new hope with soap 15 juli
wat zou jij doen?sinds de geboorte van haar laatste kind heeft de buurvrouw een probleem: ze verliest constant urine en stinkt daardoor een uur in de wind. Ze verkoopt al jaren groente en komt regelmatig om een bakje koffie. Maar sinds ze zo stinkt wordt het toch een stuk minder aantrekkelijk om groente te kopen bij haar. En als ze op bezoek komt, ruik je duidelijk dat ze aanwezig is. Beetje vervelend als ze op je schone bankstel gaat zitten. En als er ander bezoek komt, is het net of jij je wc de laatste weken niet hebt schoongemaakt! Wat doe je?? Blijft ze wie ze is, of waardeer je haar schroom om maar niet meer langs te komen?
Dit is vvf-problematiek in een Nederlandse context :-). Vrouwen bij wie door een te lang durende bevalling een gat is ontstaan tussen de vagina en de urineweg lekken een hele dag door urine. Hier zou tenalady wat uitkomst kunnen bieden, maar dat is voor de meeste vrouwen in West-Afrika niet binnen bereik van hun portemonnee (als het al te krijgen is). Vaak overleeft de baby de bevalling niet, en blijven ze achter met hun probleem en hun verdriet. Niet zelden verlaat ook de man hen na verloop van tijd. Vriendinnen gaan hen mijden, mensen trekken een vies gezicht en bespotten hen. Een leven van schaamte en eenzaamheid is het gevolg. Sommigen leven al meer dan 10 jaar zo.
Je kunt je voorstellen wat er gebeurd als ze horen dat er een schip in de haven ligt die hen gratis kan opereren en van hun probleem af kan helpen: Hoop rijst op als de wonderboom van Jona! De laatste groep vvf-dames was een groep die uit het noorden kwam. Veel van hen kilometers van de stad Kara, hun dorp niet eens bereikbaar per auto. Hun laatste geld werd gestoken in transport naar Kara, vanwaar ze door een busje werden opgehaald om naar Lome te komen.
Alleen de reis naar het centrum duurde al 12 uur. 12 uur om te ontdekken dat ze niet de enige zijn met dit probleem. 12 uur om te gaan geloven dat het echt waar is wat men hen verteld heeft. Sommigen kunnen het pas geloven als ze aankomen in het centrum en een bed en schone kleren krijgen.
En dan de screening de volgende dag. Allemaal naar het schip om door de chirurg onderzocht te worden. Kun je je voorstellen hoe hard de klap aankomt als de dokter dan uiteindelijk toch moet zeggen: Sorry, maar uw probleem is niet vvf. Of: sorry, uw probleem is niet te verhelpen.
Ik geloof niet dat ik het me helemaal kan voorstellen, maar het doet pijn de gezichten te zien; verslagen, hopeloos, moedeloos. Omdat ze van ver komen, zullen ze moeten wachten tot een busje hen eind van die week weer naar huis zal brengen.
Ik wist van 3 vrouwen dat ze afgewezen waren, maar van de anderen was ik niet op de hoogte. Die middag nodigen we 14 vvf-dames uit voor de social groep. Om er al snel achter te komen wat de last is die zij in hun hart meedragen. De last waar ze mee kwamen, dezelfde last moeten ze straks weer mee terug naar huis nemen. Ze stinken, hebben soms bovendien pijn, en zijn eenzaam. "Het is zwaar om een last te dragen. Maar als je belooft is dat de last van je zal worden afgenomen, en vervolgens wordt dat niet gedaan, dan wordt je last nog een keer zo zwaar! Dan voel je je ineens te moe om ook nog maar 1 stap verder te zetten", zegt een van de vrouwen. Iedereen knikt instemmend. "Ik heb het gevoel dat God me heeft verlaten. Waarom brengt Hij me nu hier, om vervolgens weer alle hoop uit handen te worden geslagen? Kan God daar behagen in hebben?" Het is goed je hart te luchten, maar moeilijk om ook geen antwoord te hebben. Ik vraag of ze het boek van Job kennen. Ze kennen het wel, maar omdat de meesten van hen niet kunnen lezen, willen ze graag dat ik het hen voorlees. Zo lezen we hoe Job God vraagt naar de reden van zijn onterecht lijden, veroordeeld te worden door vrienden en familie, en in de steek gelaten door God. Zo voelt hij het.
En God antwoord hem: Wie heeft de aarde gemaakt? Heb jij de grenzen met je handpalm gemeten? Kun jij de leeuw zeggen waar hij heen gaat en wat hij zal eten? Kun jij met je gedachten Mijn wegen bevatten?
Een van de vrouwen krijgt een glimlach op haar gezicht. Buiten horen we de knallen van de politie tegen de relschoppers buiten de ommuring van het centrum. "Nee, wij kunnen nog niet eens tegen onze broeders buiten zeggen dat ze zich moeten gedragen, laat staan een leeuw!" Afrikaanse humor, dwars door de ellende en angst heen.
Ik heb ook geen antwoord op het waarom. God heeft niet beloofd dat als we Hem volgen het leven van een leien dakje zal gaan. Maar wel: Ik ben met u, alle dagen, tot aan het einde van de wereld!
We bidden samen, en brengen de nood en vragen van deze vrouwen bij God. Kan God de last alsnog wegnemen, of in elk geval lichter maken?
wordt vervolgd in volgende verhaal, anders wordt het te lang. :-)