaal open, toen 2 militairen kwamen om een mededeling te doen. De oudste vertelde dat ze van hun superieuren elke twee weken wisselen van personeel maar dat hij zou willen blijven. Hij zei “ jullie wonen hier met veel buitenlanders maar lopen rond als afrikanen en houden van onze kinderen. Al ben ik een moslim, hoe jullie leven heeft mijn hart geraakt.” Hij bedankte hiervoor en zoiets is dus echt een bevestiging dat daden meer zeggen dan woorden.
Ellen zei nog; we zien hen bijna nooit, vooral in de avond en nacht lopen ze wacht, maar ze zien ons dus wel!
Je hoort hier dus steeds zeker twee drie talen, alles wordt van engels naar frans vertaald en ook andersom. Er zijn best veel mensen die dit kunnen dus het gaat bij de mededelingen bijna automatisch. Dan is er nog het Ewe, de lokale taal hier in Togo. Iedereen spreekt wel een paar woorden, maar om het echt te leren zul je,je behoorlijk moeten inspannen. Ellen wil ook graag de Ewe taal leren en spreekt al een paar woordjes, de lokale mensen vinden dit geweldig. Wilson vertelde dat er een Ewe-leraar in zijn kerk is die op de campus les wil komen geven. De andere staf wil ook graag deze taal leren.