Wonderen gebeuren!
Wonderen gebeuren!
Een paar weken geleden schreef ik dat het een moeilijke tijd was voor de campus. Problemen met het water, financieel, en daar bovenop sterfgevallen in families en in de kliniek. Maar ook de regenboog die als een belofte over de campus stond.
Het is niet de eerste keer dat er na een moeilijke periode een doorbraak komt en God nog meer zichtbaar aan het werk is dan voorheen. Zo ook deze keer!
Het eerste wonder gebeurde in de school. De afgelopen 6 maanden heb ik elke week op woensdag een trainingsmiddag gehad met de leerkrachten. Het programma richt op christelijk onderwijs, geeft praktische handvatten in didactiek en het voorbeeld zijn voor de kinderen. Vaak zijn er momenten waarop ik hen kon bemoedigen met de beloften van God, ook al is het moeilijk met het kleine salaris dat we kunnen geven, het beperkte lesmateriaal, gebouwen die minimaal zijn. We hebben grote visies en plannen voor de lange termijn, maar na Pasen daagde ik hen uit te komen met wat hun hoop en verlangen was voor het einde van dit schooljaar. Persoonlijke dromen en hoop voor de school kwamen boven. 1 leerkracht zei: Ik wil dat 100% van de eindexamenkandidaten zal slagen in juli. De andere leraars begonnen te lachen. “Weet je dat zeker? Deze jongens zijn zo ongemotiveerd als wat, de resultaten zien er niet naar.” Zijn antwoord was simpel:” De vraag is hier niet wat we denken, maar wat ons verlangen en hoop is. Dit is waar ik op hoop”. Het bord stond vol met dromen en verlangens, sommige voor het eind van het schooljaar, sommige inderdaad korte termijn. We baden voor alle dromen, dat God ze waar zou maken. En we besloten elke week te bidden voor de jongens van de eindexamenklas. Het zijn er maar 4, maar dat betekent dat je met 1 afvaller gelijk op 75% zit.
Juni kwam het proefexamen. Resultaat: 100% gezakt! Niemand scoorde boven de 50 procent goede antwoorden! Alle hoop werd de grond ingeboord. Nog 1 maand te gaan voor het eindexamen, dat is te kort om alles nog een keer goed te overzien. We bleven bidden, dat God de jongens motivatie zou geven en doorzettingsvermogen om er toch nog voor te gaan. En dat gebeurde. Bijzonder hoe op het examen juist die dingen werden gevraagd die leraars hadden gekozen om nog eens te behandelen in de laatste maand. Een getuigenis hoe belangrijk het is biddend voor te bereiden! Vorige week was de uitslag: 100% geslaagd! Nooit eerder gebeurd op deze school, iedereen stond versteld, ook buiten de school. En wie anders kunnen we de eer geven dan Hem die we hebben aangeroepen?
Het tweede wonder gebeurde in de kliniek. Een klein kind werd binnen gebracht dat al een week hoge koorts had en stuiptrekkingen had. Het reageerde niet meer op haar omgeving, en de medicijnen toegediend werkten niet, de koorts bleef boven de 40C. Het kliniekteam begon te bidden. Amy kreeg de indruk dat God wilde dat de oma zelf moest bidden. Geen christen, amuletten om haar pols lieten zien dat ze haar hoop vestigde op voodoo. De oma werd verteld dat zij moest bidden, hardop tot Jezus en Hem moest vragen haar kleindochtertje te genezen. Ze begon aarzelend te bidden. Een van de studenten onderbrak haar en zei haar te bidden met kracht, niet aarzelend, Jezus was de enige die hier kon helpen. En de oma bad met meer vuur, roepend om hulp. Op dat moment opende het meisje haar ogen, keek rond, reageerde weer op de omgeving. De uren die volgden zakte de koorts en begon het herstel! De amuletten zijn afgeknipt, het Evangelie gedeeld. Wat een kracht in gebed, wat een trouw en liefde van een God die hoort en een oude oma liet zien dat Hij de enige is die macht heeft over leven en dood.
Het volgende wonder gebeurde eergisteren. Op de rand van de campusgrond woont een lief gezinnetje. Koudjo is boer en dominee, zijn vrouw Adjo doet elke week de was voor verschillende mensen op de campus, ook voor mij. Elke woensdag komt ze na het ontbijt mijn was ophalen, Lydia van bijna een jaar op haar rug gebonden en als Joshua van 4 geen school heeft, loopt die ook mee. Lydia kijkt altijd met een lach in haar ogen achterlangs de rug van haar moeder, als ze niet slaapt tenminste. Terwijl moeder bezig is met wassen, hoor je haar meestal brabbelen en haar moeder praat dan terug. Vrijdagochtend half 6 worden we wakker van een stem die uit de bush steeds dichter bij komt: Jesus, Jesus, in de naam van Jezus! Het is Adjo, die zo snel ze kan rennen met Lydia in haar armen het paadje af komt rennen, naar Amy’s deur en daar hard op de deur bonst. Even later zien we Amy met de baby in haar armen naar de kliniek rennen, dezelfde naam van Jezus biddend. Samen bidden we mee in onze kamer. Wat zou er zijn? Tijdens het ontbijt horen we dat ook Lydia ontzettend hoge koorts heeft en na een test blijkt het malaria te zijn. Ze had de dag ervoor al koorts, maar ze hadden geprobeerd het met paracetamol naar beneden te krijgen. Was dus niet gelukt. Ook Lydia reageerde niet meer op de omgeving, had stuipjes en 41C koorts. Was de malaria al naar haar hersens gegaan? Na het ontbijt weer met een groepje gebeden. Een uur later was de baby wat rustiger, maar de koorts was nog niet drastisch gedaald. Om 9 uur wordt Amy weer geroepen, ze heeft weer stuipen. Danny rijdt hen met de campusauto naar Tsiko, geen tijd om te wachten op een taxi. In Tsiko is een hospitaal waar we alle patienten naar toe sturen die te ziek zijn om door ons geholpen te worden. Zal ze die 2 uur in een auto al overleven? Pas ’s avonds laat komt Danny terug met het laatste nieuws. Lydia kreeg een bloedtransfusie met het bloed van haar vader en ze was weer aan de beterende hand. Dank U Heere Jezus!