nieuwsbrief juni
Beste allemaal,
Een voorlopig laatste nieuwsbrief, deze keer weer gewoon vanuit Oostkapelle!
Benin
De vorige nieuwsbrief schreef ik vlak voor we vanuit Tenerife naar Benin zouden varen.
Ik wist dat ik in Benin ‘maar’ 4 maanden zou blijven. Bovendien spreken ze daar frans en een heleboel stamtalen. Dus ik vertrok met de gedachte dat ik in Benin niet meer zo veel zou kunnen doen. Foute instelling, die ook helemaal niet is uitgekomen!
Acadamy
Vlak voor we vertrokken uit Tenerife, ben ik begonnen met een parttime baan als leerkracht aan boord. Elke dag van 10 tot 12 lesgeven aan de kleuters aan boord. Het klasje was 4 kinderen groot. Lesgeven ging op de Amerikaanse manier. Ik genoot van de extra uitdaging die ik nu had. Door die uitdaging genoot ik weer meer van het sociale leventje bij receptie.
Het was ook goed om in die periode te ontdekken dat het onderwijs mijn hart niet meer heeft. Het is mooi werk, maar heeft niet de passie die ik voel als ik bijvoorbeeld op de ziekenzaal bezig ben. Wat gelijk een ‘probleem’ boven bracht: wat wil ik dan gaan doen als ik weer in Nederland ben?
God liet me zien dat we stap voor stap mogen gaan, geen antwoorden hoeven te zoeken voor een tijd die nog ver voor ons ligt. Wandelen in geloof doe je stap voor stap, niet mijl voor mijl. Het is elke keer weer een les om geen zorgen te maken voor morgen. Als de God van de hemelse legermachten je Vader is, moet je dan liggen piekeren over hoe je leven er over 3 maanden uit ziet?
Een dikke dip door het sociale leven.
De vrienden waarmee ik de eerste 8 mnd. aan boord zat, waren vrijwel allemaal in december van boord gegaan. Ik moest weer van voor af aan beginnen met vriendschappen opbouwen. En daar had ik geen zin meer in. Ik was het zat elke keer afscheid te nemen, dus begon ik me af te sluiten van de gemeenschap. Ik vulde de tijd een poosje met patiënten bezoeken, maar ook die gingen elke keer na een paar dagen naar huis. Dus ook die bezocht ik niet meer. Ik had mijn tijd met God, en de mensen waren er om een praatje mee te maken, de tijd door te komen, maar niet om mijn hart mee te delen. Als er dan iemand weg ging, deed het me tenminste niets, want ik had ze niet in mijn hart gesloten. Maar die strategie bleek me ook niet gelukkiger te maken.
Gelukkig kreeg ik een geweldige kamergenoot, waar ik alles mee kon delen. Maar ik kreeg meer: een nieuwe plek waar ik alle passie, liefde en talenten kon gebruiken. En een plek waar mensen voor een langere tijd verblijven: het Hospitality Center!
Het Hospitality center
De ziekenzalen in het schip moeten zo optimaal mogelijk worden gebruikt. Bedden moeten zo snel mogelijk weer vrij komen zodat nieuwe patiënten kunnen worden opgenomen. Er zijn echter patiënten die elke paar dagen verband moeten wisselen, of fysiotherapie nodig hebben. Ze hebben dus geen verpleging meer nodig, maar moeten wel elke paar dagen even gezien worden. Wie in Cotonou woont kan naar huis en met een afspraakkaart regelmatig aan boord komen. Wie verder weg woont kan al die vervoerskosten echter niet opbrengen! Voor hen is er het ‘hospitality center’. Een lege loods waar 2 slaapzalen zijn gemaakt om deze patiënten op te vangen, en waar tevens de oogpatienten worden geholpen voor en na de operatie. Deze loods staat 20 min. lopen van het schip vandaan, en een ‘ambulance-landrover’ rijdt als een soort pendelbusje op en neer tussen schip en centrum. Dit systeem is nieuw, maar blijkt goed te werken!
Op een dag ben ik min of meer uit verveling bij dit centrum terecht gekomen. Ik ontmoette daar een bekende patient, en ben haar blijven bezoeken. Ook nadat zij vertrok kwam ik er steeds vaker, en werd uiteindelijk bevriend met bijna alle patiënten daar. Zo vaak ik kon ging ik na mijn werk als receptionist/leerkracht naar het hospitality center.
Altijd stopte ik wat attributen in mijn tas waarmee we aan de slag konden. Dit konden bellenblazen zijn, kleurplaten, spelletjes, puzzel, knuffels, wol om te breien, enz. Al gauw werd deze tas bekend als de miracle-bag (wondertas)! Meestal nam ik de spullen weer mee terug naar het schip om ze een volgende dag weer mee te brengen.
Ik kwam erachter dat de meeste vrouwen daar niet kunnen schrijven, dus ook daarmee kon ik weer aan de slag. Er is niet veel te doen in het centrum, dus vaak liggen ze wat verveeld op hun bed, of zitten buiten. Mijn komst was dus altijd een welkome afleiding!
God heeft me zo gezegend met deze plek de laatste 2 maanden! Hier kon ik mijn ervaring als leerkracht gebruiken, maar ook een stukje bemoediging geven. Verschillende keren heb ik (Bijbel)verhalen mogen vertellen, en de laatste zondag heb ik gesproken in de dienst. Als ik daar was, was het of God me vulde met een diepe bewogenheid en liefde. Die liefde kaatste terug als licht in een spiegel. Praten ging met armen en voeten, en soms een vertaler. Gezichtsuitdrukkingen, de blik in hun ogen werd het belangrijkste communicatiemiddel. Wonden en littekens vervagen als je de kans krijgt in het hart van deze mensen te kijken!
Veel patiënten heb ik in de weken die ze bij ons waren zowel lichamelijk als geestelijk zien genezen. Eigenwaarde en zelfvertrouwen terug zien krijgen. Aan de andere kant heb ik van hen zoveel geleerd over het dragen van leed, hoe zegeningen te tellen dwars door de problemen en zorgen heen.
TERUGBLIK
Ik heb mijn eerste nieuwsbrief er nog eens bijgepakt. Daarin schreef ik dat God mij na mijn benoeming bemoedigde met de woorden uit Johannes 15.( De gelijkenis van de wijstok en de ranken die alleen vrucht dragen als ze verbonden zijn met de stam. U hebt niet Mij, maar Ik u uitverkoren. Blijf in Mij en Ik in u, opdat u veel vrucht zult dragen. Dit draag ik jullie op: heb elkaar lief. Waaraan ik toevoegde: Ik weet dat het niet door mijn goede daden zal zijn als er vrucht is, maar enkel en alleen omdat Hij in mij is en ik in Hem.)
Terugkijkend op meer dan een jaar in West-Afrika kan ik alleen maar een enorme dankbaarheid voelen. ’t Waren niet alleen maar gouden tijden, het ging niet altijd van een leien dakje. Maar op mijn reis heb ik zoveel kostbare momenten gehad met bijzondere mensen, en ik weet dat ik voor mensen een zegen mocht zijn. Niet om wie ik ben, maar door de Geest van God die in mij woont.
Het rekeningnummer waar alle sponsorgeld op gestort werd, is leeg! Alle maanden was er elke keer genoeg om mijn onkosten van te betalen, zelfs andere mensen heb ik financieel kunnen helpen! Mijn missie is ten einde, en mijn financiele bron is droog. Precies goed!
En wat nu?
Langzaam maar zeker begin ik weer gewend te raken hier. De realiteit van Nederland is toch wel anders dan die in Benin! Ik moet weer gaan solliciteren, zoeken welke weg ik nu in moet slaan. Ik kan
gelukkig de komende tijd bij mijn ouders wonen, wat de financiële druk niet te hoog maakt. Gelukkig heb ik nog een spaarpotje van wat ik voorgaande jaren gespaard heb.
De laatste maand aan boord kreeg ik via via adressen van mogelijke werkplekken. Maar alles is nog open en onzeker hoe het gaan zal. Er is zelfs een kans dat ik teruggevraagd wordt om fulltime met de patiënten te werken! In dat geval zult u zeker weer van mij horen.
Onzekerheid kan tot piekeren leiden. Maar deze weken attendeert God me er steeds weer op dat Hij de God van de hemelse legermachten is, een machtig God, die alles in Zijn hand heeft, en deuren kan openen en sluiten. Moet ik me dan zorgen maken? Natuurlijk ben ik heel benieuwd en soms ook ongeduldig om te weten waar ik over 3 mnd. sta. Maar op dit moment mag ik zeggen: De toekomst? Die is in goede handen!
Dank jullie wel!!!
Ik wil iedereen bedanken die heeft geholpen om het voor mij mogelijk te maken ruim een jaar op de ‘Africa Mercy’ te werken. Door gebed, geld, kadootjes voor patiënten, kaarten en emails. Het heeft me aan niks ontbroken! Ik zou het graag persoonlijker doen, maar er zijn teveel mensen die allemaal hun kleine of grote steen hebben bijgedragen!
Ik hoop dat jullie door mijn verhalen een klein beetje mee hebben mogen genieten van wat God doet door, in en met gewone mensen! (de komende weken zal ik nog wat verhalen op de site zetten, waar ik de laatste weken geen tijd meer voor had).
De thuisfrontcommissie
Ellen heeft een heleboel verhalen en foto’s van het afgelopen jaar. Voor wie belangstelling heeft, is er 8 juli een presentatie-avond. Iedereen is van harte welkom van 19.30 tot ongeveer 21.00 uur in de zaal van de saronkerk te Oostkapelle.
Gebeds en dankpunten:
Bid voor:
-een nieuwe baan
-voor Gods blijvende zegen voor Mercy Ships
-voor genoeg personeel aan boord, vooral medisch personeel is nodig op het moment.
Dank voor:
-Gods voorzienende hand het afgelopen jaar.
- gezondheid en mogelijkheden die ik kreeg om dit werk te kunnen doen.
-Alle hulp die Mercy Ships heeft kunnen geven, en nog geeft!