Een God die ons kent
Een paar maanden geleden schreef ik over de mogelijkheid die ik misschien kreeg om veldwerk te gaan doen. Het SHIP-department geeft medische voorlichting in dorpen en wijken, aan zowel de 'gewone bevolking' als medisch personeel. Voorwaarde was dat ik een team van 2 medische mensen zou vinden. En dat ik tot januari 2010 zou blijven. Dolenthousiast ging ik op zoek. En ik wilde, dolgraag! Pas dagen later realiseerde ik me dat God mijn hart veranderd had:
Ongeveer een maand eerder had ik het gevoel dat God me testte met de vraag: ALS ik je vroeg langer te blijven, zou je bereid zijn dit te doen? Mijn antwoord was: NEE! Ik wilde straks weer gewoon naar huis. 't Schip was prima, maar niet voor nog langer. Op zo'n moment kun je 2 dingen doen: wegrennen, net doen of je Gods vraag niet hoort. Of je onwil bij Hem neerleggen. 't Kostte me 2 weken voor ik opgaf en mijn onwil neerlegde bij God. Liegen en net doen of ik wel zou willen is geen optie bij een God die alles weet.
Nu kwam dit aanbod, en langer blijven was een lust, geen last. 't Was zo'n les voor mij; ook mijn onwil mag ik bij God leggen. Hij kan ook mijn verlangens ombuigen! Als ik maar bij Hem blijf, en niet met mijn onwil bij Hem vandaan loop, waartoe ik op zo'n moment meestal geneigd ben. Oren dichtstoppen en roepen: Ik hoor U toch niet!
Ik had er zin in! 1 maand had ik de tijd om teamleden te vinden. Waarin ik wel leek te slagen. Tot ineens de motivatie bij mij diep onder het nulpunt zakten. Ik snapte het niet, dit had immers mijn hart! En nu ineens kreeg ik weer dat verlangen om in Nederland iets te gaan doen. Is dit typisch iets voor vrouwen? Ben ik zo wispelturig geworden? Is dit een geestelijke aanval, wil satan me tegenwerken? Of wil God me duidelijk maken dat ik niet moet gaan?Van alles maalde door mijn hoofd, ik bad voor nieuwe passie, maar ik kon niet meer enthousiast worden! 't Bracht me wel een beetje aan het twijfelen of ik wel in orde was. Luchtkastelen bouwend halverwege afhaken is karakterloos gedrag naar mijn mening. Maar zonder enthousiasme ergens aan beginnen gaat ook niet werken. 't Leek allemaal zo mooi in elkaar over te lopen.. Was dit een proces waarin God me wilde laten groeien?
Uiteindelijk mijn hele hebben en houden weer voor Hem neergelegd. En heel specifiek om een helder antwoord gevraagd: Als U wilt dat ik naar huis ga ipv voorlichting geven, sluit dan deze week heel duidelijk een deur, of zet er anders één wagenwijd open. Dit is zo verwarrend, ik kom er niet uit alleen.
En het antwoord kwam! 2 dagen later belt de manager van dit project.vanwege de financiële crisis moeten projecten worden gecancelled. En SHIP is er een van. "Het spijt me, we kunnen je dus niet meer aannemen." De man was wat verbaasd dat ik blij antwoordde: geen probleem, dan weet ik wat ik doen moet nu! Ben ik overgeestelijk? Ik probeer te wandelen met God, te doen wat Hij van me vraagt. En dat gaat met vallen en opstaan, soms snap ik helemaal niet wat ik moet doen. Daarom vroeg ik om een concreet antwoord, zodat ik er niet aan zou hoeven twijfelen, ook later niet. Zo'n helder antwoord krijg ik niet heel vaak, maar het was voor mij weer een bewijs dat we een God dienen die leeft, ons hoort en ons kent tot op het diepst van onze ziel! Een God die zoveel van me houdt, dat ik het niet kan bevatten. .
I have a Maker, He formed my heart, before even time began, my life was in His hands.
(ik heb een Maker, Hij vormde mijn hart nog voor tijd er was, was mijn leven in Zijn hand.)
He knows my name, He knows my every thought, He sees each tear that falls, and hears me when I call.
(Hij kent mijn naam, Hij kent elke gedachte van mij, Hij ziet elke traan die valt, en hoort me als ik roep.)
I have a Father, He calls me His own, He 'll never leave me, no matter where I go. (Ik heb een Vader, Hij noemt me 'de Zijne'. Hij zal me nooit verlaten, waarheen ik ook ga.)
He knows your name, He knows your every thought, He sees all the tears that fall, and He'll hear you when you call.
Het leven ging door, ik bleef bij receptie. Maar dit werk begon me erg te vervelen. Te weinig uitdaging. En ik wilde ook graag een eigen plekje hebben aan boord. En als het kon met ramen alstublieft. Dus ook daarom vroeg ik. Met het idee dat dit opgelost kon worden door een 3persoonscabin te krijgen met mijn eigen 'vak'. Helaas ging dat verzoek niet door.
Wat is wel gebeurd? Ik geef sinds 2 dagen elke dag 2 uur les in Kindergarten (groep 2!) Ik zal het vak 'taal' geven. Leren lezen en schrijven. Ik krijg voor die 2 uur een eigen lokaaltje, waar nooit iemand anders werkt. En wat denk je? Het lokaal heeft niet 1, maar 4 ramen! Als ik geen les geef, kan ik me daar gewoon in terugtrekken, zonder dat iemand me lastig valt!! Worden alle gebeden zo simpel verhoord? Nee, maar 't is goed te realiseren dat God soms je gebed verhoort op een manier die je zelf niet helemaal zo bedacht had. God is trouw, ik merk het in zoveel kleine dingen. En toch... wat blijft het moeilijk om elke dag Hem in het centrum van ons doen en laten te stellen.
Ik kreeg weer een verzoek vanuit Liberia van Manneka ministries: de velden zijn wit om te oogsten, Ellen, maar de arbeiders zijn er niet. De kinderen in Jamaica Road vragen naar je. Kom je?
De nood is hoog, de velden staan vol, ook in Nederland. Plan jij, plan ik mijn dagen zo dat Gods Koninkrijk ons doel is? Of is het lijstje met eigen dromen ons doel?
God kent onze dromen en verlangens, en Hij wil het beste voor ons. Dus dromen najagen? Of God volgen en vertrouwen dat Hij onze dromen zal najagen?
Ik ben er nog niet helemaal uit hoe dat er in de praktijk uitziet.