gearriveerd. Aloha!
30 september, Kona
Zo, zit ik dan, in mijn shirtje op het balkon. Als ik op mijn bed zou zitten keek ik uit over de Grote Oceaan, maar ik slaap bovenin een stapelbed. ‘k Had geen zin om weer helemaal naar boven te klimmen. Dus zit nu aan de achterkant van ons ‘appartement’ op de galerij. Onder me spelen wat kinderen. in het overdekte basketbalplein zijn ze aan het oefenen voor de worship vanavond denk ik. Ik hoot zingen en muziek. Ze hebben naast het basketbalveld een podium, dus regelmatig is het de ‘zaal’ voor evenementen. Hawaii betekent buitenleven, alles is in de openlucht, of omringd door muren met voor 50% van die ramen die uit verschillende klapraampjes bestaan. ‘k Had het vanavond gewoon koud met alleen maar een dekbedovertrek! Moet dus nog wat op gevonden worden.
Donderdagochtend ben ik om half 8 ‘s ochtends het vliegtuig ingestapt. 1,5 uur vliegen naar Frankfurt, gelijk al wat uurtjes kunnen slapen. Ik hoopte daar even wat te kunnen drinken ofzo, maar ik moest zo’n eind dwalen door de luchthaven voor ik bij mijn vertrekhal was, dat ik gelijk in kon checken.Dan 11 uur naar Los Angeles vliegen. Lange zit, maar er wordt goed voor je gezorgd. Een paar uur geslapen, mijn buren sliepen denk ik 9 uur, dus daar heb ik niet veel aan gehad. In Los Angeles is het weer het hele vliegveld overdwalen. Wel lekker in mijn shirt dan, ’t is een graad of 20 daar denk ik. Even tijd om bij te komen, en dan weer 5 uur in het vliegtuig naar Kona. Om half 8 zijn we geland. Mijn horloge hoef ik niet te verzetten, want het is precies 12 uur vroeger hier! Eigenlijk raar om 24 uur met vrijwel niemand te praten, niemand te zijn, gewoon een poppetje in een omgeving waar iedereen en alles constant onderweg is. En dan ineens in Kona aankomen, waar mensen elkaar vinden met de vraag: Kom jij ook naar de University of the Nations?
Kona is een bijzondere luchthaven. Geen sluis, maar gelijk de trap af en dan het vliegveld aflopen naar een overdekte plaats. Ipv strenge beveiligingsambtenaren die je aankijken of ze je zullen uithoren of niet, staat er een ouder mannetje tegen een hekje geleund. Hij lacht breed: ‘Aloooha!’ De welkomstgroet van Hawai. Klinkt gezellig! Werkelijk, het hele luchthaventerrein is van hout, muren ontbreken, op de muren van de verschillende balies na, waar je evt. Planten of dieren kunt aangeven. Ik had bloembollen meegenomen in mijn slimheid, dus ging maar op zoek naar een balie waar ik die kon laten inspecteren. Mannetje gevraagd die bij de info-balie stond. Die verlaat gewoon zijn toko en loopt met me naar de andere kant van het terrein om de juiste persoon te vinden. Blijkt er niet te zijn, dus als het niet goed is, zullen ze me bellen. Goeiendag, had ik het dan maar helemaal niet aangegeven! Al die dreigementen met hoge boetes hadden me voorzichtig gemaakt. Ik kan tenslotte moeilijk support vragen voor een boete te betalen. Ik bedank het oude mannetje, ’t gaat allemaal zo relaxed! Niet lui, want hij loopt het hele terrein met een blij hoofd over. Maar gewoon relaxed, niet moeilijk doen als het niet hoeft.
Ook de lopende band is in een overkapte ruimte, iedereen kan zo in en uit lopen. Tassen staan bij elkaar, niemand die er echt op lijkt te letten. 30 september is de aankomstdag van alle studenten voor het nieuwe semester. Dit keer een record sinds 7 jaar: 500 studenten! Mijn klas bestaat uit slechts 10 mensen, 7 vrouwen en 3 mannen. Als ik ben ingeschreven en alle papieren rompslomp is geregeld brengen ze me naar mijn kamer/appartement. Ik ben de laatste, dus eindig in het bovenste stapelbed, had niet anders verwacht. Alle vrouwen zijn in 1 huisje gestopt, op Moira na, want die is getrouwd. Dus we slapen met zijn zessen! Fabienne uit Brazilie, Andrea uit Zwitserland, ik uit Nederland, Alexis uit Canada, en Son en Ali uit Amerika. We hebben overal draadloos internet, al werkt het niet overal optimaal. Dus even naar een terras gelopen en daar even een emailtje gestuurd naar huis. 11 uur lig ik in bed. Onder mijn dunne dekbedovertrek wordt het halverwege de nacht frisjes. Er staat een ventilator aan, maar weet niet waar de uitknop daarvoor is. Zo lig ik dan te luisteren naar de golven van de Grote Oceaan. Thuis is het volop dag, mijn lichaam snapt het blijkbaar ook nog niet helemaal, ondanks dat ik toch echt wel moe ben. Morgen beter hopenlijk. Het ontbijt is om half 7, dan gelijk de campus wat beter bekijken.