Bezoek Daniel Aze

Het is de laatste week voor vertrek. Een plan wat Wilson en ik al heel lang hebben willen we toch nog waarmaken. Een patientje bezoeken die 4 maanden lang in het centrum is geweest. Ik ken hem nog van de maanden april/mei dit jaar. In Juli is hij naar huis gegaan. Probleem is echter dat we niet goed weten waar hij woont. Abomey is ruim een uur rijden vanaf het schip denkt Wilson, maar hij is daar ook nog niet eerder geweest. In de buurt van Abomey is een dorpje of wijk met de naam Djidja, daar woont hij ergens..

We besloten wat foto's uit te printen, naar Djidja te gaan, en dan maar rond te vragen. Mochten we hem niet vinden, dan hadden we in elk geval een dagje uit gehad.
2 dagen van tevoren check ik op de computer voor foto's en stuit op het hele archief van Daniel, vers ingescand door een van de verpleegsters! En zowaar 3 telefoonnummers. Ik bel alle 3, de laatste wordt opgenomen! Gelijk Wilson gebeld en het nummer doorgegeven. Vrijdag zouden we langs komen.

11 uur stappen we op de brommertaxi, die ons naar een busstation brengt. Daar komt net het bestelbusje vol mensen aan die naar Abomey gaan. Vol? Nee, nog lang niet, en de yovo (blanke) krijgt gelukkig een plekje tegen de wand aan, zodat mijn rug in elk geval steun heeft. In de bus vraagt Wilson aan een medereiziger of hij weet waar Djidja ligt, en hoe ver het is. Ohhh, dat is een eind weg hoor! Abomey duurt 2 uur minstens voor we daar aankomen. Dan moet je een zimidjan (brommer) nemen naar Djidja. Heb je extra kleren bij je? Je moet ruim een uur over een stoffige zandweg met de brommer. als je dan in Djidja aankomt heb je echt wel een douche nodig!
We kijken elkaar aan en ik begin te lachen. Dat klinkt als een dagje ver weg van alle stadsdrukte! Na 2 uur hobbelen komen we aan in Abomey. We bakkeleien even over de prijs, maar voor 2000 ($4,-) wil de man ons wel brengen met zijn 2en op een brommer. Normaal betalen we 200 voor de korte eindjes in de stad, dus 2000 betekent een lange rit!
Met 3 man op de brommer nemen we de rode zandweg. 't Is prachtig!! Een wereld van oranje-bruin en groen glijdt aan ons voorbij. Blij dat ik geen contactlenzen in heb gedaan, 't is inderdaad wat stoffig, maar niet too much!
Af en toe glibbert de brommer wat, omdat het zand mul is, maar meestal gaat het goed. Nu en dan een fietser, een andere brommer of een truck die de hele wereld verduistert in een dikke stofwolk. Wat een genot om nog even het andere Afrika te zien, weg van alle uitlaatgassen en beton. Veel kleine kerkjes, een paar schooltjes, maar ook bomen met offers eromheen passeren we. Veel kinderen die hard zwaaien naar de 'yovo' die passeert. 'k ben dus blijkbaar nog niet bruin van 't stof.

Na ruim een uur komen we aan in een dorpje net als de andere dorpjes die we al zijn gepasseerd. Lemen hutjes met golfplaten dak, mensen onder een boom, kinderen die uit school komen, kleine winkeltjes, 't dagelijkse dorpsleven. We vragen naar de Aze-familie. Warempel, die familie kent men. Als we doorrijden zien we een man naar ons zwaaien en roepen. Zodra ik zijn gezicht zie, weet ik dat het Daniels vader moet zijn!

Hij rent voor ons uit naar zijn huis. Daar komt moeder Odette de hoek om lopen, en Daniel strompelt overeind met zijn protheses e driepoot. Wat een heerlijk weerzien! Ik word naar de bank in de schaduw gebracht, waar al een paar familieleden zitten. Ik word voorgesteld aan opa die in een soort strandstoel onder een afdakje zit. Na verloop van tijd snap ik het. Opa is de leider van deze hoek in het dorp. Alle mensen om me heen zijn kinderen en kleinkinderen van opa. Deze hele hoek van het dorp heet dus Aze. Wow, grote familie hebt u! Hij steekt trots beide duimen omhoog! Iedereen lacht.

Volgens de traditie krijg ik eerst water aangeboden. Heer, bescherm mijn darmen, 'k heb geen idee waar ze hier water vandaan halen. 'k Neem een slok, en een tevreden gemompel hoor ik om me heen. Ja hoor, 'k geloof dat ik het goed heb gedaan!

Gelukkig had ik net over de post een pakketje met stickers en bouwplaten gekregen! Fam Louws, dat was het juiste moment! Alle kinderen krijgen een sticker, en samen gaan we aan het knutselen. Ondertussen informeer ik hoe het gaat met Daniels benen. Ze leggen uit dat de dokter heeft gezegd dat hij overdag de beugels moet dragen. maar hij heeft pijn als hij met de steunbeugels loopt. Vaak zit hij dan maar in een hoekje, soms stilletjes te huilen. Maar zonder die beugels kan hij met behulp van de driepoot behoorlijk uit de voeten! Ik beloof het aan de fysiotherapeut uit te leggen, en Wilson zal dan later terugbellen om te vertellen wat ze het best kunnen doen.

Als ik vraag of het wel beter is dan voorheen, krijg ik het verhaal te horen. Daniel is 9 jaar. Al die jaren kon hij zelfs niet zitten. Als ze hem overeind zetten, rolde hij om. Dus lag hij meestal. Nu kan hij zitten, lopen, staan! Mercy Ships heeft zijn leven grandioos verandert. Daniel zit stijf tegen me aan, vrienden als vanouds. Zijn zusje Ella heeft me ook gelijk in haar hart gesloten geloof ik, want die kruipt aan de andere kant tegen me aan. De cola komt op tafel voor de gasten, goed om de bacterien te doden in mijn maag. Een fles afrikaanse alcohol gaat langs voor de mannen. De dorpsgek komt er ook bij zitten, iedereen lacht als ik hem de hand schudt. De dronkelap van de buurt brengt me nog een aubade, hij mag van mij een blokje om lopen, maar daarvoor ben ik waarschijnlijk te bijzonder.

Ik hoor een hoop gekakel en even later komt vader terug met een kakelende haan die hij heeft gevangen. Ik kijk met een veelbetekenende blik naar Wilson. Die grijnst terug. We snappen het allebei: of die haan gaat nu ter plekke de pan in voor een goed maal, of ik krijg hem mee als kado. 't is echt een dikke, grote haan, de beste die ik in lang heb rond zien lopen! Aan Wilson heb ik niet veel, die zit alleen maar te lachen. Afwijzen is een klap in hun gezicht, meenemen kan niet. Hoe ga ik dat oplossen?
Als we aangeven dat we weer zullen vertrekken komt vader langs met een grote zak vol mais. Voor mijn familie in Nederland. En dan komt toch echt de haan. 'Wilson, leg het nou uit dat het niet kan!' Don't worry, ik weet al wat ik ga doen. Neem die haan aan, dan maak ik een foto. Ik pak de haan aan, wat een humor weer! Nooit willen zien dat mijn vader kippen slacht, krijg ik een vette haan bij de poten. Wilson legt uit: hartelijk dank voor de haan, we nemen hem aan, en hebben er als bewijs een foto van gemaakt. In ons hart hebben we hem ook echt gekregen. Maar we hebben een probleem. Aan boord mogen we geen levende kippen meenemen. (laat hem niet het idee krijgen dat een dode dan misschien wel kan!) Dus helaas kunnen we hem niet meenemen. Maar deze kip is nu Daniels kip, en wij zullen nooit vergeten dat u zo'n groot kado aan ons gaf! Ik ben onder de indruk, die kerel moet advocaat worden ofzo... De man begrijpt het, en daar gaat de haan zijn vrijheid nog even in! De mais nemen we echter mee. In een volgend verhaal kun je lezen dat ik die ook een mooie bestemming heb kunnen geven. sorry familie, geen mais als ik thuiskom! 's Avonds rond half 8 komen we weer aan in Cotonou. Een heerlijke dag, mooie afsluiting van mijn laatste week in Cotonou? Nee, er kwamen nog 2 boeiende dagen!  

 'k Zal proberen binnenkort weer de foto's op de site te zetten.