november
Ik ben er nog hoor! Sorry voor het lange zwijgen.
De afgelopen weken waren druk. Met een nieuw record aan 'bewoners' in het centrum. 73 mensen in een grote 'loods'. Geen wonder dat het soms wat spanning gaf. Toch was het grotendeels een vreedzaam geheel. Maar ik wist niet meer naar wie ik het eerst toe moest gaan. En meestal kwamen de kinderen om me heen hangen om zoveel mogelijk aandacht op te eisen.
Nu beginnen we aan de laatste week dat er patienten in het centrum zijn. Afgelopen zaterdag afscheid genomen van baby Annicette, de baby met open verhemelte en hazelip die maar niet wilde groeien. Ze is geopereerd, een nieuwe prinses. Ze heeft 135 dagen in het centrum gelogeerd, daarmee is zij de patient die het langst is geweest. Dat hebben we gevierd met popcorn en een kadootje voor iedereen. Waarschijnlijk zien we haar in Togo weer. 'k Zal proberen weer een foto te downloaden, maar de laatste keer lukte het weer niet.
Christine is ook weer terug! Ik geloof echt dat God me steeds op haar pad brengt. Doordeweeks kom ik zelden 's middags of 's avonds in het hospitaal aan boord. Dit keer wilde ik iemand iets geven. We passeerden de opname-afdeling. En daar zat Christine! 'Toevallig' was ik met mijn vertaler, die ook die avond met haar gepraat had. Ze kwam voor controle en moest misschien blijven. Ik beloofde dat ik de volgende morgen zou kijken of ze inderdaad opgenomen zou zijn. Samen gebeden, haar wat moed ingesproken en weer vertrokken.
De volgende morgen vergeet ik Christine. 'k Ben weer druk met regelen en verzamelen van spullen voor spelletjes en knutselen in het centrum. Met een voorraadkast als doel marcheer ik de ziekenzaal op. En daar ligt vooraan Christine in bed te wachten op haar operatie! Op de rem getrapt, en mezelf betrapt dat ik veel te makkelijk mijn beloftes vergeet. Geen vertaler in de buurt, dus met een bemoedigende handdruk en een kort gebed weer afscheid genomen.
Die avond kijk ik om een hoekje, maar ze slaapt, hoofd weer in een dik verband. De volgende morgen hetzelfde verhaal. Wat te doen? In het hospitality Center is de scoubidou-rage weer aan de gang. We maken er armbandjes van. Ik heb 1 heel speciale, die nog niemand heeft. Die heb ik meegenomen naar Christine, in geval ze weer sliep had ik iets om achter te laten. 't was al 10 uur savonds, maar ze was wakker. De verpleegster was blij dat ik kwam. " Ze is niet zo blij, goed dat je even langs komt." Christine is dus nog steeds niet blij. Maar als ze me ziet zie ik toch een kleine glimlach. En de armband neemt ze blij in ontvangst. Weer even gezeten, gepraat, gebeden. Bidden jullie nog een poosje met me mee? Over een week is ook zij waarschijnlijk weer vertrokken. Ik weet nu dat ze een broer heeft die veel om haar geeft. Daar kunnen we voor danken!