nog een bevalling uit de oude doos.

Ik bedenk dat ik nog een verhaal in mijn laptop heb zitten van een bevalling in de weken dat Rene en Emma hier waren met een Go-team uit Nederland. Amy was die week weg, maar Andrea was aanwezig, een ervaren verpleegster uit de VS. Woensdagochtend komen we samen rond 8 uur in de kliniek, bezig met een plan van aanpak voor die dag als een moeder half rennend binnenkomt. Ze moet bevallen. 5 minuten later zien we het voetje eruit komen. Een stuitligging. Andrea begint al te bidden, want dat hebben we nog niet meegemaakt zonder Amy. (Andrea heeft wel les gehad in over verloskunde, maar niet veel ervaring in de praktijk). Complicaties te over mogelijk. Wat voel je je op zo'n moment klein. Het leven ligt in Gods hand en wij kunnen uiteindelijk zo weinig als het er op aankomt. Wonder boven wonder komt het meisje er zonder problemen uit. WAchten op de placenta. Ondertussen zijn 2 meiden van het Go-team erbij gehaald (die wilden graag een bevalling zien). De buik was nog wel erg dik voor alleen een placenta. Een tweeling?! Dat was voor de moeder ook nieuws. Misschien dan toch niet. Even later begonnen de weeen weer. De placenta kwam er een stukje uit,dachten we, maar 't was grote blaas vol vocht. Konden we het kapot knippen? Na wat overleg toch maar kapotgeknipt. Water kwam er uit en even later de rest van de placenta. En toen glibberde er een hele 'zak' uit met nog een baby erin. Andrea rukte het vlies open en daar kwam een lijkbleek ventje tevoorschijn die niet meer bewoog. Het hartje bleek echter nog te werken, dus Andrea begon gelijk te beademen, terwijl ik met de andere baby en de moeder zat. Iedereen bad, sommigen huilden. Nee God, geef leven, Heere, help! Eindelijk begon hij toch een beetje te ademen. Met een handpompje bleven we helpen ademen. Na zo'n half uur een eerste kikje, na een uur eindelijk wat meer kleur en nu kon hij echt huilen. Mijn broer Rene kwam ook even kijken en hielp met beademen. Toch wel bijzonder om samen met mijn broer te knokken voor zo'n leventje. 2 uur na de geboorte was het ventje hersteld tot een sterk kereltje, waarvan je niet kon voorstellen dat het op sterven na dood was geweest. Andrea was ondertussen begonnen andere patienten te helpen en ik had het voorrecht de baby eindelijk te wassen. Tot vreugde van moeder en oma, die later kwam. Na de lunch, dus zo'n 4 uur nadat ze was bevallen stond de moeder alle gebruikte handdoeken e.d. te wassen buiten. Ongelooflijk hoe sterk de vrouwen hier zijn! Net 2 kinderen op de wereld gezet, bloed verloren en daar staat ze te schrobben en bezig te zijn alsof ze net een middagdutje heeft gedaan! Ik ben daar nog steeds niet over uit. Zijn wij als westerlingen zo'n verzwakt volk? Of zit het tussen onze oren dat we een kraambed nodig hebben? 
2 weken later kwamen de ouders weer langs met de babies. Ze maken het goed! Tot mijn verrassing kwam vader echter afgelopen week weer met de moeder en een baby. Tjonge, die baby is gegroeid!, dacht ik. Maar de moeder was ook wel veranderd. Blijkt dat vader nog 2 vrouwen heeft! 't is nog steeds geen zeldzaamheid in Togo, vooral in de dorpen, om meerdere vrouwen te hebben. Toen we trouwden moesten we zelfs antwoord geven op de vraag of we polygaam of monogaam huwelijk wilden.