Mijn eerste weekend!
In het weekend is er meestal van alles te doen, beetje de outreachdingen: gevangenis, ziekenhuis, weeshuis, bouwproject. Ik was onverwacht vrij, dus ben naar het weeshuis van Carl en Ilne geweest. Carl is een NL-er die ik nog ken van 3 jaar terug. Hij helpt nu met zijn vrouw een weeshuis op te bouwen. De bemanning helpt daar ook bij, en bezoekt het huidige verblijf in Jamaica Road (vlakbij het schip).
3 jaar terug ging ik vaak naar Jamaica Road even langs bij de tailorshop (naaiatelier) van Ibrahim en Sammy, 2 Sierra Leoners. Maar ik had gehoord dat ze verhuisd waren richting de markt, dus verwachttte niet ze nog ergens te zien. Tot mijn verrassing zie ik ze ineens toch!! Een hartelijk weerzien, zij waren net zo verbaasd als ik uiteraard, maar kenden me zeker nog! Haha, ik had een foto gemaakt met hen samen, die hangt al 3 jaar in de shop tussen de patronen! Waarschijnlijk zal ik nog wel es vaker aanwippen daar.
's Avonds loop ik in de dining room loop ik de volgende oude bekende tegen het lijf: Festus! Hij komt 3 weken aan boord. Heb al gezellig wat bijgekletst met hem. Grappig om hem ineens met zijn vrouw te zien!
Het weeshuis was natuurlijk ook weer geweldig leuk! Toch weer anders dan in Indonesie. Kinderen lopen in gescheurde kleren rond, alles is stoffiger en armer. De kinderen blijven echter hetzelfde, altijd op zoek naar een stukje liefde en aandacht. Deze keer deden zij een programma, 't was een soort optreden, met veel zang en dans. Geweldig dat ritme-gevoel! 't Is zo simpel om daar te zijn, kind op schoot, kind tegen je zij, beetje over de rug kriebelen, knuffel geven, op je rug nemen, complimentjes geven. 1 jongen was niet aan het lachen te krijgen, bleef stug en nors kijken. Misschien kunnen jullie voor hem bidden? Juflo heet hij als ik het goed heb.
Vandaag naar de kerk geweest. 3 uur lang, ik kwam er halverwege achter dat ik dit keer de enige blanke was in kerk. Met al die hulporganisaties best uniek voor Monrovia. 't Geluid was weer hard als vanouds, heerlijke nummers gezongen. I love you Lord (voor de indo-gangers) en Oh happy day (voor de aevelozen). Eigenlijk toch bijzonder, dat zulke liederen over de hele wereld worden gezongen, overal met een stukje eigen cultuur vermengd. Allemaal voor dezelfde God, voor Wie het allemaal even mooi is, omdat Hij het hart ziet. En daardoor voel je je toch thuis, ondanks het slecht verstaanbare engels, en het hallelujah, amen na elke 3 zinnen.
Wat mijzelf betreft: Eerlijk gezegd vond ik het zingen in Indonesie wel mooier ;-)