Janvier en Carole
Er is iets bijzonders met Carole en Janvier, en ik realiseer het me pas na weken! Tijdens de grote screening in februari was het mijn taak mensen van het ene station naar het andere te begeleiden. Je ziet zo’n dag honderden gezichten, en de meesten bleven niet echt op mijn netvlies hangen. Maar er was een moeder met haar dochtertje die Frans kon, dus daarmee kon ik in elk geval een ‘gesprek’ voeren, in tegenstelling tot de meesten die een stamtaal spreken.
Later die maand was er een tweede screening alleen voor plastische chirurgie. Patienten die door de eerste screening waren gekomen, moesten nu door de plastisch chirurg worden gezien. (Hij was er nog niet in februari, vandaar deze 2e screening). Weer ging ik helpen, heel kort, maar ook toen heb ik met de moeder en dochter gesproken, en bellen geblazen met haar. Maar weer bleef het gezicht niet scherp op mijn netvlies hangen.
Een paar weken later kom ik de ward op lopen om iemand anders te bezoeken, als een meisje ineens heel blij riep: Ellen!! Ik keek, groette terug, maar kon niet gelijk herinneren dat ik haar eerder had gezien. Geheugen is een raar iets. Ineens vielen alle stukjes op zijn plek! Voor hen moet ik ondertussen wel het gezicht van Mercy Ships zijn geworden. Want welke stap ze ook nemen in het hele behandelproces, ik verschijn op het toneel! En blijkbaar zijn zij beter in het onthouden van namen dan ik. Vanaf die dag vergeet ik de namen echter niet meer: Carole an Janvier!
De volgende dagen kom ik (als ik tijd heb) naar de ward, en we spelen dan een Afrikaans spelletje, of we gaan naar deck 7 om te genieten van de buitenlucht. Carole is een temperamentvol meisje van een jaar of 8, die vooral armen en borst heeft verbrand. Haar moeder heeft ook brandwonden, maar heeft geen chirurgische behandeling nodig.
Mijn Frans is zeer minimaal, maar toch kom ik een hoop te weten! Carole is een van de 5 kinderen van Janvier. Ze is 28 jaar oud! Familie zorgt nu voor de anderen. Het moet bijzonder zijn voor Carole en haar moeder om ineens zoveel tijd met zijn tweeen door te brengen. Medelijden komt op Janviers gezicht als ze hoort dat ik zelfs nog geen man heb, laat staan kinderen. Ze is gelijk bereidt om te helpen zoeken! Ik moet stilletjes lachen. In Nederland zouden mensen meewarig naar haar kunnen kijken; 28 en dan al 5 kinderen! En dan ook nog de zorgen om een dochter die verbrand is… Ach ja, geluk zit hem ook niet daarin!
Nadat ze uit het ziekenhuis zijn ontslagen, zijn Janvier en Carole in het hospitality center gekomen. Ze wonen te ver weg om elke paar dagen terug te komen voor het wisselen van het verband en fysio-therapie. Dus logeren ze nu in de loods 20 minuten lopen van het schip af. 2 afgetimmerde ruimtes met airco vormen de slaapzalen, de rest van de loodsruimte is opgedeeld als eetruimte, opslagruimte, fysio-tent en oogtent, waar oogpatienten worden voorbereid op de operatie en daar ook worden nabehandeld. Buiten is een kleine open plek waar gekookt wordt en gewassen kan worden. Er verblijven zo’n 20 tot 40 patienten met evt. een verzorger daar. Dat is dus het hospitality center! Dus nu ik vaak naar dit centrum ga, kom ik ook Carole en Janvier hier weer veel tegen.
Vlak voor ik naar huis ging, kreeg ik een prachtige tekening van Carole. Ik hou van je Ellen, en wens je Gods zegen als je naar huis gaat. Ik mis je!
Veel mensen liepen mijn leven in en uit. Carole liep er tig keer in en uit, maar uiteindelijk laat ze toch een diepe voetafdruk achter!