1 maart weerzien en rijbewijs
Ik loop achter met verhalen! Vorige week begonnen de screenings. In Togo is het vanwege de verkiezingen niet mogelijk 1 grote screening te doen. Zodoende is het nu elke week een paar dagen screening. De eerste screening ben ik meegeweest om te bidden voor patienten die worden afgewezen. Het nieuws was ons vooruitgesneld, want op het dock kwam ik die week 2 ex-patienten tegen op het dock! De een was Immanuel uit Nigeria, die een grote tumor bij zijn gezicht had. Nadat hij bij ons was geopereerd en naar huis gegaan, kwam hij een jonge vrouw tegen met hetzelfde probleem. Nu God hem zo gezegend had, wilde hij die zegen ook voor haar helpen vinden. Hij bracht haar helemaal vanuit Nigeria naar Lome. Ik kwam ze tegen voor het hek. Of ik toevallig een slaapplek voor de nacht had. Een andere patient die weer problemen heeft met het genezen van zijn geamputeerde duim, zocht ook onderdak. Moeilijk, maar het hospitality-center is nog niet open. Uiteindelijk is het op de afrikaanse manier opgelost: Ze liepen richting stad en passeerden een kerk waar een programma was die avond. Na uitgelegd te hebben wat hun situatie was, mochten ze die nacht in de kerk blijven.
De screenings verlopen voorspoedig, elke week zijn er een paar op verschillende locaties. Zover ik heb vernomen zijn er 1 keer meer dan 1000 geweest, de andere keren waren het er een paar honderd.
Het hospitality center is nu klaar om patienten te ontvangen. Alles gaat hier langzaam, omdat er veel gewacht wordt. Op de timmerlui, de gordijnenmaker, het water, enz. Maar vanaf maandag 1 maart zijn de dagwerkers aangenomen. De eerste patienten zullen die dagen ook arriveren. Naar verwachting passeert een groep oogpatienten deze week voor 1 nacht. En nog een andere groep, wat een doorstroom van 90 man in 1 week zou zijn. WE zullen zien of dat het ook daadwerkelijk wordt!
Verder ben ik sinds we in Togo zijn bevoegd schipsdriver geworden. Ik rij nu dus in een gammele landrover pick up door Lome! Nog vooral de bekende wegen tussen schip, centrum en huis. Ik zag er eerlijk gezegd tegen op. Ze halen hier aan alle kanten in, geen strepen op de weg, veel brommers, geen duidelijke borden, en uiteindelijk is het ook in het verkeer een sociaal systeem. Een kruispunt nemen doe je als een soort block. Als auto bescherm je de brommers die met je oversteken. Als brommer wacht je tot je met een groepje bent en steekt dan allemaal tegelijk over! 'Dan heb je nog de putten en bulten in het wegdek. Maar als je zelf rijdt wordt het wat eenvoudiger. Je rijdt over het algemeen minder dan 50 km/uur, brommers doen mee voor spek en bonen. Als jij maar op tijd aangeeft wanneer je afslaat en rechts ruimte vrij laat voor brommers, hoef je op de brommers eigenlijk niet heel erg te letten, zij zorgen wel dat ze po mij letten!
Al met al raak ik dus steeds meer ingeburgerd in het offship leven.