van zandstraat naar Kleiweg
Allereerst een bedankje voor alle kaarten die we krijgen! We hangen ze op voor een poosje en dan verdwijnen ze in de doos voor creatief gebruik voor de kinderen hier. Mocht je dus een kaart willen sturen, een met een leuk plaatje voor kinderen, schroom niet die te sturen J.
Er staan ook weer wat nieuwe foto’s in de fotomap van de site! Van ons huis in de zandstraat in Lome. We wonen inmiddels niet meer in de zandstraat maar weer aan de kleiweg op de campus. De eerste lading spullen was met een taxi dinsdag gebracht. Vrijdags moest de rest dus in de tweede taxi gepropt worden. De auto was tot de nok toe gevuld. Onze 3 kippen + kuiken werden in een hoekje bij de bijrijdersstoel gepropt. Zelf pasten we er niet meer bij dus reden achteraan op e motor. Al ons bezit inmiddels dus in 2 auto’s! De welvaart stijgt J.
Op de dag van verhuizen had het net 1,5 dag geregend. De taxi was volledig afgeladen met onze spullen, wij kwamen samen op de motor achteraan. Bij de campus aangekomen moesten we de asfaltweg af en de kleiweg op. Klei en regen samen maakt een soort glijbaan, dus de taxi gleed de berm in en kwam er niet meer uit! En na lang genoeg proberen begaf de auto zelf het ook nog! Met wat ik op mijn rug kon meenemen naar het ‘roze hotel’ gelopen waar we nu dus onze kamer hebben. Het is een van de koelste kamers, 2 hoog en met een klein eigen balkonnetje. Ja, we hebben er goed over nagedacht waar we willen wonen!
Afscheid nemen van ons ‘wittebroodshuis’ viel me zwaar, want van een eigen huis zullen we nu weer terug zijn bij 1 kamer met een badkamer die we delen met zo’n 5 andere mensen. Keuken is terug tot een gasbrander op het balkon, enz. En de 4 maanden in dat huis zijn heerlijk geweest.
En nu bij aankomst strandt dus de taxi en sta ik in onze kamer met alleen een bed en ingebouwde kast zonder boorden. En ook nog een deur die niet dicht kan omdat het slot kapot is. Maar Amy welkomt me met een dikke knuffel en een ‘we zijn zo blij dat jullie hier weer komen wonen’. Even later komt Jacque binnen met mijn koffer op zijn hoofd. ‘Waar moet ik die neerzetten?’ En 5 stappen achter hem de volgende met een wasmand vol kleren, en zo volgen er nog een paar. Al zingend en lachend worden alle spullen uit de auto gehaald en het kleipad op naar boven gedragen. Fabi lacht naar me: “welkom terug in het cummunity-leven Ellen.” Als alles boven is hebben we nog 30 minuten om alles een beetje op te ruimen en dan is het etenstijd. We schuiven weer aan bij de groep, geen corveedienst dus als we onze borden op de stapel hebben gelegd kunnen we weer terug naar boven om de rest op orde te krijgen. Half 8 is het weer community-meeting. Samen met het hele team zingen en een van ons houdt een meditatie/preek.
Voor iedereen zijn bed opzoekt na de bijeenkomst verwoord Wilson wat we allebei voelen. “Bedankt voor alle hulp, we zijn zo blij weer terug te zijn in de familie.” Iedereen klapt en lacht en dan zoekt iedereen zijn kamer op. ’t Is vroeg dag en vroeg nacht hier op de campus. Half 10 liggen de meesten op 1 oor, en 6 uur zijn de meesten alweer in de weer.
Wij lopen samen met een zaklamp bijlichtend naar onze kamer. De krekels, de maan, de hele natuur ademt rust en vrede. We schuiven een wasmand voor de deur en gaan ook naar bed. Die nacht struikel ik over alle dozen die nog uitgepakt moeten worden als ik naar de wc moet. Maar wonderlijk genoeg voel ik me diep tevreden en mis het hele mooie huis met bank en koelkast en eigen douche geen moment. Dit is thuis. Dit is onze familie. (Hoe staat dat er ook alweer? En wie zal verlaten vader en moeder en broeders en zusters voor Mijn Naam, ik zal hem een nieuwe familie geven? )
P.S. we wachten nog steeds op de visumuitslag. Want al zijn we thuis, we hebben nog steeds zin om naar ‘huis’ in Nederland te komen en mijn familie nr. 1 te bezoeken!