Ik zit op het dock, 's avonds een uur of 10. De schijnwerpers zijn aan, de lucht is nu aangenaam warm. Een paar joggers rennen op en neer, ondanks de vrachtauto's op de andere kade en de generators van het schip is het lekker rustig. Ruim 7 maanden Liberia zitten erop. Nog even, en dan varen we de haven van Monrovia uit. De heuvel met het ducorhotel bovenop. De krottenwijk op het strand ervoor. De haven zelf. Het beeld is ondertussen zo vertrouwd geworden. Maar dat zijn maar de gebouwen. Monrovia is zoveel meer geworden dan gare taxi's, afval, kleurrijke markten, en straten vol geluid. Monrovia heeft een gezicht gekregen. Heel veel gezichten gekregen. 

Zo mijmerend komt het ene na het andere gezicht langs: dat meisje met de kromme benen dat bij de gate stond, de jongens in hun rolstoel bij de brug, de pancakebakker in het royal-hotel, Lofty en Anita in de gevangenis. Al die mensen op Jamaica-road, 8 mnd terug kende ik er 2, nu denk ik 20 bij naam, schijnbaar 80 kennen de mijne! Anneke en Mambu, de kinderen die meededen met de film, Jacob, Marian van baby Greg, kleine Eddie en Ellis met zijn moeder Precious. De dagwerkers, de bedeljongens in hun rolstoel bij de brug, zo kan ik nog wel 10 regels doorgaan...

Als al die gezichten en gebeurtenissen door mijn gedachten schieten, gaan mijn gedachten vanzelf verder. Hoeveel verschil heb ik nou gemaakt hier? Heb ik wel iets bereikt al deze maanden? Ik wilde zoveel, en er is uiteindelijk maar zo weinig van terecht gekomen. Er is geen kinderclub geweest op de Jamaica Road. Er was door alle enthousiaste kinderen zelfs weinig tijd om echt een gesprek te voeren met iemand. En ons engels was soms zo verschillend, dat we de details misten van ons gesprek. 
Lofty zit nog steeds in de gevangenis. Het aantal gevangenen groeit zelfs. Nog steeds gaat een deel van de kids in jamaica road niet naar school. Nog steeds lekt het huis van Samuel en Abraham, en nog steeds leven ze volgens mij tussen wal en schip als het om hun geloofsleven gaat. Lesgeven aan teachers is niet doorgegaan, ze kwamen niet opdagen. Het enige wat achterblijft is wat lessen op papier en mijn alfabet. Is dat dan het enige wat ik achterlaat in Monrovia? Een alfabet? 

Ja, natuurlijk hebben we als organisatie een verschil gemaakt! Ik zal de aantallen op moeten zoeken, maar we hebben honderden, duizend levens veranderd, hoop en genezing gebracht. Maar wat heb ik als persoon dan voor verschil gemaakt deze maanden? Was het niet meer dan leuk en aardig zijn tegen de mensen? hier wat kopen om de economie en individuen wat te steunen? Daar een gift, hier een luisterend oor, een glas water voor een wachtende bezoeker, een praatje met een patient, gebeden met mensen. Maar wat heeft het nou echt voor verschil gemaakt Heere? de armoede is er nog steeds, de nood nog even hoog als de dag dat ik kwam. Ik kan op de site prachtige verhalen ophangen over wat ik heb gedaan elke keer, maar wat is nou eigenlijk de echte impact geweest?

Op dat moment krijg ik een lied in mijn hoofd, gebaseerd op een tekst uit de Bijbel: "Ik was hongerig, en jij gaf Mij te eten, Ik zat gevangen jij ging niet bij Mij vandaan. En wat je ook gedaan hebt, aan de minste van mijn broeders, zegt Jezus, dat heb jij aan Mij gedaan'...   

Dan schiet ik even vol van stille verwondering. Zijn die simpele dingen dan zo belangrijk voor een almachtige God? Dat Hij straks op de jongste dag nog weet dat ik dat glas water naar die vrouw bracht die wachtte op het bezoekuur? Is het zitten en bidden met Lofty voor God van zoveel waarde? Maakt dat dan het verschil? Is dat wat voor Hem zo waardevol is? 
Wees Mijn handen en Mijn voeten, om te gaan, te geven. Ziet die opdracht er dan echt zo simpel uit? 
Ik heb geen dingen gedaan die groot genoeg zijn om voorin de zaal hier aan boord te vertellen. Ik kan niet zeggen dat ik mensen tot geloof heb zien komen door wat ik deed. Ondanks mijn support financieel hebben de meesten het nog steeds beroerd, of zullen ze over een maand weer geld tekort hebben. Op die manier gezien is mijn zijn hier idd niet van veel meerwaarde geweest. Maar voor de allergrootste, almachtige God zijn ze van waarde, zal Hij die momenten bewaren in Zijn herinnering tot de dag dat Hij terugkomt. 'It blows my mind', ik kan daar niet bij met mijn gedachten. Dat die kleine, meestal onopvallende dingen die ik gewoon uit liefde en bewogenheid voor de mensen deed, voor God zo belangrijk zijn. Dat mijn zijn hier toch van waarde was, ook al zie ik niet het verschil dat ik gemaakt heb. Ook al zie ik geen enorme vrucht op wat ik heb gedaan. Ook al lijken al die contacten voor mij losse flodder-momenten, waar niets op verder groeit. God zal doorgaan met Zijn plan,

Ik wil een gedicht kopiéren van mijn vriendin Ellen, met wie ik samen de eerste maanden Jamaica Road heb geadopteerd.

Handen heb je om te geven, van je eigen overvloed
En een hart om te vergeven, wat een ander jou misdoet.
Ogen heb je om te zoeken, naar wat mensen nog ontbreekt
En een hart om uit te zeggen, wat een ander moed inspreekt.
Schouders heb je om te dragen, zorg en pijn van alleman
En een hart om te aanvaarden, wat een ander beter kan.
Voeten heb je om te lopen, naar een mens die eenzaam is
En een hart om waar te maken, dat geen mens een eenling is.
Oren heb je om horen, naar een mens die vrede is
En een hart om te geloven, in een God die liefde is.

Wat mijn zijn hier met Monrovia gedaan heeft weet ik niet, maar wat deze tijd met mij zelf gedaan heeft, weet ik wel: het heeft me veranderd, gevormd, gekneed. Dichter bij God gebracht. 

En nu? Nog een paar dagen om afscheid te nemen van de laatste mensen.En dan op naar huis! Een kleine week varen, dan hopen we in Tenerife aan te meren. En dan: 2 weken naar huis, weer even genieten van de simpele dingen die 'thuis' 'thuis' maken. 
8 maanden zijn omgevlogen, hoewel de eerste maanden voor mijn gevoel heel traag gingen. De laatste gingen daarentegen 10 keer te snel!!