witte kerst en de power of prayer
Of het een witte kerst wordt is nog de vraag, maar in elk wordt het een koude: met de kerst hoop ik thuis te zijn! 2 weken even genieten van de kou, ipv onder de palmbomen in het zomerse Tenerife. Het schip moet nl. van dec tot jan in het droogdok daar. 't Is zo zwaar nog niet bij mercy ships! ;-).
Er is meer positiefs te melden. De eerste maanden aan boord proefde ik een negatieve sfeer. Veel klagen, mensen die conflicten hadden, de 'preken' waren niet echt opbouwend, alles draaide om 'hoe goed we bezig zijn', in aantallen uitgemeten, enz. Ik had meer eenheid verwacht en meer een focus op God. Maar het leek er meer op dat velen gefocust waren op prestatie, eer en eigenbelang. God stond aan de zijlijn ipv het middelpunt.
Ik was hierin niet alleen, meerdere mensen begonnen erover. We zijn ervoor gaan bidden. En vandaag besefte ik ineens dat de sfeer echt veranderd is! Meer positieve geluiden, de 'diensten' hebben weer inhoud, ik hoor van minder conflicten. Deze week is er 24/7 bidden voor het schip. Een speciale ruimte is ingericht om te bidden. Alleen of in groepjes. De lijst is vol! Voordeel van al die wisselende werkuren is dat er ook 24 uur per dag mensen wakker zijn om te bidden. Elke dinsdag is er nu een worship-uur, die ook goed bezocht wordt. Dus er is echt wat veranderd in deze maanden!
Hoe belangrijk tijd met God is, kwam ik persoonlijk ook achter. In een raamloze cabin kun je heerlijk uitslapen! Dus dat deed ik dan ook. En als ik vrij had besteedde ik zoveel mogelijk tijd met mijn vriendin die bijna weg ging. Allemaal leuke dingen, supergezellig! En wat gebeurde? Ik voelde me elke keer meer moe worden, en de bemanning... wat een zeuren zijn het!! En maar praten tegen je, en domme vragen stellen. En dan ook nog die afrikanen die altijd geld nodig lijken te hebben!! De liefde was ineens heel ver te zoeken. 's Avonds moe op bed, geen puf meer om te lezen of bidden hoor. Weer flink uitslapen, en dan weer snel eropuit, want de dag is al half om. Tijd voor God even snel tussendoor dan maar.
Dat ging zo'n 3 weken door. En ik werd anders. Iedereen was minstens een beetje irritant. Geen begrip voor de nood van de mensen, ze moesten hun gezeur houden. Tijdens een helder moment kwam ik erachter waar het probleem lag. Niet bij de mensen om me heen. maar bij mijzelf.
Ik heb me weer een poosje afgezonderd, God weer gezocht. En ik geniet weer van de mensen, hun unieke trekjes. En een luisterend oor is toch wel het minste dat ik kan geven. Liefde voor mensen is wat God me geeft, zonder Hem ben ik ik-gericht. Maar door Hem kan ik in de meest vreemde figuren toch de goudklompjes zien glinsteren! En echt waar: 't is oal goud wat er blinkt ier!
Hoop dat dat in Nederland ook nog zo is! In elk geval is menig Liberiaan ervan overtuigd, dat het voor het oprapen ligt in de straten van Europa. So keep your eyes open!