Terug in Togo

14 augustus 2015

Het is al bijna middernacht als we uitstappen op de luchthaven van Lomé. De zoete warme lucht voelt toch weer als thuiskomen. 24 graden is het volgens de piloot, goed te doen dus! 

De achterliggende dagen druk geweest met inpakken, huis schoonmaken en afscheid nemen van alle lieve mensen die we in Nederland achterlaten. Tijdens het poetsen geprobeerd mij mentaal voor the bereiden op de cultuurschok die onvermijdelijk toch weer zal komen. Hoe zullen de meisjes reageren op weer een verandering? En de hitte weer, en de kleine kamer waar we weer in zullen moeten, nu met zijn vieren.  Hoe bereid je je daar op voor? Geen idee. Mensen vroegen het regelmatig: “Heb je nu ook wel weer zin om terug?” Eerlijk gezegd niet zo heel erg. Van basaal naar comfortabel leven is altijd makkelijker dan van comfortabel weer naar basaal. ‘k Heb verschillende mensen ook maar gewoon gevraagd ervoor te bidden. Ik zou er heel veel zin in moeten hebben, maar dat is nu eenmaal niet zo.  Deze temperatuur bij aankomst geeft me gelijk weer moed.

 

De reis is gelukkig goed verlopen. Gaby is tot nu toe altijd een goede reiziger geweest die geniet van alles wat ze ziet, en een baby is nog het makkelijkst van allemaal denk ik. Mika heeft het grootste deel van de reis geslapen. Voordeel van reizen met kleine kinderen is ook dat je niet in de rij hoeft te staan en meestal de plek met veel beenruimte krijgt!  

Nu staan we dan op het vliegveld, Mika heerlijk slapend in de draagzak, Gaby met haar eigen koffertje achter zich aan, wij met 3 formulieren per persoon in onze handen om in te vullen. 1 entry-kaart, 1 voor de ebola-controle (ook onze temperatuur wordt nog steeds gecontroleerd) en 1 om een Togolees visum aan te vragen voor mijzelf en de 2 meiden. Want al heb ik nu wel de Togolese nationaliteit, ik reis als Nederlander. Dus toch een visum nodig om het land in te komen. €20,- per persoon. Als we het via het consulaat in Nederland doen betalen we ongeveer €80,-, dus het is de moeite waard.

Terwijl we samen de formulieren invullen, vult Gaby haar handkoffertje met stenen uit de plantenbak die daar staat.

 

Nu nog de gelekoorts-controle zien te ontwijken. Al jarenlang dezelfde man met witte doktersjas aan die van iedereen de gele koorts-kaart wil zien. Mika is nog niet ingeent en die van mij is verlopen. Tijdens de zwangerschap kon ik die niet krijgen, heb nu even geen zin om om 11 uur ’s avonds in de rij te gaan staan voor een vaccinatie. Weer een schietgebedje. Helaas, hij vraagt toch onze kaarten… Hij kijkt in de kaart van Wilson en Gaby en geeft ze vervolgens terug! Dank U Heer.

Terwijl ik op de visas wacht krijgt Adjete 2 bagagekarretjes te pakken en een assistent die kan helpen door de laatste controle en naar de auto te komen.

 

Hij gaat vast in de rij staan voor de koffercontrole terwijl ik nog steeds zit te wachten met Mika in de draagzak en Gaby naast me. Die wordt steeds eigenwijzer naar dat ze vermoeider raakt, maar ik hou haar rustig door naast een grote dame te gaan zitten met mooie kleren. Nu heeft ze wat te kijken en omdat ze verlegen wordt van haar aandacht blijft ze mooi bij me zitten. Als de paspoorten worden teruggegeven zijn onze koffers juist door de controle gerolt, zonder open te hoeven maken! Dat mag ook wel een wonder heten hier. Adjetes broer Aron staat ons op te wachten met Flavien, een vriend van de campus. Ze zouden met de campusbus komen, maar die begaf het voor de verandering weer eens. Dus hebben ze twee taxi’s besteld. De eerste taxi komt al snel aanrijden. We kennen de chauffeur goed, hij woont ook in Noepe. Er zit al iemand in en de kofferbak zit vol. “Wat doet die man dan in de taxi als wij er nog in moeten?” Zijn antwoord is interessant: “Trek je van die man niks aan, ga gerust zitten.” Dat is mooi gezegd, maar zo werkt dat niet. De chauffeur wordt weggestuurd om de passagier ergens bij een andere taxi af te leveren en met nog een taxi terug te komen. Wij hadden een afspraak met hem, die andere niet. Waarschijnlijk had hij gehoopt deze man even weg te brengen voor wij hem nodig hadden, maar dat ging helaas niet door voor hem.

Een klein half uur later komt de taxi terug met een tweede taxi achter zich aan. Gaby heeft zich ondertussen wakker gehouden door de stoep op en af te springen, Mika blijft door alles heen slapen. Wat een reizigers zijn het toch al!

 

Eenmaal in de taxi valt Gaby al snel in slaap op mijn schoot. Stilletjes neem ik alles weer in me op: de typische geur in de taxi van oud zweet dat in de banken is getrokken, de lucht van de uitlaatgassen en als we Lomé uitrijden de heerlijke geur van groen. Welkom terug in Togo. Het voelt toch als thuiskomen, gelukkig!

Op de campus is alles al in diepe rust. Als we de deur van onze kamer opendoen is het toch heel even slikken. Het bed staat er, onopgemaakt, zonder muskietennet. Gaby’s ledikant staat er met de lattenbodem en matras ernaast. Iemand heeft nog een papier op de deur gehangen met ‘Welkom thuis’.  Dat doet toch goed! In een van de dozen vinden we nog een dekbedovertrek, daar kruipen we dan maar onder voor de resterende uren en Gaby en Mika worden onder een wikkelrok gestopt. De nachten zijn deze maanden toch vrij koel. Na een koude douche vallen we toch nog snel als een blok in slaap. We zijn weer thuis…