Zijn kracht in zwakheid volbracht.
De afgelopen 2 weken zit ik een beetje in de put. Ik was moe, begon de dag met het verlangen dat die dag maar vast voorbij was en was niet voldaan over het resultaat van de dag.
In het centrum zelf had ik het gevoel niet veel van de grond te krijgen. Grote plannen, maar ik leek ze niet te kunnen realiseren. Ik bad soms met patienten, maar het Evangelie brengen vind ik moeilijk om de een of andere reden. Ik luister liever naar de noden en problemen, bemoedig en bid met de mensen. Komt nog bij dat ik altijd afhankelijk ben van de hulp van vertalers. De managers leken ook niet erg opgetogen met me. Bidden deed ik vooral voor mezelf, om de dag door te komen, bijbellezen bemoedigde voor even, maar al snel kwamen de negatieve gedachten weer bovendrijven.
Begin deze week vroeg ik mezelf af of ik hier echt wel op mijn plek was. Apart hoe je zo in een dip kan zitten, en vrijwel niemand in je omgeving merkt het. Waarom schamen we ons zo vaak om toe te geven aan anderen dat we het alleen niet kunnen? In plaats daarvan reageer ik bot en veroordeel wat anderen doen, om in elk geval zelf niet te negatief uit de bus te komen.
Maandag tot vrijdag besloten te bidden en vasten. Alleen eten in de avond. Stukje bij beetje kwam de strijdlust weer terug. 'k Moet mezelf niet steeds met anderen vergelijken, mijn waarde hangt niet af van mijn prestaties, en niet ik, maar God alleen kan mensen veranderen. Maar soms voelt het zo waardeloos als je alleen maar relaties bouwt door scoubidou en lesgeven! En is het blijkbaar vermoeiend om de hele dag uit te delen aan mensen, ook al ontvang je een hoop liefde terug.
Donderdagmorgen tijdens de dagopening gebeden voor een patient die ongeneeslijk ziek is. Hij was al in het centrum voor een dag. Ik had nog niet eens met hem gesproken. Een huisgenoot had hem het slechte nieuws moeten vertellen gistermiddag. Hij is moslim, kent de hoop die wij hebben in Jezus niet. Weer gefaald!
Voor ik naar het centrum vertrek hoor ik dat Don Stephens met wat andere VIP's langs komt die morgen. Ik was moe, nog steeds. Don is de oprichter van Mercy Ships, een man met visie, niet volmaakt, maar de stappen die hij in geloof heeft gezet zijn bijzonder!
Heere, laat me in elk geval dat moment iets goeds doen. Masker met het blije gezicht weer op, als Don met zijn groep 'volgelingen' arriveert ben ik precies klaar om de les te beginnen. 'k Heb nog net de tijd om te vertellen dat de oprichter van Mercy Ships langs komt. De patienten willen dat ik zijn naam op het bord schrijf. Ik doe het, maar veeg die naam weg voor hij binnenkomt. "Ik zal straks wel uitleggen waarom ik die naam niet op het bord wil laten staan. 'k Geloof niet dat ik meneer Stephens daar blij mee maak."
De groep komt binnen en heeft zowaar tijd om 5 minuten in de klas te zitten met ons. We schrijven wat namen en handtekeningen op het bord, zingen een lied, allemaal gezellig en leuk. Don doet nog een praatje, alle studenten stralen!
Als hij weg is, vertel ik kort iets over Mercy Ships, maar in een opwelling beloof ik die middag iets te vertellen over het ontstaan van Mercy Ships en waarom Don Stephens niet de grote naam boven Mercy Ships is.
Tussen de middag zoek ik vlug in de bibliotheek nog wat boeken op van Mercy Ships, veel tijd om voor te bereiden heb ik niet. 'k Weet geen getallen, alleen wat voorvallen beschreven in het boekje van Loren Cunningham 'Is dit echt van U Heer?'
Ik begin te vertellen van JmeO (ywam), van Don die in geloof een schip kocht, geen geld had, geen kennis van schepen, geen maritiem personeel. Maar hij nam een stap in geloof, omdat God had gesproken! Hoe daarna God stap voor stap voor elk probleem voorzag in een oplossing. Of het nu geld, personeel of wat dan ook was. Dat ik daarom de naam van Don Stephens uitveegde die morgen. Mercy Ships is niet het idee van Don Stephens, maar het plan van God zelf, omdat Hij toen al wist van de noden die zij vandaag hadden. Niemand aan boord wist 6 maanden geleden van hen af, maar God wel!
Ik vertel dat wij als bemanning nog steeds leven van giften of gespaard geld, dat we niet betaald worden. Hoe God ook in mijn leven elke dag voorziet. Dat ik nooit tekort ben gekomen. Mijn leven is niet zonder problemen, ik krijg niet alles waar ik naar verlang, maar Jezus is er altijd. Ik leg heel kort uit dat het paasfeest is dit weekend. Feest van de verlossing, verzoening. Als ze meer willen weten over Jezus, moeten ze het maar vragen aan de werkers hier. Iedereen die Jezus kent, heeft een verhaal te vertellen. Ook patienten.
Normaalgesproken zijn de kinderen druk en stuur ik ze na verloop van tijd naar de speelkamer. Deze keer zitten ze allemaal keurig te kleuren, met af en toe een discussie over een potlood die 2 personen tegelijkertijd willen hebben. Meer dan een uur luisteren ze, met vertaling in zowel frans als 'EWE'.
Saibou zit ook te luisteren, op het puntje van de bank! Hij is de vader die uit het noorden komt. De afgelopen weken heb ik vaak met hem zitten oefenen om te lezen, nieuwe technieken geleerd met scoubidou, bouwplaten in elkaar gezet, enz. Maar nooit echt tot een diep geestelijk gesprek gekomen. Ik weet dat hij moslim is. Vandaag hoor ik hem ineens 'Amen' zeggen terwijl ik sta te vertellen. Als ik afrond met de opmerking: als je meer wilt horen over Jezus, vraag er naar', vliegt zijn vinger omhoog. "Hoe kan ik Jezus beter leren kennen? Wat moet ik daarvoor doen?"
Eerlijk, dit is de eerste keer dat ik zo'n ervaring heb. Zo'n honger in iemands ogen zie naar meer van Jezus! Juist aan het eind van een week waarin ik besef dat ik er niks van bak. Na dagen waarin ik worstel met de wetenschap dat God inderdaad met me is, ook al hoor ik Hem niet. 't is of die middag ineens het licht weer aan gaat in mijn eigen leven!
Het is al over zessen, ik moet weg naar een meeting. Na gebed geef ik het over aan de vertalers. Met de belofte dat ik maandag graag verder wil praten. Wie wil kan gaan, wie verder wil praten kan blijven praten.
20 minuten later ben ik eindelijk klaar om naar het schip te gaan. De klas zit nog steeds vol, de ene vraag na de andere komt...
Bidden jullie mee, dat deze les niet een les op zichzelf zal blijven, maar een begin zal zijn van een geestelijke opwekking in het centrum?
Die avond spreekt Don Stephens in een community meeting. Ik zou hem graag het vervolg van zijn bezoek vertellen, maar 'k weet hoe druk hij meestal is. Terwijl ik na de meeting mijn ijs sta te eten komt hij echter zelf naar me toe! Ik ben verrast als hij me komt vertellen hoe hij heeft genoten van de relatie die ik heb met de patienten. De manier waarop we met elkaar omgaan, hoe cultuurobstakels en taal worden omzeild. Ik neem de kans waar om hem te vertellen van wat er die middag is gebeurd. Hij krijgt tranen in zijn ogen:' Dankjewel dat je me dit vertelt. Dit bemoedigt me enorm! Daarom zijn we hier, dit is love in action, following the model of Jesus.
Zijn kracht wordt in zwakheid volbracht. Niet ik, maar Hij die leeft in mij. Ik ben weer bemoedigd, weet dat God me gebruikt, ook als ik er helemaal doorheen zit!
Goede paasdagen. De Heer is waarlijk opgestaan!