engelse les in de kerk.
Ik heb een 'bijbaantje' op zaterdag! Samen met mijn oud-kamergenoot geef ik nu les aan vrouwen in een kerk in Lome.
Soms lopen dingen allemaal in elkaar over. Becca en ik hebben allebei het verlangen om via onderwijs de wereld een beetje beter te maken. Ik heb hart voor analfabete vrouwen, Becca is enorm enthousiast voor gezondheidsvoorlichting.
Waar ik meer afwachtend ben en eerst alle kanten afweeg voor ik ga, is Becca degene die het water inspringt zodra ze het ziet!
Voor haar gingen echter aan boord alle deuren steeds dicht. Op een zondag in de kerk opende God haar ogen: begin niet zomaar in een dorp, begin in de kerk! Maar hoe?
Een week later spreek ik met Wilson, een collega in het centrum. Over wat mijn droom is, wat is iets wat ik graag wil in mijn leven? Ik vertel hem dat ik graag meer zou doen voor analfabete vrouwen, maar nog niet goed weet op welke manier. Hij is verrast en vertelt dat hij een alfabetiseringsprogramma heeft opgezet in zijn kerk, en een soort documentaire/enquete heeft gehouden in zijn buurt onder deze vrouwen! Toen hij in Benin ging werken is dat doodgebloed.
2 weken later bezoeken we de coordinator van de kerk, en 4 weken later geven we onze eerste les! Ik geef engels en alfabetisering, Becca doet de basis gezondheidskunde, Wilson vertaalt.
We hebben tussen de 10 en 25 vrouwen die komen, afhankelijk van het weer en of er andere activiteiten zijn binnen de gemeente. Tot mijn vreugde is het een kerk waar niet de helft van de dienst wordt gedanst, want mijn Nederlandse heupen kunnen niet wat afrikanen kunnen. De kerk vindt zijn oorsprong bij John Newton, ik voel me er meer thuis dan in menige andere Afrikaanse kerk.
't Is gaaf om les te geven aan 'leerlingen' die een enorme honger hebben om te leren. In het begin wisten we niet goed hoe we engelse les moesten geven, maar God voorzag in een doos vol boeken, waaronder een complete engelse cursus! Becca helpt me regelmatig met de juiste uitspraak, maar Ghanezen en nigerianen hebben ook hun eigen accent, dus daar maak ik me maar niet te druk om. 'k Wordt nu verwelkomd met een 'good morning how are you'. De eerste weken hoorde ik van een van de kerkleden dat de 'studenten' anderen jaloers maakten met hun engelse groeten als ze elkaar zagen. Nu we een paar weken bezig zijn merk je wie de volhardende figuren zijn die echt willen leren.
Heerlijk hoe eenvoudig de kerken in elkaar steken hier. Meer dan 100 leden heeft een gemeente niet, want als het er meer worden is het tijd om een nieuwe gemeente te stichten. Al die kleine gemeentes hebben wel veel overlappende activiteiten doordeweeks. Door het kleine verband is er een hechtere gemeenschap.
Het is best wel druk, naast de lange dagen in het centrum ook nog de zaterdagochtend, maar ik geniet ervan om op deze manier iets voor die vrouwen te kunnen doen. Vooral de analfabete vrouwen heb ik een zwak voor. En wie weet waar die contacten weer toe leiden.