AFgelopen weken was ik er echt aan toe om weg te gaan. Maar vandaag heb ik weer een heerlijke dag gehad! Anders dan verwacht, maar echt genieten. 

half 8 uit bed om pannekoeken te gaan bakken voor het afscheid van mijn klasje. 't Was vandaag namelijk de laatste dag dat ik les heb gegeven aan de kleuters hier. 'k Had nog een mango, en hagelslag en m&ms, allemaal om te versieren. 10 uur kids opgehaald, helemaal uit hun dakje. Na wat knutselacitiviteiten en spelletjes samen in de klas lunchen! 't Leuke met kids is dat ze zich volproppen en dan het liefst maar gelijk weggaan. 't Lesgeven was leuk, maar eerlijk gezegd vind ik het niet erg dat ik nog 1 week helemaal vrij heb, en meer mee kan naar een weeshuis en mijn eigen ding doen. Na de klassenoverdracht was ik moe van alle geregel. 'k Moest gisternacht ook nog de nieuwe receptionist trainen voor de nachtdienst, dus was niet zo vroeg in bed. 

't Was half 5, maar ik wilde toch nog even naar het hospitality-center.  20 minuutjes lopen in mijn eentje, moe en suf van een hele dag binnen bezig zijn. Kom je daar aan, roepen er al verschillende blij: bonjour! Ca va? oui ca va. Dat kan iedereen, veel verder komen we niet, omdat de meesten een stamtaal spreken.

Maar vandaag was Wilson er, en die heeft de hele tijd vertaalt. Aardige kerel, die weet hoe hij met de patienten om moet gaan. Hij werkt voor een filmmaatschappij, en hij maakt nu een soort documentaire van het hospitality center, en hij wil mijn bezig zijn daar erin verwerken.  

Ze houden van me daar! 'k Had foto's voor ze meegenomen, uitgedeeld, ze waren zo blij! Een vrouw pakte de foto aan, hield de foto omhoog en deed een rondedansje alsof ze een medaille omhoog hield! Ze zijn erachter dat ik de 18e weg ga, dat was toch echt te erg. 'You are like an angel for me', zei Odette. En een foto van mij moet in elk geval mee naar huis. Dus morgen de camera maar weer mee.  Wilson nam me mee van de een naar de ander. 1 nieuwe patient is Julien, een jongen die zo extreem verminkt door een grote tumor. Hij is geopereerd, maar 1 kant is helemaal verminkt.  Zijn oog hebben ze niet kunnen redden, dus dat ziet er al bizar uit, zo zonde. Hij lag er ziek en beroerd bij, 'k dacht dat hij echt erg ziek was. Klein praatje, gezegd dat ik terugkom en zijn naam zal onthouden. Risico, want ik ben erg slecht in namen. 'k laat hem alleen en raak in gesprek met wat vrouwen. J'aime (liefde) en Innocence (onschuld) zijn 2 heerlijke figuren.Zo heerlijk als er constant een vertaler meeloopt, 't was nu echt gezellig praten met elkaar!  Innocence heeft haar haar helemaal wild zitten. 'k vraag me af of ze wel eens in de spiegel kijkt, of dat ze het heeft opgegeven om er wat aan te doen! Even later komt ineens Julian erbij! 't is apart hoe je toch een soort went aan monsterlijke verminkingen, en ook daar doorheen kunt kijken om de persoon erachter te willen zien.

6 uur wilde ik gaan om te eten aan boord, maar net als ik wil gaan is het etenstijd. Dus ik besluit mee te eten met hen. haha, ze gingen helemaal uit hun dak, de yovo eet mee met ons! 

Dus ik net als hen even later in de rij. Ze wilden me eten geven met de dagwerkers, maar ik stond bij hun in de rij. 1 oudere Nigeriaanse vrouw, die amper kan praten vanwege de scheve tanden en wond onder haar kin, kwam met glimoogjes naar me toe: You are funny!! Als je maar lol hebt.

Ik krijg mijn bordje rijst en vis (nee, ik wil liever de staart ipv de kop), en krijg een heel gesprek met de dagwerkers.

Uiteindelijk werd het 8 uur voor ik weg ging. 't Is de best place to be at the moment. 'k heb een hele lijst met plannen voor mijn laatste week, maar in elk geval wil ik veel langsgaan bij het hospitality center. Hen ga ik nog het meest missen denk ik. 

De laatste weken vliegen zo hard om, dat ik eigenlijk de tijd niet heb om het allemaal op te schrijven.