het werk en mogelijkheden.
ik ben er nu een week! Als alle weken zo snel omvliegen, moet ik mijn ticket boeken voor ik het weet.
Vrijdag hadden we 14 nieuwe bemanningsleden in te checken. 's Morgens waren er 17 vertrokken. De taak van receptie is alles administratief rond te krijgen. Wel een leuk werkje, vooral de nieuwe mensen verwelkomen en helpen met de formulieren die ze in moeten vullen. Sommigen hebben al 24 uur reizen achter de rug, dus zijn niet meer zo helder en spraakzaam. Leuk om ze dan een beetje op te peppen. En Nederlanders blij te maken met een gesprek in eigen taal!
Elke week is er een doorstroom van zo'n 35 mensen die komen en gaan. Geen wonder dat long-termers blij zijn te horen dat ik een jaar blijf! Op den duur word je er gek van, kennismaken en afscheid nemen.
Ik weet nu wel ongeveer wat er van me verwacht wordt hier bij de receptie, en ik geloof dat ik echt wel wat extra uitdaging op kan zoeken. Ik ga waarschijnlijk een keer naar een dorp 2 uur hier vandaan, waar Cliff Jones (ook zo'n verrassende ontmoeting met een oude bekende vandaag!!) een project aan het afronden is wat mercy ships startte. Er wordt een school gebouwd, en die moet nog geschilderd worden. ook heb ik koninginnedag Hanneke ontmoet, en die beloofde me dat ik een keer een weekend langs kan komen. Helaas moet ik hemelvaartsdag werken, anders had ik dan met een groep dutchies mee kunnen gaan.
Ik heb gevraagd naar de minor job voor cds vrouwenprojecten, maar dat is afgelast. Maar de vrouw bij wie ik informeerde vertelde dat ze zelf ook gesolliciteerd had een poosje terug. Dus nu we met zijn tweeen zijn, kunnen we misschien het hoofd van die afdeling enthousiast krijgen alsnog een vrouwenproject te starten. Gebedspuntje!! Dat er weer een vrouwenproject gestart mag/kan worden.
Vandaag kwam er weer een volgende optie. Ik zat op het dock te eten met Ineke (dts-genoot van Rene en Emma), en zij vertelde dat ze grote behoefte hebben aan vrijwilligers die palliatieve zorg willen doen. Aan land mensen opzoeken die op sterven liggen, met grote wonden. Vaak kwaadaardige tumoren die open zijn. De mensen kunnen het niet goed verzorgen, dus komen verpleegsters van het schip het doen, en geven medicijnen en verbandmiddelen, etc. Ik zou dan meekunnen als assistent, en zo misschien leren zelf te verbinden.
Niet de makkelijkste baan, vooral hier in Liberia zul je de meest trieste gevallen te zien krijgen. Ziek, arm, en menselijkerwijs gesproken geen genezing meer mogelijk. En die wonden schijnen echt heel erg te kunnen zijn.
Maar aan de andere kant: je kunt enorm veel betekenen voor juist deze mensen. Kan ik het? Ergens geloof ik van wel. Als jullie mee willen bidden of het nou wel of geen goed idee is, graag!
Ik zit nu in mijn eerste nachtdienst, 't is nu 5 uur, nog 2 uur te gaan. Ik voelde me vanavond zo enorm gezegend! Mijn stapelbedgenoot gaat morgen weg, dus die moet morgen alles inpakken. Werkt niet echt als ik dan moet slapen. Dus ik mag in een gastcabin, helemaal in mijn eentje!!! Ben er vanavond gelijk in gegaan om wat voor te slapen. En ik zie er naar uit om er straks van te genieten! De nacht is al bijna om, de komende dagen zal ik wel niet veel bijzonders te vertellen hebben, want 's nachts is het hier verbazend rustig en stil.
Oh, en Michiel, special message voor jou: de enige post die ik binnenkreeg was jouw biggen!!!