vvf-vrouwen en heethoofden.

Vorige week zijn de vvf-operaties begonnen. vvf-patienten zijn vrouwen die (vaak door een gecompliceerde bevalling zonder medische hulp voorhanden) een gat hebben tussen de urineweg en de vagina. Daardoor zijn ze incontinent, lekken voordurend. Incontinentie-materiaal is hier niet aanwezig, of te duur. Gevolg: ze stinken de hele dag door. En wie zit er graag naast iemand die stinkt? Wie nodigt een vrouw uit voor de koffie in de wetenschap dat je bank naar plas stinkt als ze weer vertrekt? Wie koopt er van iemand die stinkt naar urine? Veel van hen hebben te maken met afwijzing en eenzaamheid. Niet zelden stapt de man op en zoekt zijn geluk bij een andere vrouw. 

Vorige week arriveerden dus 18 vrouwen in het Hospitality Center. De meesten komen uit dorpen uit het noorden. Van de 23 mensen (inclusief verzorgers) zijn er niet meer dan 5 geletterd. De anderen kunnen niet lezen/schrijven.

Vanwege hun probleem slapen deze vrouwen in dezelfde zaal met elkaar, en de overige patienten in de andere zaal. Ik geef abc-class in hun slaapzaal. Als er andere patienten zijn die er bij willen komen, zijn ze welkom. 

De les duurt al snel een uur of langer, omdat we vertalen van engels, naar frans, naar besa (of iets wat daarop lijkt) en nog een andere taal. Soms ben ik vergeten wat mijn vorige zin was, omdat mijn gedachten in 30 seconden alle kanten op gaan. Hoe meer ik kan doen met laten zien, hoe vlotter het gaat.

Ik ben begonnen met vertellen dat ik een kado heb, wat niemand ooit af kan pakken, wat allerlei deuren kan openen, en wat ze zelf ook weer kunnen uitdelen zonder dat ze er zelf minder van worden!

De volgende dag heeft Wilson nog es uit de doeken gedaan welke deuren er opengaan als je kunt lezen en schrijven. De meeste dames hebben er zin in! Ze proberen de pen te hanteren, maar als ik hen daarbij help realiseer ik me dat deze handen gewend zijn aan het harde werken. Hun vingers zijn meer vereelt dan mijn voeten geloof ik! Wat een baby-handen heb ik dan! Maar ze proberen, hebben een lol, zuchten, en kijken me boos aan als het weer niet lukt. Alsof ik het hen te moeilijk maak. Sommigen pikken het snel op, maar we hebben maar 1 week de tijd voor ze worden opgenomen voor operatie aan boord. Na de operatie verblijven ze een week in de ziekenzalen aan boord. Daarna komen de meesten weer terug voor verdere genezing in het Hosp. Center.

'k Voel me vaak tekort schieten. We hebben 44 mensen in het centrum, die allemaal graag aandacht krijgen. De kinderen eisen dat gewoon op, de anderen proberen het op een wat minder eisende manier. Ik probeer in elk geval 2 keer les te geven, maar 't is allemaal minder snel te realiseren dan op school in Nederland. Er gaat een hoop wachttijd in zitten om mensen bij elkaar te roepen, de klas op orde te brengen, iedereen van materiaal te voorzien, en dan weer wachten op een van de 3 vertalers.

Tussendoor willen ze graag haken. Ik lever de wol en haaknaalden (breien is te ingewikkeld om iedereen apart aan te leren, helaas voor alle breinaalden die ik in de kast heb liggen), ze leren elkaar zo veel mogelijk. 

Vorige brief schreef ik over geestelijke strijd. Een groot deel van deze vrouwen is niet christen. Elke avond hebben we avondsluiting met bijbeluitleg en gebed. Een deel van deze vrouwen pakt op die momenten hun matje en gaat bidden tot Allah. Ik weet niet zeker of dat er mee te maken heeft, maar de afgelopen 2 weken is de sfeer anders geworden. 't Is net of om niks ruzies ontstaan, dagwerkers doen gefrustreerd, 1 vrouw lijkt een dief te zijn, wat weer tot ruzie leidde, een moeder sloeg haar kind ongenadig wat een opstootje gaf waar dan gelijk de helft van de mensen bij is betrokken. De wol die ik heb gegeven leidde tot ruzie onder de vrouwen, omdat er aan vriendjespolitiek werd gedaan en mensen van een bepaald dorp de beste kleuren kregen. What happened!? zouden ze in Liberia zeggen! In elk geval is gebed voor een goede open sfeer wel belangrijk deze laatste weken. 

Zaterdagmiddag hebben we 'koninginnedagspelletjes' gedaan. Wat een lol had iedereen met estafette! Bizar dat het verliezende team echter niet meer wilde spelen nadat het 2 keer had verloren! Een hele peptalk was nodig om hen weer bereid te krijgen het bowlingspel te spelen! Het winnende team was zo fanatiek dat ze uiteindelijk vals speelden, dus niemand punten kreeg. Afgesloten met een beker popcorn en een ballon voor iedereen. Wat erg goed was om de verhitte koppen wat tot rust te brengen. 'k Snap nu waarom de keizer in Rome brood en spelen gaf, en niet alleen spelen! Zonder die beker popcorn weet ik niet of ik de 2 teams zo relaxed naast elkaar kon zetten het eerste uur! Maar de mensen hebben genoten, en een deel van de agressie kon een uitweg vinden in het smijten met ballen en rennen met bekers. 

Nog een kleine maand, dan sluit het Hospitality Center. Nog een paar weken om alles op te ruimen en het schip vaarklaar te maken. De tijd vliegt!